Kajetan Dzierżykraj-Morawski

Kajetan Dzierżykraj-Morawski
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

19 kwietnia 1892
Jurkowo

Data i miejsce śmierci

2 listopada 1973
Lailly-en-Val

Minister spraw zagranicznych (p.o.)
Okres

od 10 maja 1926
do 15 maja 1926

Przynależność polityczna

bezpartyjny

Poprzednik

Aleksander Skrzyński

Następca

August Zaleski

Komisarz Generalny RP w Wolnym Mieście Gdańsku (p.o.)
Okres

od 1 października 1923
do 28 lutego 1924

Poprzednik

Leon Pluciński

Następca

Henryk Strasburger

Odznaczenia
Order Orła Białego Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Wielki Oficer Orderu Korony Rumunii Wielki Oficer Orderu Świętego Sawy Kawaler Orderu Świętego Sylwestra Komandor Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Komandor Orderu Korony (Belgia) Komandor Orderu Korony Włoch
Grób Marii i Kajetana Morawskich na cmentarzu w Lailly-en-Val we Francji, 5 grudnia 2008

Kajetan Dzierżykraj-Morawski, ps. Jan Chomęcki (ur. 19 kwietnia 1892 w Jurkowie, zm. 2 listopada 1973 w Lailly-en-Val) – polski dyplomata, polityk, działacz społeczny i publicysta.

Życiorys

Syn Stanisława Morawskiego i Teresy z Morawskich. Ojciec Hieronima Morawskiego, Marii Barbary Ledóchowskiej, Magdaleny Morawskiej i Macieja Morawskiego. Uczył się w Gimnazjum im. Jana Ámosa Komeńskiego w Lesznie. W 1910 rozpoczął studia w Instytucie Rolniczym w Lipsku, a następnie w Monachium, studiując ponadto prawo i ekonomię. W 1914 powrócił do Jurkowa i objął majątek rodzinny po zmarłym ojcu. W 1915 poślubił Marię Turno (1893–1971), został też powołany do służby wojskowej, którą odbył w administracji niemieckiej jako rzeczoznawca gospodarczy na powiat rypiński (Wielkopolska).

Od 1 września 1918 pracował w Departamencie Stanu rządu Rady Regencyjnej, przekształconym w miesiąc później w Ministerstwo Spraw Zagranicznych. Pracował tam jako kierownik referatu niemieckiego, a później referent spraw zachodnich w Departamencie politycznym MSZ. W 1919 był członkiem Komitetu Plebiscytowego, przygotowującego polską akcję plebiscytową na Warmii, Mazurach i Powiślu. Od 1920 był naczelnikiem Wydziału Północnego MSZ, w 1921 objął funkcję wicedyrektora a w 1924 – dyrektora Departamentu Politycznego MSZ. W latach 1923–1924 był pełniącym obowiązki Komisarza Generalnego RP w Wolnym Mieście Gdańsku, następnie Ministrem-Rezydentem przy Lidze Narodów w Genewie. W 1925 został wiceministrem Spraw Zagranicznych; w trzecim gabinecie Wincentego Witosa krótko kierował ministerstwem (10–15 maja 1926). Po przewrocie majowym urlopowany ze służby dyplomatycznej, powrócił do Jurkowa. W 1929 mianowany członkiem polsko-niemieckiej Komisji Mieszanej dla Górnego Śląska (w randze wiceministra). W 1934 przeniesiony w stan spoczynku, został wybrany prezesem Wielkopolskiej Izby Rolniczej (1934–1935), a następnie prezesem Ogólnopolskiego Związku Eksporterów Zboża (1935–1936) i prezesem Związku Izb i Organizacji Rolniczych RP (1935–1936[1]). W listopadzie 1936 został powołany na wiceministra skarbu. W 1938 objął ponadto nadzór nad Departamentem Ceł i Departamentem Podatków i Opłat.

Po wybuchu II wojny światowej ewakuował się wraz z rządem do Rumunii, przebywał krótko w obozie dla internowanych w Slanic. W październiku 1939 zajmował się reorganizacją ambasady polskiej w Bukareszcie (którą kierował wówczas Roger Raczyński). Od listopada 1939 w Paryżu, gdzie został zaangażowany jako kierownik Oddziału Politycznego w Biurze Badań Celów Wojny przy Rządzie Polskim. Po zajęciu Francji przez wojska niemieckie pojechał m.in. do Vichy i Nicei. W lutym 1941 opuścił Francję i przedostał się do Londynu. Od maja do września 1941 kierował poselstwem RP przy emigracyjnym rządzie czechosłowackim Edwarda Benesza. Od października 1941 był sekretarzem generalnym MSZ. Od 1 października 1943 został pierwszym zagranicznym ambasadorem przy Komitecie Wolnej Francji w Algierze. Następnie ambasador rządu RP w Paryżu, oficjalnie uznawany przez Francję do początku lipca 1945. Po cofnięciu uznania Rządowi RP na Wychodźstwie pozostał we Francji jako (nienazwany tak zresztą oficjalnie) „Ambasador Wolnych Polaków” – przedstawiciel polskiego ośrodka politycznego emigracji w Londynie. Funkcję tę pełnił do swojej choroby (1969). Nigdy – jak pisano w wielu publikacjach – nie był pracownikiem Biblioteki Polskiej w Paryżu, walczył natomiast o jej niezależność, przeciwstawiając się m.in. różnym działaniom władz PRL. Z jego inicjatywy założono w 1957 Dom Spokojnej Starości Polskiego Funduszu Humanitarnego w Lailly-en-Val, gdzie mieszkał wraz z żoną w ostatnich latach życia. Współpracował z polskimi czasopismami emigracyjnymi (np. londyńskimi „Wiadomościami”, „Myślą Polską” i monachijską „Na Antenie”), był autorem kilku książek. Był związany z Rozgłośnią Polską Radia Wolna Europa, biorąc udział w wielu audycjach dokumentalnych („Świadkowie historii”) i pogadankach historycznych.

Istnienie w Paryżu kierowanej przez Morawskiego „polskiej ambasady bis” drażniło władze PRL. Stąd brały się komunistyczne ataki na Morawskiego, przedstawianie go jako „człowieka przeszłości”, „zdegenerowanego eks-obszarnika”, czy „reakcjonistę” oraz kalumnie rzucane na jego rodzinę. Francuska prasa komunistyczna określała w latach 50. XX w. Morawskiego i jego zespół „Polscy zdrajcy i bandyci spod znaku Andersa”.

Wysoko ceniony przez gen. Charles’a de Gaulle’a. Walczył w interesie Polski na forum organizacji europejskich o Europę opartą „na najpiękniejszych wartościach francuskiej kultury politycznej”. Jerzy Stempowski (Paweł Hostowiec) nazwał Morawskiego „Ambasadorem Atlantydy”. Kazimierz Wierzyński pisał o Morawskim: „Ambasador, który jest instytucją”, publicystka Teresa Błażejewska – o „legendarnym ambasadorze”.

Dom przy 174 rue de l'Université w Paryżu, gdzie mieściło się mieszkanie ambasadora Kajetana Morawskiego, grudzień 2008

Po śmierci Kajetana Morawskiego wdowa po generale de Gaulle'u stwierdziła: „Generał de Gaulle bardzo cenił Ambasadora Morawskiego i miał doń szczerą sympatię” (list kondolencyjny do Macieja Morawskiego z 10 listopada 1973). Został pochowany na cmentarzu w Lailly-en-Val, gdzie znajduje się kilkaset grobów Polaków, pozostałych na emigracji we Francji po II wojnie światowej. Członek międzynarodowego PEN Clubu (sekcji pisarzy uchodźców) oraz Rady Fundacji im. Kościelskich.

W 1997 powstał o nim film dokumentalny pt.: Ambasador Atlantydy (reż. Piotr Morawski, scen. Ryszard Kaczyński). W 2009 jego imię nadano Liceum Ogólnokształcącemu i Zasadniczej Szkole Zawodowej w Krzywiniu.

Pochowany na cmentarzu miejskim w Lailly-en-Val (kwatera E, gr. 66)[2].

Twórczość

  • Tamten brzeg. Wspomnienia i szkice (Księgarnia Polska, Paryż 1960; wydanie 2: Editions Spotkania 1996, wstęp i przypisy Jerzy Marek Nowakowski, ISBN 83-86802-09-X; wydanie 3: Fundacja Editions Spotkania 2018, ISBN 978-83-7982-288-1; Nagroda Wiadomości, Londyn 1960)
  • Wspólna droga (Księgarnia Polska, Paryż 1962; wydanie 2 pt. Wspólna droga z Rogerem Raczyńskim. Wspomnienia: wstęp Janusz Pajewski; przedmowa Marcin Libicki; przygotowanie do druku i objaśnienia Przemysław Matusik; Wydawnictwo Poznańskie 1998, ISBN 83-86138-67-X)
  • Wczoraj. Pogadanki o niepodległym dwudziestoleciu (Polska Fundacja Kulturalna, Londyn 1967; wydanie drugoobiegowe w Polsce: O niepodległym dwudziestoleciu – II obieg wydawniczy; przedmowa Władysław Żeleński; Głos 1981, 1982)
  • Na przełaj (Polska Fundacja Kulturalna, Londyn 1969)
Prace redakcyjne
  • Polska w pamiętnikach gen. de Gaulle’a 1944–1946 (wybór tekstów z przedmową Kajetana Morawskiego; Księgarnia Polska, Paryż 1960)

Ordery i odznaczenia

Zobacz też

Bibliografia

  • Józef Czapski, Czapski o Morawskim, „Wiadomości” (Londyn), 27 stycznia 1974
  • Kazimierz Wierzyński, Ambasador, który jest instytucją, „Dziennik Polski i Dziennik Żołnierza” (Londyn), 2 lutego 1960
  • Nie odtrącał nikogo. Rozmowa z Janem Nowakiem-Jeziorańskim o Kajetanie Morawskim, „Gazeta Poznańska”, 10 stycznia 2003

Przypisy

  1. Nowy prezes Związku Izby Rolniczych. „Express Lubelski i Wołyński”. Nr 13, s. 1, 21 listopada 1936. 
  2. MORAWSKI Kajetan (1892-1973) | Polskie groby historyczne we Francji, tombeauxpolonais.eu [dostęp 2022-05-23].
  3. M.P. z 1997 r. nr 14, poz. 122 „w uznaniu znamienitych zasług dla Rzeczypospolitej Polskiej”.
  4. M.P. z 1937 r. nr 260, poz. 410 „za wybitne zasługi w służbie państwowej”.
  5. a b c d e f g h Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest?. Wyd. II popr. Warszawa: Wydawnictwo Głównej Księgarni Wojskowej, 1938, s. 502. [dostęp 2021-05-10].
  6. Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 27.

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

Witos 1920.jpg
Wincenty Witos, Polish Prime Minister 1920, 1923,1926, Polish politician of Stronnictwo Ludowe ( Polish Peasant Party)
Commendatore OCI Kingdom BAR.svg
ribbon of the medal of commander of the Order of the Crown of Italy, during the Kingdom of Italy.
BEL Kroonorde Commandeur BAR.svg
Baretka: Order Korony – Komandor (Belgia).
(Ordre de la Couronne – Commandeur).
(De Kroonorde – Commandeur).
Polish Governmental and Diplomatic Plaque.svg
Autor: Tohaomg, Licencja: CC0
Polish governmental wall plaque - used to denote the presence of a state governmental organ or diplomatic mission abroad upon a certain premises.
Paris, 174 rue de lUniversite - Ambassador Maciej Morawski's house.jpg
Autor: Mariusz Kubik, http://www.mariuszkubik.pl, Licencja: CC BY 3.0
Paris, 174 rue de l'Universite; Kajetan Morawski's home
VAT Order of Saint Sylvester Cav BAR.svg
Baretka: Order Świętego Sylwestra – Kawaler – Watykan / Stolica Apostolska.
Kajetan Morawski 1892 1973.jpg
Kajetan Morawski(1892-1973), Polish writer and diplomat