Fiat G.12

Fiat G.12

Dane podstawowe
Państwo	Włochy
Producent	FIAT
Typ	samolot pasażerski i transportowy
Konstrukcja	metalowa kryta blachą i płótnem
Załoga	4 osoby
Historia
Data oblotu	15 października 1940
Lata produkcji	1941–1950
Liczba egzemplarzy	30
Liczba wypadków  • w tym katastrof	1 1
Dane techniczne
Napęd	3 silniki gwiazdowe Fiat A.74 RC.42
Moc	800 KM (574 kW) każdy
Wymiary
Rozpiętość	28,6 m
Długość	20,1 m
Wysokość	4,9 m
Powierzchnia nośna	113,0 m²
Masa
Własna	9300 kg
Startowa	15 000 kg
Osiągi
Prędkość maks.	396 km/h
Prędkość przelotowa	308 km/h
Pułap	8500 m
Zasięg	2300 km
Dane operacyjne
Uzbrojenie
2 karabiny maszynowe kal. 7,7 mm w bocznych okienkach kadłuba
Liczba miejsc
14 pasażerów lub 22 żołnierzy z wyposażeniem
Użytkownicy
Włochy, Węgry, Niemcy

Fiat G.12 – włoski samolot pasażerski i transportowy produkowanym w koncernie FIAT-a w latach 40. XX wieku.

Historia

Fiat G.12 został zaprojektowany przez inż. Giuseppe Gabrielliego z koncernu Fiat jako pasażerski dolnopłat przystosowany do przewozu 14 osób w modnej wówczas konfiguracji napędu trzema silnikami. Prototyp został oblatany 15 października 1940 roku. Jako G.12C (od civile) latał w barwach Avio Linee Italiane na trasie z Mediolanu przez Wenecję i Wiedeń do Budapesztu. Dobre osiągi maszyny skłoniły konstruktorów Fiata do opracowanie wariantu wojskowego G.12T dla transportu 22 żołnierzy z wyposażeniem. Wersja ta powstała w maju 1941 roku.

Zapotrzebowanie na samoloty transportowe dalekiego zasięgu dla obsługi włoskich posiadłości w Afryce Wschodniej spowodowało powstanie wersji G.12 Gondar, a następnie trzech egzemplarzy G.12GA, wyposażonych w dodatkowe zbiorniki paliwa. Na przełomie 1942 i 1943 roku zbudowano jeszcze 2 prototypy oznaczone G.12 RT i G.12RT bis o zasięgu odpowiednio 8000 km i 9000 km, w założeniu przeznaczone do komunikacji pomiędzy Włochami a Japonią.

Produkcja G.12 była kontynuowana po zakończeniu II wojny światowej, zarówno na potrzeby lotnictwa wojskowego, jak i cywilnego, w wersjach G.12CA, G.12L i G.12LP z różnymi silnikami i wyposażeniem. Ogółem, do 1950 roku zbudowano 104 samoloty Fiat G.12.

Powojennym wariantem rozwojowym był samolot Fiat G.212, ostatni trójsilnikowy płatowiec budowany we Włoszech.

Użycie

Głównym wojennym wariantem transportowym był Fiat G.12T (transporto), zbudowany w liczbie około 50 egzemplarzy. Samoloty te, działające w składzie 36° i 46° Stormo Transporto oraz 3° Gruppo Transporto, obsługiwały głównie przewóz wojsk i materiałów pomiędzy Europą a włoskimi posiadłościami w Afryce. Po kapitulacji Włoch w 1943 roku pozostałe egzemplarze służyły po obu stronach frontu, zarówno w lotnictwie RSI, jak i we Włoskich Lotniczych Siłach Współwalczących. Kilka egzemplarzy zostało przejętych przez Luftwaffe i lotnictwo wojskowe Węgier, gdzie były wykorzystywane głównie do transportu spadochroniarzy.

Po zakończeniu wojny ocalałe egzemplarze i nowo budowane warianty były użytkowane przez Włoskie Siły Powietrzne jako samoloty transportowe i dyspozycyjne. Wersje cywilne służyły jako pasażerskie w liniach lotniczych Alitalia.

Konstrukcja

Samolot Fiat G.12 był trójsilnikowym dolnopłatem konstrukcji metalowej, krytej blachą i częściowo płótnem. Miał klasyczne podwozie z kółkiem ogonowym, chowane w locie. Kadłub o dużym przekroju mieścił kabinę pasażerską dla 14 osób w wariancie cywilnym lub do 22 żołnierzy z ekwipunkiem w wersji wojskowej. Istniała możliwość montażu dwóch karabinów maszynowych do samoobrony w bocznych okienkach kadłuba.

Samolot ten miał 1 katastrofę w 1949 roku

Bibliografia

• WiesławW. Bączkowski WiesławW., Włoskie samoloty wojskowe 1936 – 1945, Warszawa: Wydawnictwo Lampart, 1999, ISBN 83-86776-49-8, ISBN 83-86776-00-5, OCLC 751529809 .
• www.airway.ru [dostęp 7 czerwca 2009]