Łebka

Łebka

Łebka i jej bardziej rozwinięta forma, z nosalem i kolczym kapturem – basinet (po prawej)

Łebka – średniowieczny hełm, którego cechą charakterystyczną było dość ścisłe przyleganie do głowy.

Łebki wywodziły się od niewielkiego hełmu, który od XII w. zakładano jako dodatkową ochronę pod kaptur kolczy lub obszerny hełm garnczkowy. Z czasem hełmy garnczkowe zaczęły stopniowo tracić na popularności, na rzecz łebki jako samodzielnej konstrukcji^[1].

Łebka była hełmem otwartym, w formie dzwonu wykonanego z najczęściej jednego kawałka metalu, o półkulistym lub szpiczastym kształcie dopasowanym do głowy. Z biegiem czasu łebki wyewoluowały w bardziej zaawansowane konstrukcje takie jak: salada czy basinet (z doczepianym kołnierzem kolczym, a niekiedy również z nosalem lub opuszczaną zasłoną).

Przypisy

Bibliografia

• Rafał Korbal: Dzieje wojska polskiego (od czasów Mieszka po dzień dzisiejszy). Poznań: Wyd. Podsiedlik-Raniowski, 1997, ​ISBN 83-7083-634-8​.
• Mała encyklopedia wojskowa. T. 2. Warszawa: Wydawnictwo MON, 1970, s. 232