Lublin R.X
Dane podstawowe | |
Państwo | |
---|---|
Producent | |
Typ | |
Konstrukcja | górnopłat zestrzałowy o konstrukcji mieszanej, podwozie klasyczne – stałe |
Załoga | 2 (pilot, obserwator) |
Historia | |
Data oblotu | |
Lata produkcji | |
Wycofanie ze służby | |
Dane techniczne | |
Napęd | 1 silniki gwiazdowe 9-cylindrowy Wright Whirlwind J5B |
Moc | 220 KM (162 kW) |
Wymiary | |
Rozpiętość | 13,5 m |
Długość | 8,33 m |
Wysokość | 2,98 m |
Powierzchnia nośna | 25,96 m² |
Masa | |
Własna | 900 kg |
Startowa | 1366 kg |
Osiągi | |
Prędkość maks. | 161 km/h |
Prędkość minimalna | 65 km/h |
Prędkość wznoszenia | 2,4 m/s |
Pułap | 3400 m |
Zasięg | 670 km (normalny) |
Rozbieg | 40 m |
Dobieg | 80 m |
Dane operacyjne | |
Uzbrojenie | |
przewidywane 1 karabin maszynowy kal. 7,69 mm (ruchomy na obrotnicy w tylnej kabinie) | |
Użytkownicy | |
Polska |
Lublin R-X – polski samolot towarzyszący i rajdowy marki Lublin z okresu międzywojennego.
Historia
W grudniu 1927 roku w biurze konstrukcyjnym Zakładów Mechanicznych Plage i Laśkiewicz na własne ryzyko opracowano projekt samolotu towarzyszącego zgodnie z obowiązującymi wówczas wymogami polskiego lotnictwa wojskowego. Konstruktorem tego samolotu był inż. Jerzy Rudlicki. Otrzymał on oznaczenie Lublin R-X. W myśl założeń projektu miał on wykonywać zadania rozpoznawcze, łącznikowe, mógł również być samolotem pocztowym.
W 1928 roku wykonano egzemplarz prototypu do badań statycznych oraz egzemplarz do prób w locie. Wtedy to zainteresował się nim Departament Aeronautyki Ministerstwa Spraw Wojskowych. Próby statyczne prototyp przeszedł w grudniu 1928 i styczniu 1929 roku. Prototyp do prób w locie już ze znakami wojskowymi został oblatany 1 lutego 1929 roku.
Podczas prób w locie prototyp spisywał się dobrze. Próby wykonywano z podwoziem kołowym jak również z nartami. Samolot w locie wykazywał dużą zwrotność, dobre własności pilotażowe, a także startował i lądował na z niewielkich powierzchni. Mógł być również hangarowany w małych pomieszczeniach oraz transportowany po szosach po złożeniu skrzydeł. Zastosowano w nim tłumiki na rury wydechowe silnika, co znacznie wyciszyło jego pracę, tak że samolot Lublin R-X lecący na wysokości 200 – 300 m był prawie niesłyszalny z ziemi.
W marcu 1929 roku samolot Lublin R-X został poddany próbom w Instytucie Badań Technicznych Lotnictwa w Warszawie, które potwierdziły jego zdolność do wykonywania akrobacji lotniczych. Po tych badaniach dowództwo polskiego lotnictwa wojskowego złożyło zamówienie na 5 samolotów serii informacyjnej, którą oznaczono jako Lublin R-Xa.
Seria informacyjna została wykonana w zakładach Plage i Laśkiewicz w lecie 1929 roku i wyposażono je w tylnej kabinie w obrotnice dla karabinu maszynowego. Skierowano je do prób eksploatacyjnych w pułkach lotniczych. Pomimo jednak dobrych wyników tych prób, nie podjęto ich dalszej produkcji dla wojska wobec opracowania przez inż. Jerzego Rudlickiego nowego samolotu Lublin R-XIII, który miał lepsze osiągi.
Po wykonaniu serii informacyjnej dla lotnictwa wojskowego, w zakładach Plage i Laśkiewicz wykonano jeszcze jeden egzemplarz samolotu Lublin R-Xa w wersji rajdowej. W wersji tej wyposażono go w zbiornik paliwa pozwalający na 15-godzinny lot. Każdy cylinder silnika tego samolotu miał indywidualną rurę wydechową. Samolot ten później jeszcze raz zmodernizowano, wprowadzając w nim jeszcze większy zbiornik paliwa pozwalający na 18 godzinny lot, silnik otrzymał pierścień Townenda i śmigło metalowe, koła osłonięto owiewkami. Tak zmodernizowany samolot otrzymał oznaczenie Lublin R-Xa bis.
Łącznie zbudowano 7 samolotów Lublin R-X, wliczając w to prototyp.
Użycie w lotnictwie
Lotnictwo wojskowe
Po wykonaniu serii informacyjnej samolotów Lublin R-Xa, samoloty te zostały skierowane do prób eksploatacyjnych w 2, 4 i 6 pułku lotniczym, skąd pod koniec 1929 roku zostały przekazane do 2 pułku lotniczego w Krakowie oraz do Centrum Wyszkolenia Lotnictwa w Dęblinie.
W 1931 roku 3 samoloty Lublin R-Xa zostały przystosowane dla dowódców jako samoloty sztabowe lub łącznikowe. Przebudowa ta polegała na usunięciu z kabiny obserwatora obrotnicy karabinu maszynowego i wyposażeniu jej w wygodny fotel. Samoloty Lublin R-Xa w lotnictwie wojskowym użytkowane były do 1932 roku.
Loty rajdowe
Wersja rajdowa samolotu Lublin R-Xa z cywilnymi znakami rejestracyjnymi SP-ABW została w czerwcu 1929 roku pokazana na Powszechnej Wystawie Krajowej w Poznaniu.
W dniu 25 sierpnia 1929 roku mjr. pil. inż. Wacław Makowski i mechanik B. Wieman dokonali na nim przelotu z Poznania do Barcelony bez lądowania o łącznej długości 1800 km. Następnie w dniu 3 września 1929 odbyli nim lot powrotny z Barcelony, z lądowaniem w Paryżu i Poznaniu, do Warszawy.
W dniu 3 lipca 1931 roku załoga: kpt. pil. Stanisław Karpiński i inż. J. Suchodolski na tym samym samolocie dokonali lotu dookoła Polski w czasie 12 godzin i 15 minut bez lądowania i przebyciu trasy o długości 1650 km. Ta sama załoga w dniach 23 września – 7 października 1931 roku dokonała lotu dookoła Europy na trasie Warszawa – Bukareszt – Konstantynopol – Rzym – Turyn – Londyn – Warszawa, przelatując odległość 6450 km w czasie 50 godzin.
Po locie dookoła Europy kpt. pil. Stanisław Karpiński postanowił dokonać jeszcze dłuższego rajdu. W tym celu samolot ten przebudowano, otrzymał on oznaczenie Lublin R-Xa bis i nadano mu nazwę „Srebrny Ptak”. Na tak przebudowanym samolocie kpt. pil. Stanisław Karpiński wraz z mechanikiem sierż. W. Rogalskim w dniach od 2 do 24 października 1932 roku przeleciał trasę z Warszawy przez Stambuł, Aleppo, Bagdad, Teheran do Kabulu i z powrotem przez Teheran, Bagdad, Kair, Jerozolimę, Aleppo, Stambuł, Lublin do Warszawy. Długość trasy wyniosła 14 390 km, a lot trwał 108 godzin i 50 minut. Samolot w czasie tego lotu nie miał żadnych awarii ani uszkodzeń.
Samolot Lublin R-Xa bis został skasowany z powodu zużycia jesienią 1935 roku.
Konstrukcja
Samolot Lublin R-X był samolotem towarzyszącym i rajdowym, górnopłatem zastrzałowym o konstrukcji mieszanej.
Kadłub o konstrukcji kratownicowej, spawany z rur stalowych i kryty płótnem. Przednia część kadłuba przy silniki kryta blachą duralową. Na przedzie kadłuba na łożu zamontowany był silnik gwiazdowy. Za silnikiem w kadłubie mieścił się zbiornik paliwa o pojemności 250 l, który mógł być awaryjnie odrzucany. Dalej znajdowały się dwie odkryte kabiny, pierwsza – pilota, druga – obserwatora. Kabina pilota była osłonięta wiatrochronem. Obie kabiny były wyposażone w sterownice. Z lewej strony kadłuba były stopnie ułatwiające wchodzenie do obu kabin. Na końcu kadłuba znajdowało się usterzenie klasyczne, spawane z rur stalowych i kryte płótnem. Usterzenie pionowe było dwudzielne, składane podczas transportu lub hangarowania do góry. Podwozie klasyczne, stałe, z płozą ogonową, koła wymienne z nartami. Golenie podwozia głównego miały amortyzatory olejowo-powietrzne.
Płat samolotu miał kształt prostokątno-eliptyczny, konstrukcję drewnianą, dwudźwigarową, kryty był sklejką do przedniego dźwigara, dalej płótnem. Wsparto go na kadłubie za pośrednictwem piramidki i podparty dwiema parami zestrzałów z rur stalowych oprofilowanych blachą duralową. Lotki dwudzielne umieszczono na całej krawędzi spływu płata. Skrzydło można było demontować i mocować wzdłuż kadłuba. Czas demontażu wynosił około 30 min.
Napęd samolotu stanowił silnik gwiazdowy 9-cylindrowy Wright Whirlwind J5B.
Galeria
Media użyte na tej stronie
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Roundel of the Polish Air Force (1918–1921).
Roundel of the Polish Air Force (1918–1921).
Roundel of the Polish Air Force (1921–1993).
Roundel of the Polish Air Force (1921–1993).
Samolot propagandowy Powszechnej Wystawy Krajowej w Poznaniu Lublin R-X SP-ABW. Przed maszyną piloci Wacław Makowski i B. Wiemann.
Samolot komunikacyjny Lublin R-IX na lotnisku w Lublinie. W tle z lewej samolot Lublin R-X.
Samolot Lublin R-Xa SP-ABW kapitana Stanisława Karpińskiego i Wiktora Rogalskiego po rajdzie nad Azją Mniejszą ląduje na warszawskim lotnisku.
Publiczność niosąca na warszawskim lotnisku kapitana Stanisława Karpińskiego po rajdzie nad Azją Mniejszą samolotem Lublin R-Xa SP-ABW.
Publiczność ogląda stojące na lotnisku samoloty: Breguet 14 (z prawej) i Lublin R-X (z lewej) podczas Tygodnia Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej w Krakowie.
5 seryjnych samolotów Lublin R-X na lotnisku.
Samolot propagandowy Powszechnej Wystawy Krajowej w Poznaniu Lublin R-X SP-ABW.