Formuła V8 3.5

Formuła V8 3.5 (dawniej Formuła Renault 3.5) – seria wyścigowa kierowana przez RPM Racing. Do 2015 roku – główna seria spośród serii wyścigów samochodowych organizowanych w ramach World Series by Renault.

Historia

2005

W 2005 roku Renault porzuciło Super Racing Weekend i zapoczątkowało World Series by Renault, a tym samym jej główną serię wyścigową – Formułę Renault 3.5. Organizatorami nowego cyklu wyścigów zostały firmy Renault Sport i RPM. Doszło tym samym do połączenia World Series by Nissan i Formuły Renault V6.

Sezon 2005 był inauguracyjnym dla serii. W pierwszym sezonie tytuł mistrzowski zdobył polski kierowca wyścigowy – Robert Kubica z zespołu Epsilon Euskadi, co dało mu przepustkę w kierunku testów w Formule 1 w mistrzowskiej ekipie Mild Seven Renault F1 Team, a następnie w kierunku startów w roli etatowego kierowcy wyścigowego. Drugie miejsce w klasyfikacji generalnej zajął Hiszpan Adrián Vallés, a trzecie Markus Winkelhock. Niemiec dostał później szansę startów w Formule 1 z zespołem Etihad Aldar Spyker F1 Team.

2006

W sezonie 2006 Mistrzem Formuły Renault 3.5 po zaciętym sezonie został Szwed Alx Danielsson, który walczył z Hiszpanem Borją García i Pastorem Maldonado z Wenezueli. Jednak jedynie trzeci z nich rozpoczął w późniejszych latach karierę w Formule 1 w zespole Williams. Zwycięskim zespołem został Interwetten.com, którego najwyżej sklasyfikowanym kierowcą był czwarty w klasyfikacji Andy Soucek.

2007

W 2007 roku triumf w Formule Renault 3.5 zanotował portugalski kierowca Álvaro Parente. Wyprzedził on Bena Hanleya z Wielkiej Brytanii oraz serbskiego kierowcę wyścigowego Miloša Pavlovića. Na uwagę zasługuje jednak także Sebastian Vettel – późniejszy czterokrotny mistrz świata Formuły 1, który mimo występów w zaledwie 7 wyścigach ukończył sezon na 5 pozycji w klasyfikacji kierowców. Wśród zespołów najlepszym okazał się francuski Tech 1 Racing – zespół mistrza serii. Wyprzedził on International DracoRacing i Carlin Motorsport.

2008

Sezon 2008 należał do Holendra Giedo van der Garde, który wygrał 5 z 18 wyścigów. Również on podpisał później kontrakt w Formule 1, lecz dopiero w sezonie 2013 (z zespołem Caterham F1 Team). Drugie miejsce w klasyfikacji zdobył francuski kierowca – Julien Jousse, a trzecie Brazylijczyk Fabio Carbone. Tytuł mistrzowski wśród zespołów obronił Tech 1 Racing. Wyprzedził on o 16 punktów francuski Ultimate Signature, a o 33 zespół P1 Motorsport.

2009

Belg Bertrand Baguette został mistrzem serii w sezonie 2009. Zabłysnął on szczególnie w drugiej części sezonu, kiedy to spośród 8 wyścigów wygrał pięć. Wicemistrz serii – Malezyjczyk Fairuz Fauzy stracił do niego aż 57 punktów. Trzecią lokatę wywalczył przyszły kierowca zespołów Caterham F1 Team i Marussia F1 Team w Formule 1Charles Pic. 4 lokatę zajął późniejszy kierowca testowy McLarenaOliver Turvey. Zwycięskim zespołem okazał się portugalski International Draco Racing. Pokonał on brytyjski Carlin Motorsport o 24 punkty.

2010

Sezon 2010 należał do Rosjanina Michaiła Aloszyna z zespołu Carlin oraz do australijskiego kierowcy Daniela Ricciardo z Tech 1 Racing. Ostatecznie wygrał ten pierwszy, lecz z przewagą zaledwie dwóch punktów. Jednak to Australijczyka miała czekać kariera w Formule 1. Od 2012 roku został on bowiem etatowym kierowcą ekipy Scuderia Toro Rosso. Argentyńczyk Esteban Guerrieri mimo aż 6 zwycięstw w wyścigach stanął na najniższym stopniu podium. Zespół wicemistrza serii – Tech 1 Racing zdobył już swój trzeci tytuł w Formule Renault 3.5. Czeska ekipa – I.S.R. Racing przegrał z francuską stajnią o 72 punkty. Obrońca wicemistrzowskiego tytułu – Carlin zajął tym razem trzecią pozycję w klasyfikacji zespołów.

2011

Sezon 2011 toczył się pod dyktando walki Roberta Wickensa z zespołu Carlin i jego kolegą zespołowym – Jeanem-Érikiem Vergne. Ostatecznie z dorobkiem pięciu zwycięstw zwycięży Kanadyjczyk, lecz wywalczył on sobie to zwycięstwo dopiero dzięki wygranej w pierwszym wyścigu ostatniej rundy – na torze Circuit de Catalunya. Jednak gdy Kanadyjczyk swoją karierę związał z DTM, Vergne w następnym sezonie awansował do Formuły 1, do zespołu Scuderia Toro Rosso. Na najniższym stopniu podium klasyfikacji kierowców stanął Amerykanin Alexander Rossi – przyszły kierowca testowy zespołu Caterham F1 Team. Dzięki posiadaniu w swoim składzie mistrza i wicemistrza serii zespół Carlin rozgromił rywali w klasyfikacji zespółów. Drugi Fortec Motorsport zdobył 203 punkty, a do Carlina stracił 270 punktów.

2012

Sezon 2012 to zacięta walka o tytuł pomiędzy debiutantami – Robinem Frijnsem, a testerem zespołu Sauber F1 Team – Francuzem Jules Bianchi z zespołu Tech 1 Racing. W następnym sezonie został on już etatowym kierowcą ekipy Marussia F1 Team. Losy mistrzostwa rozegrały się w ostatnim wyścigu sezonu, gdzie w kontrowersyjny sposób Frijns wyeliminował Bianchiego. Trzeci w serii – Sam Bird stracił do mistrza zaledwie 10 punktów, co świadczyło o zaciętości rywalizacji. Wśród zespołów najlepszym okazał się zespół wicemistrza serii – Tech 1 Racing. Walka wśród zespołów była jednak dość zacięta, bowiem drugi Arden Caterham stracił do mistrza 5, a trzeci Fortec Motorsport 10 punktów.

2013

Sezon 2013 toczył się pod dyktando walki dwóch kierowców z juniorskiej ekipy McLarenaKevina Magnussena oraz Stoffela Vandoorne. W pierwszej części sezonu lepszy był Belg, jednak to Duńczyk został mistrzem serii. Trzecim zawodnikiem klasyfikacji generalnej był kierowca testowy Red Bull Racing – Portugalczyk António Félix da Costa, który jednak do mistrza stracił 102 punkty. Najlepszym zespołem okazała się francuska ekipa DAMS, która zdobyła swój pierwszy tytuł w tej serii.Drugie i trzecie miejsce zajęły odpowiednio Fortec Motorsport i International DracoRacing.

2014

Pierwsza połowa sezonu została zdominowana przez juniora Red Bulla, a zarazem kierowcę ekipy DAMSCarlosa Sainza Jr. Jednak w drugiej części sezonu do walki dołączył jego rodak Hiszpan Roberto Merhi. O losach tytułu mistrzowskiego zdecydowała runda na torze Circuit Paul Ricard, gdzie Sainz Jr. wygrał dwa wyścigi. Choć Merhi zachował jeszcze matematyczne szanse na tytuł, to były one minimalne i zostały rozwiane przez wypadek w pierwszym wyścigu ostatniej rundy. Ostatecznie Hiszpana zdołał wyprzedzić także debiutant Pierre Gasly, który choć nie zwyciężał, to sześciokrotnie stawał na drugim stopniu podium oraz w 15 wyścigach zdobywał punkty. Inny debiutant, Oliver Rowland zbliżył się do Merhiego na dwa punkty, co dało mu czwarte miejsce w klasyfikacji generalnej.

2015

Walkę o tytuł mistrzowski stoczyli Brytyjczyk Oliver Rowland z ekipy Fortec Motorsports oraz Francuz Matthieu Vaxivière z Lotusa. Zdecydowanie skuteczniejszy okazał się zarówno Rowland oraz jego zespół, którzy nie tylko konsekwentnie zbierali punkty (notując łącznie osiem zwycięstw), ale także wykorzystując wiele problemów Francuza, często zmagającego się z problemami z bolidem. Podium dopełnił debiutant z Holandii oraz junior McLarena, Nyck de Vries, który przybył do serii jako mistrz Europejskiego Pucharu Formuły Renault 2.0 Eurocup. Pokonał doświadczonych rywali – Cypryjczyka Tio Ellinasa, Francuza Toma Dillmanna oraz Brytyjczyka Deana Stonemana – swojego zespołowego partnera oraz juniora Red Bulla.

2016

Po wycofaniu wsparcia dla serii przez Renault, nowym promotorem serii została firma RPM Racing, która wcześniej kierowała World Series by Nissan[1].

Samochody

Bolid Comtec Racing w Formule Renault 3.5

Samochód firmy Dallara zbudowany jest z włókien węglowych i spełnia wszelkie normy bezpieczeństwa FIA stosowane w Formule 1.

Sercem samochodu jest aluminiowy 3.5-litrowy silnik Zytek w układzie V6. Jest to jednostka wolnossąca o mocy ok. 425 koni mechanicznych (ok. 383 KW) uzyskiwanej przy 8250 obr./min. Maksymalny moment obrotowy silnika wynosi 440 NM (przy 7000 obr./min). Podobny silnik instalowany jest w samochodach Nissan 350Z Coupe.

Samochody te zostały wyposażone w półautomatyczną, sekwencyjną, sześciobiegową skrzynię biegów, w której biegi przełączane są za pomocą łopatek zamontowanych przy kierownicy, bez potrzeby użycia pedału sprzęgła. Takie rozwiązanie (zaczerpnięte z Formuły 1) pozwala kierowcy na operowanie pedałem hamulca lewą nogą. Całość, bez paliwa, musi ważyć 600 kg. Cena podwozia (bez silnika) wynosi ok. 130 tys. EURO.

Od sezonu 2012 w bolidach Formuły Renault 3.5 stosowany jest silnik V8 o pojemności 3,4 litra stworzony przez firmę Zytek, który generuje 530 KM, dodano także stosowany w Formule 1 system DRS.

Dokładna specyfikacja bolidu[2]
NadwozieDallara
MateriałWłókno węglowe
SilnikZytek V8
Pojemność3396 cm³
Mocok. 530 KM
Zmiana biegówŁopatkami przy kierownicy
HamulceTarcze i klocki z włókien węglowych 278x28 mm
OponyMichelin FR 3.5 26-64x13 et 32-66x13
Waga616 kg
Osiągi440 NM (przy 7250 obr./min)
Rozstaw Osi3125 mm
Rozstaw kół przód/tył1630/1529 mm
Maksymalne obciążenie paliwem110 l

Wyścigi

Weekend Formule Renault 3.5 rozpoczyna się w piątek od dwóch godzinnych sesji treningowych. Kwalifikacje trwające 30 minut odbywają się w sobotę i w niedzielę rano i decydują o kolejności na starcie odpowiednio do sobotniego wyścigu i niedzielnego wyścigu. W czasie kwalifikacji nie ma żadnych odnośnie do stosowania systemu DRS. Oba wyścigi trwają 44 minuty plus (w razie potrzeby) 1 okrążenie. W sobotnim, jak i w niedzielnym wyścigu ograniczone jest stosowanie systemu DRS do specjalnie wyznaczonych stref. Jednak w niedzielnym wyścigu istnieje również ograniczenie co do ilości Pit Stopów[3].

System punktacji

Obecny system punktacji:

  • 25-18-15-12-10-8-6-4-2-1 (dziesięć pierwszych pozycji)

Punktacja w 2010 r.:

  • 15-12-10-8-6-5-4-3-2-1 (dziesięć pierwszych pozycji)

Punktacja w 2009 r.:

  • Kwalifikacje do sobotniego wyścigu: 4-2-1 (trzy pierwsze pozycje)
  • Sobotni wyścig: 15-12-10-8-6-5-4-3-2-1 (dziesięć pierwszych pozycji)
  • Niedzielny wyścig: 12-10-8-7-6-5-4-3-2-1 (dziesięć pierwszych pozycji)
  • W każdym wyścigu: 1 punkt dla kierowcy, który zyskał najwięcej pozycji względem pozycji startowej

Punktacja w latach 2007–2008:

  • Kwalifikacje do sobotniego wyścigu: 4-2-1 (trzy pierwsze pozycje)
  • Sobotni wyścig: 15-12-10-8-6-5-4-3-2-1 (dziesięć pierwszych pozycji)
  • Niedzielny wyścig: 12-10-8-7-6-5-4-3-2-1 (dziesięć pierwszych pozycji)

Punktacja do 2006 r.:

  • Pole position: 1 punkt
  • Wyścig: 15-12-10-8-6-5-4-3-2-1 (dziesięć pierwszych pozycji)
  • Najszybsze okrążenie: 1 punkt

Mistrzowie

SezonKierowcaZespół
2005Polska Robert Kubica
(Epsilon Euskadi)
Hiszpania Epsilon Euskadi
2006Szwecja Alx Danielsson
(Comtec Racing)
Austria Interwetten.com
2007Portugalia Álvaro Parente
(Tech 1 Racing)
Francja Tech 1 Racing
2008Holandia Giedo van der Garde
(P1 Motorsport)
Francja Tech 1 Racing
2009Belgia Bertrand Baguette
(International DracoRacing)
Portugalia International DracoRacing
2010Rosja Michaił Aloszyn
(Carlin)
Francja Tech 1 Racing
2011Kanada Robert Wickens
(Carlin)
Wielka Brytania Carlin
2012Holandia Robin Frijns
(Fortec Motorsport)
Francja Tech 1 Racing
2013Dania Kevin Magnussen
(DAMS)
Francja DAMS
2014Hiszpania Carlos Sainz Jr.
(DAMS)
Francja DAMS
2015Wielka Brytania Oliver Rowland
(Fortec Motorsports)
Wielka Brytania Fortec Motorsports

Przypisy

  1. Paweł Zając: Renault wycofa wsparcie dla Formuły Renault 3.5?. f1wm.pl. [dostęp 2016-05-02].
  2. Technical specifications (fr. • ang.). renaultsport.com. [dostęp 2013-08-04].
  3. FORMULA RENAULT 3.5 SERIES 2013 SPORTING REGULATIONS SUMMARY (ang.). renaultsport.com. [dostęp 2013-08-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-08-05)].

Media użyte na tej stronie

Flag of Portugal.svg
Flag of Portugal, created by Columbano Bordalo Pinheiro (1857-1929), officially adopted by Portuguese government in June 30th 1911 (in use since about November 1910). Color shades matching the RGB values officially reccomended here. (PMS values should be used for direct ink or textile; CMYK for 4-color offset printing on paper; this is an image for screen display, RGB should be used.)
World Series Formula Renault Comtec Racing front.jpg
Autor: taken by robad0b, Licencja: CC BY-SA 2.0
Comtec Racing's Formula Renault 3.5 car (front) in the World Series Formula Renault 3.5, World Series by Renault.