12 Pułk Piechoty (PSZ)
| ||
Historia | ||
Państwo | Polska | |
Sformowanie | 1940 | |
Rozformowanie | 1940 | |
Dowódcy | ||
Pierwszy | ppłk Antoni Sikorski | |
Działania zbrojne | ||
kampania francuska 1940 | ||
Organizacja | ||
Rodzaj wojsk | piechota | |
Podległość | 4 Dywizja Piechoty |
12 Pułk Piechoty (12 pp) – oddział piechoty Wojska Polskiego we Francji.
Formowanie i zmiany organizacyjne
Prace organizacyjne mające na celu ustalenie wstępnej obsady oficerskiej 12 pułku piechoty wchodzącej organizacyjnie w skład 4 Dywizji Piechoty rozpoczęto 19 kwietnia 1940 we francuskim obozie wojskowym Les Sables-d′ Ollone, a od 15 maja 1940 w ośrodku Parthenay. 22 maja 1940 roku Naczelny Wódz rozkazem nr 415/Tj.O.I./40 polecił formować 4 Dywizję Piechoty, a w jej składzie 12 pułk piechoty. Z dniem 24 maja 1940 kadra pułku była przygotowana na przyjęcie poborowych z terenu Francji i nielicznych ochotników, którzy dotarli z terenu Polski. Od 3 czerwca do pułku zaczęli przybywać pierwsi rekruci z emigracji, byli to w większości poborowi starszych roczników. Na mocy decyzji Naczelnego Wodza z 4 czerwca 1940 roku 4 Dywizja Piechoty została przeformowana w „lekką dywizję piechoty” w składzie dwóch pułków piechoty. Oznaczało to rozwiązanie 12 pułku piechoty. Zebranych już żołnierzy rozdzielono do pozostałych pułków dywizji, a ponadetatowych oficerów skierowano do Ośrodka Zapasowego 2 Dywizji Strzelców Pieszych w obozie Parthenay[1].
Żołnierze pułku
- Dowódca pułku – ppłk Antoni Sikorski[1]
- Szef sztabu – mjr dypl. Antoni Trella[2]
- Dowódca I batalionu – ppłk dypl. Marian Radwański[2]
- Dowódca II batalionu – mjr Witold Świda[2]
- Dowódca III batalionu – ppłk dypl. Alojzy Mazurkiewicz[2]
Przypisy
- ↑ a b Radziwiłłowicz 1994 ↓, s. 98-101.
- ↑ a b c d Kryska-Karski i Barański 1971 ↓, s. 58-59.
Bibliografia
- Tadeusz Kryska-Karski, Henryk Barański: Piechota Polska 1939-1945, zeszyt nr 5. Londyn: 1971.
- Dariusz Radziwiłłowicz: Zarys dziejów 4 Dywizja Piechoty Zmechanizowana 1808-1994. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1994. ISBN 83-11-08377-0.
|
Media użyte na tej stronie
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).