Parlament Europejski

Parlament Europejski
Европейски парламент
Evropský parlament
Europa-Parlamentet
Europees Parlement
European Parliament
Euroopa Parlament
Euroopan parlamentti
Parlement européen
Europäisches Parlament
Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο
Európai Parlament
Parlaimint na hEorpa
Parlamento europeo
Eiropas Parlaments
Europos Parlamentas
Parlament Ewropew
Parlamento Europeu
Parlamentul European
Európsky parlament
Evropski parlament
Parlamento Europeo
Europaparlamentet
Herb Parlament Europejski
Organizacja

 Unia Europejska

Rodzaj

unikameralny

Rok założenia

1951

Kierownictwo
Przewodniczący

Roberta Metsola

Wiceprzewodniczący

Rainer Wieland (EPP)
Othmar Karas (EPP)
Ewa Kopacz (EPP)
Lívia Járóka (EPP)
Pedro Silva Pereira (S&D)
Katarina Barley (S&D)
Klára Dobrev (S&D)
Dita Charanzová (RE)
Nicola Beer (RE)
Heidi Hautala (G/EFA)
Marcel Kolaja (G/EFA)
Dimitrios Papadimulis (GUE/NGL)
Fabio Massimo Castaldo (niezrzeszony)

Struktura
Struktura Parlament Europejski
Liczba członków

705

Stowarzyszenia polityczne

     

EPP (187)

     

S&D (148)

     

RE (97)

     

ID (76)

     

G/EFA (68)

     

ECR (61)

     

GUE/NGL (39)

     

Niezrzeszeni (29)
Ordynacja

proporcjonalna

Ostatnie wybory

2019

Siedziba
Siedziba Parlament Europejski
Strasburg, Francja (na zdjęciu)
Espace Léopold: Bruksela, Belgia
Sekretariat: Luksemburg i Bruksela
Strona internetowa
Unia Europejska
Flaga UE
Ten artykuł jest częścią serii:
Polityka i instytucje
Unii Europejskiej
Portal Unia Europejska
Posiedzenie Parlamentu Europejskiego w 1985
Sala obrad plenarnych Parlamentu Europejskiego w Strasburgu
Sala obrad plenarnych Parlamentu Europejskiego w Brukseli
(c) Claude Truong-Ngoc / Wikimedia Commons - cc-by-sa-3.0
Inauguracja obrad w Strasburgu (2014)
Fragment Espace Léopold, kompleksu Parlamentu Europejskiego w Brukseli
Budynek im. Paula Henriego Spaaka, w którym mieści się m.in. sala obrad plenarnych Parlamentu Europejskiego w Brukseli, sale posiedzeń komisji i biura posłów
Wnętrze budynku im. Paula Henriego Spaaka
Wnętrze budynku im. Louise Weiss z rzeźbą Zjednoczony Świat Tomasza Urbanowicza
Sala posiedzeń jednej z komisji Parlamentu Europejskiego w Brukseli
Biblioteka Parlamentu Europejskiego w Brukseli
Wejście do Parlamentarium, centrum dla zwiedzających Parlamentu Europejskiego w Brukseli
Tablica z nazwą uliczki przed Parlamentem Europejskim w Brukseli –Esplanade Solidarność 1980. Nazwa została nadana w 2011

Parlament Europejski (PE) – instytucja Unii Europejskiej będąca odpowiednikiem jednoizbowego parlamentu, której członkowie są wybierani przez obywateli państw należących do UE na pięcioletnią kadencję.

Oficjalną siedzibą Parlamentu Europejskiego jest Strasburg, ale większość prac legislacyjnych ma miejsce w Brukseli, gdzie mieszczą się również komisje parlamentarne, biura poselskie oraz władze klubów. Sekretariat, Biblioteka i część zaplecza technicznego Parlamentu znajdują się w Luksemburgu.

Historia

Korzenie obecnego Parlamentu Europejskiego sięgają 1952, kiedy na mocy Traktatu paryskiego powstała Europejska Wspólnota Węgla i Stali. Traktaty rzymskie z 1957 (a ściślej dołączona do nich konwencja) przekształciły je w organ wszystkich trzech Wspólnot Europejskich. Początkowo był nazywany Zgromadzeniem, a później Zgromadzeniem Parlamentarnym[1]. Nazwę Parlament Europejski przyjął on w 1960, co zaakceptował jednolity akt europejski[1].

Początkowo deputowani do PE byli desygnowani przez parlamenty krajów członkowskich[2]. W 1974 na szczycie w Paryżu szefowie państw i rządów państw członkowskich podjęli decyzją o bezpośrednich i powszechnych wyborach do PE, a w 1978 wszedł w życie podpisany w 1976 Akt o powszechnych wyborach do Parlamentu Europejskiego[1]. W 1979 odbyły się pierwsze bezpośrednie i powszechne wybory do PE[1]. Wybrano w nich 410 posłów[1]. Od tego czasu deputowani są wybierani w powszechnych i bezpośrednich wyborach przez obywateli państw członkowskich[2]. Nie istnieje jednolita ordynacja wyborcza do PE. Wybory są przeprowadzane z zastosowaniem procedur ustalanych przez państwa członkowskie[2].

Początkowo był on organem konsultacyjnym i nie posiadał realnej władzy. Po wejściu w życie Jednolitego Aktu Europejskiego (1987), Traktatu z Maastricht (1993) i Traktatu amsterdamskiego (1999) Parlament Europejski stopniowo zyskiwał szereg uprawnień, także ustawodawczych (głównie kosztem Rady). Zmianie uległa również jego struktura i stan osoby. Było to konsekwencja pogłębiania się i rozszerzenia zakresu podmiotowego i terytorialnego integracji europejskiej oraz działań samego Parlamentu na rzecz zmiany swojej pozycji w systemie instytucjonalnym Wspólnot Europejskich[3].

Kompetencje

Parlament jest przede wszystkim organem prawodawczym, który wspólnie z Radą stanowi akty prawne w toku różnych procedur legislacyjnych. Do funkcji prawodawczej Parlamentu należy też współudział w uchwalaniu budżetu oraz udzielanie Komisji absolutorium z jego wykonania. Parlament Europejski w przeciwieństwie do parlamentów krajowych nie posiada prawa inicjatywy ustawodawczej – na uprawnioną do inicjatyw Komisję może jedynie wpływać podejmowaniem niewiążących ją wezwań do działania.

Parlament Europejski może też kontrolować inne instytucje oraz posiada, do pewnego stopnia, uprawnienia kreacyjne (wyboru składu innych organów Unii):

  • zatwierdza Komisję i jej przewodniczącego;
  • ma prawo uchwalenia wotum nieufności wobec Komisji (większością 2/3 głosów);
  • ma prawo zadawania pytań komisarzom;
  • ma zwyczajową możliwość zadawania pytań Radzie;
  • Komisja jest zobowiązana do składania PE sprawozdań z działalności Unii;
  • Przewodniczący Rady Europejskiej składa Parlamentowi sprawozdania z posiedzeń Rady Europejskiej;
  • ma prawo do ustanawiania komisji śledczych na wniosek ¼ swoich członków;
  • powołuje Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich.

Parlament dysponuje także szerokimi (lecz niewiążącymi innych instytucji) uprawnieniami opiniodawczymi. Konsultowanie Parlamentu jest obowiązkowe w przypadku niektórych procedur. Parlament ma też prawo niewezwany wydać opinię w dowolnej, wybranej przez siebie sprawie.

Prawo petycji

Obywatele Unii Europejskiej mają prawo składania petycji do Parlamentu Europejskiego[4]. Prawo to rozciąga się także na wszystkie osoby fizyczne i prawne, mające miejsce zamieszkania lub statutową siedzibę na terenie UE.

Skład

Zmiana systemu wyborów do PE i rozszerzenia UE o kolejne państwa spowodowały bardzo duży wzrost liczby deputowanych[1].

Obecnie Parlament Europejski liczy 705 deputowanych[5], sprawujących mandat wolny, wybieranych na pięcioletnią kadencję. W Polsce w stosunku do członków PE używa się potocznie określenia „europarlamentarzysta”, „eurodeputowany” lub „europoseł”, a oficjalne określenie brzmi: „poseł do Parlamentu Europejskiego”. W Wielkiej Brytanii stosuje się określenie „członek Parlamentu Europejskiego” (Member of the European Parliament, w skrócie MEP), we Francji zaś – „deputowany europejski” (un député européen).

Liczba posłów

RokLiczba posłów
1962162
1979410
1981434
1986518
1994567
1999626
2004732
2007785
2009736
2011754
2013766
2014751
2019
2020705

Zgodnie ze statutem posła do Parlamentu Europejskiego z 28 września 2005 roku (decyzja 2005/684/WE, Euratom) europosłowie mają otrzymywać jednolite wynagrodzenie w wysokości 38,5% wynagrodzenia sędziego Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości, czyli 7665 euro brutto miesięcznie (6 515 euro netto – 15% UE Tax). Oprócz tego każdy deputowany otrzymuje dietę w wysokości 298 euro/dzień za każdy dzień posiedzenia Parlamentu lub komisji PE czy frakcji partyjnej, łącznie ok. 16 dni miesięcznie (ok. 4768 euro/miesiąc)[6]. Łącznie pensja plus dieta pobytowa wynosi ok. 11 283 euro miesięcznie netto[7].

Na działalność biur krajowych europoseł otrzymuje 4202 euro na miesiąc. Fundusz na wynagrodzenie asystentów wynoszący 17 540 euro na miesiąc[7] w 2010 roku został zwiększony o dodatkowe 1500 euro[8]. Poseł otrzymuje również środki na pokrycie kosztów podróży z kraju pochodzenia do siedzib PE.

Deputowani którzy nie uzyskają w kolejnych wyborach mandatów, mogą, w zależności od stażu parlamentarnego, liczyć na odprawę z PE w wysokości od 6 do 24-miesięcznych pensji (art. 13 pkt 2 Statutu posła do PE).

Ordynacja wyborcza

Ustalenie szczegółowych zasad przeprowadzania wyborów pozostaje w kompetencji poszczególnych państw członkowskich. W Polsce tę kwestię reguluje ustawa – Kodeks wyborczy.

Podstawowe regulacje

Prawo Unii Europejskiej stanowi jedynie, iż posłów do PE wybiera się w państwach członkowskich w tajnym, powszechnym i bezpośrednim głosowaniu. Wymagane jest przy tym oparcie systemu wyborczego na zasadzie proporcjonalności i takie kształtowanie okręgów wyborczych, które nie naruszy zasady reprezentacji proporcjonalnej. Dopuszczalne jest przy tym wprowadzenie klauzuli zaporowej (progu wyborczego), nie wyższej niż 5% (w Niemczech nie ma progu wyborczego[9], w Szwecji wynosi on 4%, w Polsce – 5%).

Podział mandatów pomiędzy państwa członkowskie

Liczba posłów w Parlamencie Europejskim wybieranych w poszczególnych państwach jest w przybliżeniu proporcjonalna do liczby mieszkańców (z lekką nadreprezentacją krajów mniej ludnych).

Posłom wybranym w RP w 2004 przypadały 54 mandaty, a w 2009 – 51. Zmiana ta nie oznaczała pomniejszenia polskiej reprezentacji w składzie Parlamentu, ale przywrócenia stanu zgodnego z regulacjami, jakie w tej kwestii wprowadził Traktat z Nicei, i zlikwidowanie 4 mandatowej „nadwyżki”, która miała charakter wyjątkowy i wynikała z faktu, że w 2004 Bułgaria i Rumunia nie zdążyły z ratyfikacją Traktatu Akcesyjnego. Właśnie dzięki temu nowo przyjęte w tym czasie państwa – w tym Polska – uzyskały jednorazowo dodatkowe mandaty do podziału.

Prawa wyborcze obywateli Unii

Czynne prawo wyborcze (prawo do głosowania) przysługuje każdemu obywatelowi UE, który ukończył 18 lat i nie został go pozbawiony w kraju pochodzenia. Obywatel Unii stale zamieszkały w państwie, którego nie jest obywatelem, ma prawo do głosowania na tych samych warunkach co obywatele tego państwa; np. obywatel Polski, który przeprowadził się na stałe do Berlina, może głosować na niemieckich kandydatów zgodnie z niemieckimi regulacjami (wymagane jest wtedy wpisanie się do rejestru wyborców).

Grupy polityczne w Parlamencie

Kandydaci do Parlamentu Europejskiego zwykle startują w wyborach w barwach jednej z partii działającej w ich kraju. Po wejściu do Parlamentu przyłączają się jednak do jednej z funkcjonujących tam grup politycznych lub pozostają niezależni[10].. W sali posiedzeń zajmują miejsca według przynależności do grup, a nie według przynależności narodowej.

Grupa polityczna składa się z co najmniej 23 deputowanych wybranych w co najmniej jednej czwartej (tj. siedmiu) państwach członkowskich[11].

Frakcje w Parlamencie Europejskim (stan na 1.02.2020)
SkrótNazwaOrientacja politycznaLiczba posłów[12]
EPPGrupa Europejskiej Partii Ludowej (Chrześcijańscy Demokraci)chrześcijańska demokracja, liberalny konserwatyzm187
S&DGrupa Postępowego Sojuszu Socjalistów i Demokratów w Parlamencie Europejskimsocjaldemokracja148
REOdnówmy Europęliberalizm, centryzm97
IDTożsamość i Demokracjanacjonalizm, eurosceptycyzm76
G/EFAGrupa Zielonych / Wolne Przymierze Europejskiezielona polityka, regionalizm68
ECREuropejscy Konserwatyści i Reformatorzykonserwatyzm, liberalizm gospodarczy61
GUE/NGLKonfederacyjna Grupa Zjednoczonej Lewicy Europejskiej / Nordycka Zielona Lewicasocjalizm demokratyczny, eurokomunizm39
NINiezrzeszeni29
Razem705

Obrady

Parlament Europejski wybiera spośród swych członków przewodniczącego na 2,5-letnią kadencję, który reprezentuje Parlament na zewnątrz i kieruje jego obradami.

Parlament nie używa jednego języka obrad. Obrady Parlamentu odbywają się symultanicznie we wszystkich językach Unii, tzn. każdy poseł może mówić w dowolnym języku urzędowym UE, a jego wystąpienie jest tłumaczone na bieżąco na wszystkie pozostałe języki[13].

Obrady są też tłumaczone na języki wszystkich państw stowarzyszonych, gdyż przedstawiciele parlamentów państw stowarzyszonych mają prawo biernego uczestnictwa w obradach.

Większość prac legislacyjnych odbywa się na posiedzeniach odpowiednich komisji, przygotowujących wnioski, nad którymi głosuje się podczas sesji.

Wszystkie sesje plenarne zwołuje przewodniczący. Trwają one zwykle jeden tydzień w miesiącu i odbywają się w Strasburgu; odbywają się również sesje dwudniowe w Brukseli. W razie potrzeby zwoływane są też sesje nadzwyczajne.

Komisje

Prace legislacyjne prowadzone są w 20 stałych komisjach, w skład których wchodzi od 25 do 73 posłów[14]. Skład komisji odzwierciedla skład Parlamentu[14].

Komisje obradują średnio 1-2 razy w miesiącu w Brukseli[14]. Ich posiedzenia są jawne[14].

Parlament może również powoływać podkomisje i tymczasowe komisje specjalne w celu zbadania specyficznych kwestii[14].

Przewodniczący Parlamentu Europejskiego

  1. Belgia Paul-Henri Spaak (1952–1954)
  2. Włochy Alcide De Gasperi (1954)
  3. Włochy Giuseppe Pella (1954–1956)
  4. Niemcy Hans Furler (1956–1958)
  5. Francja Robert Schuman (1958–1960)
  6. Niemcy Hans Furler (1960–1962)
  7. Włochy Gaetano Martino (1962–1964)
  8. Belgia Jean Duvieusart (1964–1965)
  9. Belgia Victor Leemans (1965–1966)
  10. Francja Alain Poher (1966–1969)
  11. Włochy Mario Scelba (1969–1971)
  12. Niemcy Walter Behrendt (1971–1973)
  13. Holandia Cornelis Berkhouwer (1973–1975)
  14. Francja Georges Spénale (1975–1977)
  15. Włochy Emilio Colombo (1977–1979)
  16. Francja Simone Veil (1979–1982)
  17. Holandia Piet Dankert (1982–1984)
  18. Francja Pierre Pflimlin (1984–1987)
  19. Wielka Brytania Henry Plumb (1987–1989)
  20. Hiszpania Enrique Barón Crespo (1989–1992)
  21. Niemcy Egon Klepsch (1992–1994)
  22. Niemcy Klaus Hänsch (1994–1997)
  23. Hiszpania José María Gil-Robles (1997–1999)
  24. Francja Nicole Fontaine (1999–2002)
  25. Irlandia Pat Cox (2002–2004)
  26. Hiszpania Josep Borrell Fontelles (2004–2007)
  27. Niemcy Hans-Gert Pöttering (2007–2009)
  28. Polska Jerzy Buzek (2009–2012)
  29. Niemcy Martin Schulz (2012–2017)
  30. Włochy Antonio Tajani (2017–2019)
  31. Włochy David Sassoli (2019–2022)
  32. Malta Roberta Metsola (2022–)

Zarzuty o niegospodarność

Skrzynie używane do przewożenia rzeczy między siedzibami Parlamentu w Brukseli i Strasburgu

W 2008 poseł Paul van Buitenen opublikował raport, wskazujący na istnienie nieprawidłowości w sposobie rozliczania wydatków przez posłów, mogących prowadzić do niegospodarności, nadużyć, nepotyzmu i korupcji. Autor wskazał na przypadki podnajmowania firm, których właścicielami byli sami posłowie lub ich rodziny, powszechne ignorowanie procedur związanych z rozliczaniem wydatków (np. niedostarczanie faktur lub dostarczanie ich z opóźnieniem) oraz brak egzekwowania tych wymogów przez administrację Parlamentu przy równoczesnym refinansowaniu większości zadeklarowanych wydatków. Wskazano przypadki drastycznego zawyżania kosztów podróży[15], zatrudniania fikcyjnych podmiotów oraz zlecanie płatności rzekomym podwykonawcom na prywatne konta posłów[16][17]. Raport został opublikowany wbrew decyzji Komisji Kontroli Budżetowej, która głosowała przeciwko jego publikacji[18].

Krytykę wywołuje również przenoszenie obrad Parlamentu pomiędzy Brukselą i Strasburgiem. W 2019 jego koszty szacowane były na 180 milionów euro rocznie i 19 tys. ton CO2 miesięcznie[19]. W 2008 w proteście przeciwko przenosinom, określanym mianem „wędrującego cyrku” (ang. travelling circus), zebrano ponad 1,2 miliona podpisów obywateli z całej Unii. Przeciwko trwałemu przeniesieniu obrad Parlamentu poza Strasburg protestuje część posłów francuskich[20][21]. Taka zmiana wymagałaby jednomyślności wszystkich państw członkowskich[19]. W 2010 roku przygotowany został kolejny krytyczny raport na temat wydatków Parlamentu Europejskiego. Szefem zespołu, który go opracował jest poseł Bart Staes[22]. W 2011 roku echem w mediach odbiła się prowokacja zorganizowana przez The Sunday Times, który kilkudziesięciu posłom zaoferował – podszywając się pod fikcyjną firmę – pieniądze za uchwalenie korzystnych dla niej przepisów[23]. W 2011 roku do prasy przedostały się wyniki audytu za lata 2007–2009, ujawniającego kolejne nieprawidłowości w wydatkach PE, utajnione przez Klausa Wellego[24].

Zobacz też

Przypisy

  1. a b c d e f Józef M. Fiszer: Parlament Europejski po wyborach z czerwca 2009 roku, [w:] Józef M. Fiszer (red.) Parlament Europejski po traktacie z Lizbony. Warszawa: Instytut Nauk Politycznych Polskiej Akademii Nauk, 2011, s. 128. ISBN 978-83-60580-76-9.
  2. a b c Wielka Encyklopedia PWN. Tom 20. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2004, s. 313. ISBN 83-01-14114-X.
  3. Józef M. Fiszer: Parlament Europejski po wyborach z czerwca 2009 roku, [w:] Józef M. Fiszer (red.) Parlament Europejski po traktacie z Lizbony. Warszawa: Instytut Nauk Politycznych Polskiej Akademii Nauk, 2011, s. 127. ISBN 978-83-60580-76-9.
  4. Tamara Barriga: Petycje do Parlamentu Europejskiego. UniaEuropejska.org, 2011-05-17. [dostęp 2014-12-22]. (pol.).
  5. Parlament Europejski – Informacje Ogólne. www.europa.eu. [dostęp 2020-02-02]. (pol.).
  6. Zwrot kosztów dla posłów do parlamentu europejskiego. Parlament Europejski.
  7. a b Research Note 47. The Taxpayers’ Alliance. [dostęp 2009-05-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-11-23)].
  8. MEPs award themselves €1,500 more in staff expenses. EUobserver, 2010.
  9. Verfassungsrichter kippen Dreiprozenthürde für Europawahl. www.spiegel.de, 26 lutego 2014. [dostęp 2014-02-26]. (niem.).
  10. Józef M. Fiszer: Parlament Europejski po wyborach z czerwca 2009 roku, [w:] Józef M. Fiszer (red.) Parlament Europejski po traktacie z Lizbony. Warszawa: Instytut Nauk Politycznych Polskiej Akademii Nauk, 2011, s. 115. ISBN 978-83-60580-76-9.
  11. What are political groups and how are they formed?. [w:] European Parliament [on-line]. europarl.europa.eu. [dostęp 2022-12-04].
  12. Zestawienie posłów według państwa członkowskiego i według grupy politycznej | Posłowie do PE | Parlament Europejski, www.europarl.europa.eu [dostęp 2017-11-25] (pol.).
  13. Oficjalna telewizja internetowa Parlamentu Europejskiego, EuroparlTV, także jest dostępna we wszystkich językach unijnych.
  14. a b c d e The Committees of the European Parliament. [w:] European Parliament [on-line]. europarl.europa.eu. [dostęp 2019-03-27].
  15. Aleksandra Rybińska: Luksusowe życie europejskich polityków. Rzeczpospolita, 12 kwietnia 2009.
  16. Paul van Buitenen, EP Audit Report, 2008. paulvanbuitenen.nl. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-01-29)]..
  17. MEP makes ‘fraud’ report public. BBC, 5 marca 2008.
  18. MEPs vote to keep their expenses scams secret. 27 lutego 2008.
  19. a b Jennifer Rankin: What is the European parliament and do the elections matter?. [w:] The Guardian [on-line]. theguardian.com, 6 maja 2019. [dostęp 2019-05-29].
  20. EU petitions committee debates Brussels-Strasbourg ‘travelling circus’. EUObserver, 26 lutego 2008.
  21. EU parliament ceiling collapse saved €1.7 million. EU Observer, 2011.
  22. Damning report hits out at EP expenditure. EU Observer, 5 lutego 2010.
  23. Buzek: korupcja europosłów nie może być tolerowana. PAP, 2011.
  24. Tajne pieniądze Brukseli. Wyborcza.pl, 2011.

Bibliografia

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

Inauguration EYE2014 Parlement européen Strasbourg 9 mai 2014.jpg
(c) Claude Truong-Ngoc / Wikimedia Commons - cc-by-sa-3.0
Inauguration EYE2014 Parlement européen Strasbourg 9 mai 2014.
European Parliament Library in Brussels 2018.jpg
Autor: Adrian Grycuk, Licencja: CC BY-SA 3.0 pl
Biblioteka Parlamentu Europejskiego w Brukseli
European Parliament Strasbourg Hemicycle - Diliff.jpg
Autor: Diliff, Licencja: CC BY-SA 3.0
The Hemicycle of the European Parliament in Strasbourg during a plenary session in 2014.
CantinesEUbrussel.jpg
Autor: Rein1953, Licencja: CC BY-SA 3.0
These "relocation boxes" of the European Parliament, called "cantines", are ready to be transported from Brussels to Strasbourg where a plenary session will take place. Each month, the EP moves back and forth to meet the EU obligation to hold meetings also in France.
European Parliament Interior of the Paul-Henri Spaak building in Brussels.jpg
Autor: Adrian Grycuk, Licencja: CC BY-SA 3.0 pl
Wnętrze budynku im. Paula Henriego Spaaka w kompleksie budynków Parlamentu Europejskiego w Brukseli
European Parlament Hemicycle Bryssels, Belgium 2016 03.jpg
Autor: Paasikivi, Licencja: CC BY-SA 4.0
European Parliament Brussels plenary sessions hemicycle
EU 2020.svg
 
GUE/NGL: 39 seats
 
S&D: 148 seats
 
G/EFA: 68 seats
 
RE: 97 seats
 
EPP: 175 seats
 
ECR: 61 seats
 
ID: 76 seats
 
NI: 41 seats
Committee Room of the European Parliament in Brussels.jpg
Autor: JLogan, Licencja: CC BY-SA 3.0
A Committee Room in the European Parliament (Brussels)
ARCHIGLASS Tomasz Urbanowicz Zjednoczony Świat Parlament Europejski.jpg
Autor: Photograph by Tomasz Urbanowicz; artwork by Tomasz Urbanowicz, Licencja: CC BY-SA 4.0
The glass orb by Tomasz Urbanowicz (ARCHIGLASS) entitled “United World”, placed in the central point of the Agora of the European Parliament in Strasburg in 2004, summarizes the notion of openness to expansion of the European Union and reaches even further… into dreams.
EP Strasbourg hemicycle l-gal.jpg
Hemicycle of the European Parliament in Strasbourg. Barroso giving speech, bottom left - front row. Borrell in the chair. Finnish Prime Minister as President-in-Office, front row opposite Barroso.
Europarl logo.svg
Insygnia Parlamentu Europejskiego
EP-Brussels-101.jpg
Autor: Matthias v.d. Elbe, Licencja: CC BY-SA 3.0
European Parliament, Brussels
Esplanade Solidarność 1980 plaque European Parliament in Brussels.jpg
Autor: Adrian Grycuk, Licencja: CC BY-SA 3.0 pl
Tablica z nazwą Esplanade Solidarność 1980, Parlament Europejski w Brukseli
Parlamentarium - Parlement européen - Je suis Nice.jpg
Autor: LeJC, Licencja: CC BY-SA 3.0
The Parlamentarium of the European Parliament of Brussels is showing on its screens on 15th July, 2016, a support message after the terror attack of the past day in Nice, France.
Europa Parlament 1985.jpg
Autor: Olaf Kosinsky, Licencja: CC BY-SA 3.0
Sitzung des Europa Parlament im April 1985
EP-Brussels-103.jpg
Autor: Matthias v.d. Elbe, Licencja: CC BY-SA 3.0
European Parliament, Brussels