Śnieżnik (góra)

Śnieżnik
Szczyt Śnieżnika od strony południowej (czeskiej)
Państwo	Polska  Czechy
Położenie	powiat kłodzki, Dolní Morava
Pasmo	Sudety Masyw Śnieżnika
Wysokość	1423 m n.p.m.
Wybitność	654 m
Pierwsze wejście	w czasach przedhistorycznych
Położenie na mapie Sudetów Śnieżnik
50°12′25,214″N 16°50′57,214″E/50,207004 16,849226

Mapa masywu Śnieżnika

Źródło rzeki Morawy

Ruiny wieży widokowej

Schronisko PTTK „Na Śnieżniku”

Ruiny schroniska „Liechtensteinschutzhaus”

Punkt triangulacyjny na szczycie

Śnieżnik (1423 m n.p.m.^[1]), zwany też Śnieżnikiem Kłodzkim dawniej Kładską Śnieżką^[2], cz. Králický Sněžník – najwyższy, graniczny szczyt po polskiej stronie w Sudetach Wschodnich i w Masywie Śnieżnika^[3].

Charakterystyka geograficzna

Śnieżnik jest najwyższym szczytem Masywu Śnieżnika i 17. co do wysokości w całych Sudetach^[3]. Jest on jedyną górą w masywie Śnieżnika, która wystaje ponad górną granicę lasu^[3].

Grzbiety

Śnieżnik jest rozrogiem – zwornikiem sześciu grzbietów^[3]:

• grzbietu północnego ze Żmijowcem, Rudką, Janowcem i Krzyżnikiem, Czarną Górą i Krowiarkami,
• północno-wschodniego ramienia góry Stromej (1166 m n.p.m.) i Młyńska (991 m n.p.m.),
• wschodniego grzbietu granicznego schodzącego do Przełęczy Płoszczyna,
• południowego grzbietu Sušiny i Podbělki, położonego w całości w Czechach,
• południowo-zachodniego grzbietu granicznego, z Małym Śnieżnikiem i Trójmorskim Wierchem,
• zachodniego ramienia Średniaka (1210 m n.p.m.).

Europejski dział wód

Śnieżnik leży na europejskim dziale wodnym mórz Czarnego i Bałtyckiego^[3]. Przebieg działu pokrywa się w obrębie szczytu z przebiegiem granicy państwowej – potoki polskiej strony spływają do Bałtyku, czeskiej – do Morza Czarnego.

Budowa geologiczna

Skały metamorficzne

Śnieżnik zbudowany jest ze skał metamorficznych. Wschodnia część góry jest zbudowana z lokalnych odmian gnejsów, zwanych śnieżnickimi i gierałtowskimi^[3]. Zachodnią część tworzą metamorficzne łupki łyszczykowe^[3]. Występują tu także soczewy marmurów, jak również łupków łyszczykowych z granatami, łupków kwarcowych, łupków grafitowych, amfibolitów, serpentynitów i eklogitów. Skały te należą do metamorfiku Lądka i Śnieżnika.

Rzeźba glacjalna

Na stokach Śnieżnika występują rumowiska skalne, powstałe w czasie plejstocenu w klimacie peryglacjalnym. Z tego samego okresu pochodzi nisza niwalna w południowym zboczu. W zagłębieniu tym, ok. 200 m od szczytu, bierze początek Morawa, jedna z większych rzek Czech i największa rzeka Moraw.

Górnictwo

W niższych partiach Śnieżnika znajdują się sztolnie poszukiwawcze za złożami uranu.

Przyroda

Świat roślinny i zwierzęcy Śnieżnika jest najbogatszy w całych Sudetach, ponieważ przebiegają tam granice zasięgów występowania wielu gatunków – sudeckich, karpackich, alpejskich, a nawet śródziemnomorskich^[3].

Piętrowy układ roślinności

Wyraźnie zaznaczony jest piętrowy układ roślinności^[3]:

• do 500 m n.p.m. – użytki rolne, zazwyczaj łąki; występują m.in. pełnik europejski, dziewięćsił bezłodygowy,
• 500–1000 m n.p.m. – regiel dolny w postaci borów świerkowych lub lasów mieszanych świerkowo-bukowych,
• 1000–1250 m n.p.m. – regiel górny – bór świerkowy, w runie występują borówki czernica i brusznica,
• powyżej 1250 m n.p.m. – łąki górskie.

Te ostatnie posiadają największą wartość przyrodniczą. Występują tu licznie gatunki roślin rzadkich i chronionych oraz sztucznie wprowadzona kosodrzewina.

Fauna

Świat zwierzęcy również obfituje w cenne gatunki: muflony (sztucznie wprowadzony), cietrzewie, głuszce^[3]. Wśród płazów występują salamandra plamista i traszka górska, wśród gadów zaskroniec i żmija zygzakowata. Obecne są tu również endemiczne gatunki chrząszczy, błonkówek, muchówek i pajęczaków^[3].

Ochrona przyrody

Dla ochrony przyrody ożywionej utworzono na Śnieżniku już w 1938 roku rezerwat przyrody, odtworzony pod polskimi rządami w 1965 roku jako ścisły. Obejmuje on część szczytową powyżej wysokości 1150 m n.p.m., jego powierzchnia wynosi 192 ha^[3].

W roku 1977 utworzono Rezerwat przyrody Jaskinia Niedźwiedzia, a w 1981 Śnieżnicki Park Krajobrazowy, obejmujący Masyw Śnieżnika, Góry Bialskie i Góry Złote.

Turystyka

Historia

Śnieżnik musiał być znany turystom już pod koniec XVIII wieku – z tego okresu pochodzą pierwsze utrwalone informacje (panoramy i wzmianki pisane). Prawdziwy rozkwit turystyki rozpoczął się w 1838 roku, kiedy to Śnieżnik i jego okolice stały się własnością królewny Marianny Orańskiej^[3]. Szczyt stał się modnym celem wędrówek – między innymi podziwiano na nim wschody i zachody słońca.

W 1871 roku na zlecenie księżnej zbudowano na Hali pod Śnieżnikiem schronisko, które stoi do dziś^[3].

Śnieżnik był tak popularny, że w latach 1895–1899 zbudowano tutaj kamienną wieżę widokową w kształcie cylindrycznej baszty^[3]. Wzniesiona została z inicjatywy Kłodzkiego Towarzystwa Górskiego i miała służyć podniesieniu atrakcyjności wycieczek na szczyt. Potężna konstrukcja, nawiązująca do modnego wówczas romantycznego stylu naśladującego średniowiecze, miała 6 kondygnacji i wysokość 33,5 m. Nadano jej imię cesarza Wilhelma I i dobudowano budynek mieszczący małe schronisko^[3].

W 1912 roku po czeskiej (wówczas austro-węgierskiej) stronie, w pobliżu źródeł Morawy, MSSGV oddało do użytku kolejne schronisko – Schronisko księcia Liechtensteina na Śnieżniku (Fürst Johann Liechtenstein Schutzhaus).

Po II wojnie światowej infrastruktura turystyczna zaczęła podupadać. W 1971 roku rozebrano czeskie schronisko (do dziś widoczne są fundamenty), a 11 października 1973 roku wysadzono w powietrze solidną, wbrew opiniom o złym stanie technicznym^[4], lecz zaniedbaną wieżę widokową. Jej resztki tworzą dziś kulminację na kopule szczytowej^[3].

Dla Czechów symbolem Śnieżnika jest kamienna rzeźba słonia stojąca obok fundamentów schroniska po czeskiej stronie granicy. Rzeźbę ustawili w 1932 roku członkowie grupy artystycznej Jescher zaprzyjaźnieni z dzierżawcą schroniska Liechtensteina Oskarem Gutwinskim. Nazwa grupy miała pochodzić od odgłosu (w języku niemieckim), który wydaje kichający słoń.

Przejście graniczne

Od połowy lat 90. XX w. dla pieszych na szczycie funkcjonowało (do 21 grudnia 2007 – dnia przystąpienia Polski i Czech do Układu z Schengen) turystyczne przejście graniczne Śnieżnik – Vrchol Kralického Snežníku.

Na szczycie znajduje się znak graniczny o numerze V/69/10.

Szlaki turystyczne

Przez szczyt Śnieżnika przechodzą szlaki turystyczne^[3]:

• (polski) od schroniska „Na Śnieżniku” do Przełęczy Płoszczyna i dalej do Bielic,
• (czeski) od wsi Vélka Morava, kończący się na szczycie,
• (czeski) z Králíków do Ramzovej.

Korona Gór Polski

Śnieżnik należy do Korony Gór Polski.

Dalekie obserwacje

Ze Śnieżnika możliwa jest obserwacja alpejskich szczytów w Austrii położonych w masywie Rax-Schneeberg-Gruppe (Alpy Styryjsko-Dolnoaustriackie) oddalonych o około 281–292 km. Zostało to dowiedzione 2 stycznia 2020 roku przez dr. hab. Krzysztofa Strasburgera^[5][6] oraz potwierdzone 15 lutego 2021 roku przez Artura Robaka, Tobiasza Rangno w asyście Zbigniewa Kasprzaka^[7][8][9]. Obserwacje te są obecnie (luty 2021) rekordowymi dokonaniami w tej dziedzinie w Polsce. Przy niestandardowej refrakcji atmosferycznej sfotografowano szczyty Heukuppe (2007 m) i Schneeberg (2076 m). Ciekawostką jest zbieżność nazw szczytów – Schneeberg w tłumaczeniu na polski oznacza: „Śnieżna Góra”, lub „Śnieżnik”.

Zobacz też

• Schronisko PTTK „Na Śnieżniku”

Panorama ze Śnieżnika

Przypisy

Bibliografia

• Słownik geografii turystycznej Sudetów. Marek Staffa (redakcja). T. 16: Masyw Śnieżnika i Góry Bialskie. Warszawa: Wydawnictwo PTTK „Kraj”, 1993, ​ISBN 83-7005-341-6​.

Linki zewnętrzne

• Galeria zdjęć
• Fotografie drogi na Śnieżnik po czeskiej stronie (1) (cz.)
• Fotografie drogi na Śnieżnik po czeskiej stronie (2) (cz.)
• Schneeberg, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. X: Rukszenice – Sochaczew, Warszawa 1889, s. 381 .
• Archiwalne widoki góry w bibliotece Polona