Henryk z Wierzbna (zm. 1319)

Henryk z Wierzbna

Henryk z Wierzbnej

Data śmierci	23 września 1319
Miejsce pochówku	archikatedra św. Jana Chrzciciela we Wrocławiu
Biskup wrocławski
Okres sprawowania	1302–1319
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Nominacja biskupia	1302
Sakra biskupia	brak danych

Henryk z Wierzbna także Henryk z Wierzbnej (niem.  Heinrich von Würben, cz. Jindřich z Vrbna; ur. pod koniec lat 60. XIII w., zm. 23 września 1319) – biskup wrocławski w latach 1302–1319. Organizator trybunału inkwizycyjnego na Śląsku.

Życiorys

Pochodził z rodu panów z Wierzbnej. Był trzecim i najmłodszym synem Jana, kasztelana Ryczyna, bratem Stefana i Jana.

Jeszcze wiosną 1289 wzmiankowany jako świecki komes; natomiast od 31 sierpnia 1290 występował jako kanonik wrocławski. Zwolennik króla Wacława II Czeskiego i jego rządów w Polsce. Potem popierał biskupa krakowskiego Jana Muskatę, swego krewnego. Przeciwny był Władysławowi I Łokietkowi i arcybiskupowi Jakubowi Śwince. Popieranie przez Henryka z Wierzbna Przemyślidów, zwalczanych wówczas przez papieża, spowodowało jego ekskomunikę oraz proces w Awinionie (1310–1314). Był faktycznym twórcą niezależnego księstwa biskupiego zwanego księstwem nysko-otmuchowskim. Jako pierwszy z biskupów wrocławskich przyjął tytuł książęcy^[1].

W latach 1311–1312 uczestniczył w soborze powszechnym w Vienne^[2].

W 1315 zorganizował na Śląsku trybunał inkwizycyjny, który wydawał też i wyroki śmierci poprzez spalenie na stosie^[3]. W wyniku prowadzonego w tym roku z jego inicjatywy śledztwa we Wrocławiu, Świdnicy i Nysie spalono ponad 50 waldensów uznanych za heretyków przez trybunał, któremu przewodniczył wrocławski biskup pomocniczy Paweł z Bancz^[4].

Zmarł we Wrocławiu, gdzie został pochowany w prezbiterium katedry. W 1950 roku jego szczątki przeniesiono do krypty przy kaplicy Najświętszego Sakramentu^[5].

Przypisy

Bibliografia

• Jurek Tomasz, Panowie z Wierzbnej. Studium genealogiczne, Kraków 2006.