B.B. King

B.B. King
Ilustracja
B.B. King w Wiedniu, 17 lipca 2009
Imię i nazwisko

Riley B. King

Data i miejsce urodzenia

16 września 1925
Itta Bena (Missisipi)

Data i miejsce śmierci

14 maja 2015
Las Vegas (Nevada)

Instrumenty

gitara

Gatunki

blues,
Memphis blues,
rhythm and blues,
soul blues

Zawód

muzyk

Aktywność

1947–2015

Instrument
Gibson ES-335 „Lucille”
Odznaczenia
Prezydencki Medal Wolności (Stany Zjednoczone) Narodowy Medal Sztuki (USA)
Strona internetowa

Riley Ben King[1] znany jako B.B. King (ur. 16 września 1925 w Itta Bena w stanie Missisipi[2], zm. 14 maja 2015 w Las Vegas[3]) – amerykański gitarzysta i wokalista bluesowy. Został obdarzony nieformalnym tytułem: King of Blues – król bluesa. Muzyka Kinga zaliczana jest do stylów Memphis Blues, Modern Electric Blues i Soul Blues.

Życie zawodowe

W 1980 B.B. King został wprowadzony do Blues Hall of Fame, a w 1987 do Rock and Roll Hall of Fame[4]. W 2003 pojawił się na 3., a w 2011 na 6. miejscu listy 100 największych gitarzystów wszech czasów magazynu Rolling Stone[5]. Zaliczany do trzech królów bluesa, razem z Albertem Kingiem i Freddiem Kingiem. Był jednym z ulubionych wykonawców Jimiego Hendriksa[6] i mentorem dla Joe Bonamassy[7].

(c) photo by Alan Light, CC BY 2.0
B.B. King podczas ceremonii rozdania nagród Grammy, luty 1990
B.B. King we Francji, 22 lipca 1989
B.B. King podczas koncertu w Białym Domu, 26 czerwca 2006
„Lucille”, gitara B.B Kinga

Działalność dobroczynna

W roku 2001, King stał się oficjalnym sponsorem Little Kids Rock, organizacji non-profit ofiarującej za darmo muzyczne instrumenty dzieciom w szkołach na terenie USA. Zasiadał w Honorowej Loży Dyrekcji LKR.

Życie prywatne

King był żonaty dwa razy: z Marthą Lee Denton w latach 1946–1952 i z Sue Carol Hall w latach 1958–1966. Obydwa małżeństwa zakończyły się rozwodem z powodu przedkładania przez Kinga życia zawodowego ponad życie rodzinne (250 występów rocznie). Nieoficjalnie muzyk był ojcem 15 dzieci. W 1980 u artysty zdiagnozowano cukrzycę typu 2[8]. King był znanym działaczem przeciw tej chorobie, pojawiał się także w reklamach produktów mających za zadanie polepszyć jakość życia cukrzyków.

Ulubionym piosenkarzem Kinga był zmarły w 1998 Frank Sinatra. W swojej autobiografii często go wspominał (np. że w czasach młodości przed zaśnięciem słuchał albumu In the Wee Small Hours). Bluesman zauważał także, że to Frank Sinatra otworzył drzwi czarnoskórym artystom, którzy wcześniej nie mieli prawa występów „w miejscach gdzie dominowali biali”. W latach 60. piosenkarz umożliwił B.B. Kingowi występy w kilku głównych klubach w Las Vegas.

W latach 1971–2009 został wyróżniony 15 nagrodami Grammy, najczęściej w kategorii Najlepszy Album Bluesowy (6 razy) oraz Najlepszy Utwór Bluesowy (3 razy).

Dyskografia

  • 1956 – Singin' the Blues
  • 1960 – The Blues
  • 1960 – B.B. King Wails
  • 1960 – Sings Spirituals
  • 1961 – My Kind of Blues
  • 1961 – More
  • 1962 – Blues in My Heart
  • 1962 – Twist with B.B. King
  • 1962 – Blues for Me
  • 1962 – Easy Listening Blues
  • 1962 – Heart Full of Blues
  • 1963 – Mr. Blues
  • 1963 – Swing Low
  • 1964 – Rock Me Baby
  • 1965 – Boss of the Blues
  • 1965 – Confessin' the Blues
  • 1965 – Let Me Love You
  • 1965 – Live! B. B. King on Stage
  • 1965 – Live at the Regal
  • 1966 – The Original Sweet Sixteen
  • 1966 – The Soul of B. B. King
  • 1966 – Turn on to B.B. King
  • 1966 – 9 X 9.5
  • 1967 – The Jungle
  • 1967 – R&B Soul
  • 1967 – Blues Is King
  • 1968 – Blues on Top of Blues
  • 1968 – Lucille Beat Goes On
  • 1969 – The Feeling They Call the Blues, Vol. 2
  • 1969 – The Feeling They Call the Blues
  • 1969 – Completely Well
  • 1969 – Live & Well
  • 1969 – B.B. King
  • 1970 – Back in the Alley
  • 1970 – Take a Swing with Me
  • 1970 – The Incredible Soul of B.B. King
  • 1970 – Indianola Mississippi Seeds
  • 1971 – In London
  • 1971 – Live in Cook County Jail
  • 1972 – Guess Who
  • 1972 – L.A. Midnight
  • 1973 – To Know You Is to Love You
  • 1974 – Friends
  • 1974 – Together for the First Time
  • 1974 – Together for the First Time Live
  • 1975 – Lucille Talks Back
  • 1976 – King of the Blues
  • 1977 – The Electric B.B. King
  • 1977 – King Size
  • 1978 – Midnight Believer
  • 1979 – Take It Home
  • 1980 – Rarest B.B. King
  • 1980 – Live „Now Appearing” at Ole Miss
  • 1981 – There Must Be a Better World Somewhere
  • 1982 – Love Me Tender
  • 1983 – Blues 'n' Jazz
  • 1985 – King of the Blues Guitar
  • 1986 – Ambassador of the Blues
  • 1987 – Introducing B.B. King
  • 1987 – One Nighter Blues
  • 1988 – King of Blues 1989
  • 1988 – Six Silver Strings
  • 1988 – Doing My Thing, Lord
  • 1988 – Across the Tracks
  • 1989 – Lucille Had a Baby
  • 1989 – Got My Mojo Working
  • 1990 – Live at the Apollo
  • 1991 – Live at San Quentin
  • 1992 – There Is Always One More Time
  • 1992 – Why I Sing the Blues
  • 1993 – Better Than Ever
  • 1993 – I Just Sing the Blues
  • 1993 – You Done Lost Your Good Thing Now
  • 1993 – Blues Summit
  • 1994 – Kansas City 1972 [live]
  • 1994 – Everyday I Have the Blues
  • 1995 – Swing Low Sweet Chariot
  • 1995 – B.B. King & Friends
  • 1995 – Lucille & Friends
  • 1997 – Paying the Cost to Be the Boss
  • 1997 – Deuces Wild
  • 1998 – King Biscuit Flower Hour Presents B.B. King [live]
  • 1998 – Blues on the Bayou
  • 1999 – Live in Japan
  • 1999 – Let the Good Times Roll
  • 2000 – Makin' Love Is Good for You
  • 2000 – All Over Again [live]
  • 2001 – A Night in Cannes [live]
  • 2001 – Sweet Little Angel [live]
  • 2001 – A Christmas Celebration of Hope
  • 2002 – Together Again [Live]
  • 2003 – Wails P-Vine Japan
  • 2003 – B.B. King Wails, Vol. 2 – Crown Series
  • 2003 – Reflections
  • 2003 – Greatest Hits Live
  • 2005 – B.B. King & Friends: 80
  • 2007 – The Best of the Early Years
  • 2008 – One Kind Favor

Przypisy

  1. ↑ Encyclopedia of te Blues. [dostęp 2017-11-13].
  2. ↑ Richard Kostelanetz, Jesse Reiswig: The B.B. King reader: 6 decades of commentary. Hal Leonard Corporation, 2005, s. 116. ISBN 978-0-634-09927-4.
  3. ↑ B.B. King nie żyje. Król bluesa miał 89 lat. gazeta.pl, 15 maja 2015. [dostęp 2015-05-15].
  4. ↑ B.B. King: inducted in 1987. The Rock and Roll Hall of Fame and Museum, Inc.. [dostęp 2016-07-01]. (ang.).
  5. ↑ Rolling Stone’s „The 100 Greatest Guitarists of All Time” Do you agree?. theinsider.com. [dostęp 2010-05-22]. (ang.).
  6. ↑ Jeff Hannusch, Blues, wyd. CD, książeczka, MCA Records, Experience Hendrix, 1994 (ang.).
  7. ↑ The Thrill is Gone.. But Not Forgotten!, The Thrill is Gone.. But Not Forgotten! [dostęp 2016-01-02].
  8. ↑ Diabetes Health | Investigate.Inform. Inspire, diabeteshealth.com [dostęp 2017-11-14] [zarchiwizowane z adresu 2014-09-03] (ang.).

Linki zewnętrzne

Kennedy Center Honors
Lata 70.
1978
1979
Lata 80.
1980
1981
1982
1983
1984
1985
1986
1987
1988
1989
Lata 90.
1990
1991
1992
1993
1994
1995
1996
1997
1998
1999
Lata 2000–2009
2000
2001
2002
2003
2004
2005
2006
2007
2008
2009
Lata 2010–2019
2010
2011
2012
2013
2014
2015
2016
2017
2018
2019
Lata 2020–2029
2020
2021
2022
Grammy Lifetime Achievement Award
1960–1969
1970–1979
1980–1989
1990–1999
2000–2009
2010–2019
2020–2029

Grammy-award silhouette.jpg

Media użyte na tej stronie

Presidential Medal of Freedom (ribbon).svg
Autor: SaluteVII, Licencja: CC BY-SA 4.0
Presidential Medal of Freedom (ribbon)
B.B. King, 2006-06-26.jpg
Blues guitarist B.B. King following a performance at the White House
B.B. King, Lucille, 2009-07-17.jpg
Autor: Werner100359, Licencja: CC BY 3.0
B.B.King´s guitar
B.B. King (1990).jpg
(c) photo by Alan Light, CC BY 2.0
B.B. King at the 1990 Grammy Awards show.
BBKing07.JPG
Autor: Roland Godefroy, Licencja: CC BY 2.5
Le bluesman américain B. B. King en concert à Deauville (Normandie, France) en 1989.
Chevalier Ordre de Leopold.png
Baretka Krzyża Kawalerskiego Orderu Leopolda (Belgia)