Barbara z Nikomedii

Święta
Barbara z Nikomedii
dziewica i męczennica
Ilustracja
Ikona św. Barbary
Miejsce urodzenia

Heliopolis

Data i miejsce śmierci

4 grudnia 305 (?)
Nikomedia (?)

Czczona przez

Kościół katolicki,
Cerkiew prawosławną

Wspomnienie

4 grudnia[a],
17 grudnia[b]

Atrybuty

anioł z gałązką palmową, dwa miecze u jej stóp, gałąź palmowa[1], krzyż, pawie pióro, miecz, kielich z hostią, wieża

Patronka

dobrej śmierci, trudnej pracy: górników, marynarzy, rybaków, żołnierzy, więźniów, kamieniarzy, AGH w Krakowie

Atrybutem świętej Barbary jest kielich

Barbara z Nikomedii, św. Barbara (cs. великомученица Варвара) – według legendy dziewica i męczennica chrześcijańska, jedna z Czternastu Świętych Wspomożycieli, święta Kościoła katolickiego i prawosławnego.

Świętej Barbary nie odnotowują ani antyczni Ojcowie Kościoła, ani Martyrologium Hieronima; znana jest jedynie ze średniowiecznej legendy[2].

Żywot

Życie i śmierć św. Barbary najczęściej datowane są na przełom III i IV wieku. Próby łączenia jej z wcześniejszymi czasami (np. lata 235–238) nie mają podstaw, z racji wątpliwej autentyczności przekazów o Barbarze[2].

Legenda

Męczeństwo świętej Barbary na obrazie Lucasa Cranacha

Według średniowiecznej legendy[2], Barbara pochodziła z pogańskiej rodziny z Heliopolis. Ojciec Dioskuros wysłał ją na naukę do Nikomedii. Tam zetknęła się z chrześcijaństwem. Gdy ojciec dowiedział się, że Barbara została chrześcijanką, chciał ją zmusić do wyparcia się wiary. Kiedy to nie poskutkowało, doniósł na nią do władz prześladujących wówczas chrześcijan. Została uwięziona w wieży, gdzie miał przed śmiercią objawić się jej anioł z kielichem i hostią. Ścięta mieczem prawdopodobnie około roku 305 w Nikomedii lub Heliopolis, podczas prześladowań za panowania cesarza Galeriusza (305–311)[3].

Bito ją, a rany nacierano tłuczonymi skorupami, później – gdy Barbara nie chciała się poddać i nie wyrzekła się wiary – rozdzierano jej ciało hakami, przypalano boki rozżarzonym żelazem i miażdżono głowę młotami. Wreszcie obcięto jej i Julianie, kobiecie, która odważyła się żałować nieszczęsnej, piersi i wodzono po mieście na pohańbienie. Skazano obie na ścięcie, wyrok zaś na Barbarze wykonał sam okrutny ojciec.

Wielka księga świętych, Pinnex, 2003.[4]

Istnieje również legenda, według której święta Barbara, uciekając przed ojcem, schroniła się w skale, która się przed nią rozstąpiła.

Kult

Wielkim orędownikiem św. Barbary był papież Grzegorz I, znanym jej admiratorem był św. Stanisław Kostka. Również w Polsce kult św. Barbary był zawsze bardzo żywy. W modlitewniku Gertrudy, córki Mieszka II (XI w.), wspominana jest pod datą 4 grudnia. Ze względu na niepewną historyczność jej postaci, podczas reformy katolickiej liturgii w 1969 roku kult Barbary został ograniczony, papież Paweł VI zastosował jej wspomnienie jedynie do czci lokalnej, a imię usunął z litanii świętych Kościoła powszechnego. Wciąż jednak Barbara jest uznawana za świętą, ponieważ w Kościele katolickim nie jest możliwa dekanonizacja[5][6][2][7]. Jej imieniem nazwano gorczycznik pospolity, łac. Barbarea vulgaris, potocznie zwany „barbarką” lub „zielem św. Barbary”[8].

W tradycji w święto św. Barbary wkłada się ziarnka zboża i gałązki czereśni lub wiśni do wody, które mają zakwitnąć na Boże Narodzenie. Są to gałązki św. Barbary[8].

W Kościele prawosławnym nadal jest powszechnie czczona.

Tradycyjne przedstawienie św. Barbary (kapliczka na terenie parafii Bączal Dolny)

Relikwie

W VI wieku cesarz wschodniorzymski Justynian sprowadził rzekome relikwie św. Barbary do Konstantynopola, a w 1108 umieszczono je w Kijowie, gdzie znajdują się do dnia dzisiejszego[9]. Z kolei w 1202 roku wenecjanie część relikwii przekazali miastu Torcello (Republika Wenecka), gdzie znajdują się w kościele św. Jana Ewangelisty.

W Polsce znajduje się relikwia czaszki św. Barbary będąca do 1242 roku w posiadaniu książąt pomorskich, a następnie wykradziona z grodu w Sartowicach przez Krzyżaków, była przechowywana w kaplicy na zamku w Starogrodzie, a podczas wojny trzynastoletniej ukryta na zamku w Malborku, skąd król Kazimierz Jagiellończyk po zajęciu zamku przekazał ją do klasztoru w Czerwińsku nad Wisłą[10].

Patronat

Św. Barbara jest współpatronką archidiecezji katowickiej. Jest patronką dobrej śmierci i trudnej pracy[11] m.in. górników, hutników, flisaków, marynarzy, rybaków, żołnierzy, kamieniarzy, ludwisarzy, więźniów i wielu innych[3][12]. Orędowniczka w czasie burzy i pożarów.

Św. Barbara patronuje również Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie.

Dzień obchodów

Wspomnienie liturgiczne w Kościele katolickim obchodzone jest 4 grudnia[3], natomiast Cerkiew prawosławna wspomina wielką męczennicę 4/17 grudnia[c], tj. 17 grudnia według kalendarza gregoriańskiego.

W dniu wspominania Świętej obchodzone jest tradycyjne święto górnicze – Barbórka.

Ikonografia

Św. Barbara z grupy rzeźb, Křinice

W ikonografii św. Barbara przedstawiana jest w długiej tunice i w płaszczu, z koroną na głowie, niekiedy w czepku. W ręku trzyma kielich i hostię (symbol Eucharystii).

Według legendy tuż przed śmiercią anioł przyniósł jej Komunię Świętą. Czasami ukazywana jest z wieżą, w której była więziona (wieża ma zwykle 3 okienka, które miały przypominać Barbarze dogmat o Trójcy Świętej), oraz z mieczem, od którego zginęła[13].

Atrybuty

Atrybutami Barbary z Nikomedii są: anioł z gałązką palmową, dwa miecze u jej stóp, gałązka palmowa, kielich, księga, lew u stóp, miecz, monstrancja, pawie lub strusie pióro, wieża[3].

Film

O Barbarze z Nikomedii powstał film:

Zobacz też

Obrazy

Uwagi

Przypisy

  1. Wiesław Aleksander Niewęgłowski: Leksykon świętych. Warszawa: Świat Książki, 2006, s. 195. ISBN 978-83-247-0574-0.
  2. a b c d Kirsch 1907 ↓.
  3. a b c d Święta Barbara, dziewica i męczennica. [w:] Brewiarz [on-line]. Internetowa Liturgia Godzin.
  4. Zbigniew Bauer, Adam Leszkiewicz: Wielka księga świętych. T. 1. Kraków: PINNEX, 2003. ISBN 83-89265-47-8.
  5. Kult św. Huberta, wiadomości24.pl (z wypowiedzi ks. Arkadiusza Noconia z rzymskiej Kongregacji Kultu Bożego), 2 listopada 2009.
  6. https://archive.org/details/CalendariumRomanum1969/page/n145/mode/2up
  7. Waldemar Rozynkowski, O kulcie św. Barbary, „Niedziela” [dostęp 2009-11-29] [zarchiwizowane z adresu 2009-05-28].
  8. a b Święta Barbara, Katowice 1931 [dostęp 2012-02-04] [zarchiwizowane z adresu 2012-01-30].
  9. Charkiewicz ↓.
  10. Pomorskie dzieje relikwii św. Barbary. [dostęp 2007-01-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-01-13)].
  11. Włodzimierz Kwietniewski: Patronka trudnej pracy. [dostęp 2009-11-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-02-20)].
  12. Piotr Saługa, Żywot i losy relikwii Św. Barbary – patronki górników.
  13. Św. Barbara wzorem dla współczesnych (ks. Stanisław Sierla). [dostęp 2009-11-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-05-28)].
  14. Święta Barbara. filmweb.pl. [dostęp 2019-03-24].

Bibliografia

Media użyte na tej stronie

SaintIcon.PNG
Autor: Tomasz Wachowski, Licencja: CC BY 3.0
ikona Święty
Emblem of the Papacy SE.svg
Emblem of the Papacy: Triple Tiara and Keys
Kapliczka sw.Barbary wnetrze BaczalGorny.JPG
Autor: Tomasz Bienias, Licencja: CC BY-SA 4.0
Wnętrze kapliczki św. Barbary - naprzeciw kościoła parafialnego Imienia Maryi w Bączalu Dolnym
Cathedral Fribourg vitrail Maertyrer 08.jpg
Detal pokazuje środkową strefę prawego podwójnego okna. Fragment prawej kwatery okna przedstawia św. Barbarę. Ojciec grozi jej zaciśniętą pięścią, jeśli nie wyrzeknie się wiary chrześcijańskiej. Za nią wznosi się wieża. Jest to znany znak rozpoznawczy św. Barbary. Wieża, którą Mehoffer tu przedstawia, jest także nawiązaniem do jego ojczyzny. Modelem była wieża stolarzy w Krakowie.
St. Barbara painting, Sarny Castle.png
Autor: Martin.sobczyk, Licencja: CC BY-SA 4.0
A painting of Saint Barbara, on the dome of the St. John Nepomuk Chapel, Sarny Castle, Lower Silesia, Poland. The picture was completed in 1738 by Johann Franz Hoffmann.
St-barbara-ikone.jpg
Autor: Krinveldius, Licencja: CC BY-SA 4.0
St. Barbara Ikone