Marina Hulia

Marina Hulia
Марина Гуля
Data i miejsce urodzenia

1965
Czerkasy, ZSRS

Zawód, zajęcie

nauczycielka, pedagożka

Narodowość

polsko-białorusko-rosyjska

Alma Mater

Państwowy Uniwersytet w Czerkasach
Uniwersytet Warszawski

Małżeństwo

Wiktor Węgłowski

Marina Hulia (ur. jako Марина Гуля[1] w 1965 w Czerkasach[2]) – polska nauczycielka i pedagożka pochodzenia białorusko-rosyjskiego.

Życiorys

Urodziła się w rodzinie Białorusinki i Rosjanina. Wychowywała się w Czerkasach[3]. Ukończyła studia z filologii rosyjskiej na Państwowym Uniwersytecie w Czerkasach oraz w Instytucie Profilaktyki Społecznej Resocjalizacji Uniwersytetu Warszawskiego[4]. Pracowała tam jako nauczycielka i wicedyrektorka szkoły. Ok. 1992[5]–1993[3] wyjechała do Polski, początkowo do Bydgoszczy[6]. Została zatrudniona jako nauczycielka języka rosyjskiego w XXV Liceum Ogólnokształcącym w Warszawie. Organizowała między innymi wyjazdy uczniów do Czerkas. Z inspiracji Moniki Płatek pracowała z rodzinami czeczeńskimi w Warszawie, koordynowała wolontariat więzienny w 14 jednostkach penitencjarnych okręgu warszawskiego[3]. Prowadzi od 2016 szkołę demokratyczną dla czeczeńskich uchodźców koczujących na dworcu w Brześciu. Była doradczynią ds. nauczania dzieci cudzoziemskich przy Ministerstwie Edukacji Narodowej[4][7].

Zamężna z Wiktorem Węgłowskim[8] – Polakiem urodzonym w Workucie, potomkiem zesłańca. Ma co najmniej jedno dziecko (córkę)[3].

Nie ma komputera i nie korzysta ze smartfona[3].

Wyróżnienia

Publikacje książkowe

  • Marina Hulia: Aschab i kawałek pizzy. Warszawa: Oficyna Wydawnicza Łośgraf, 2011, s. 94. ISBN 978-83-62726-22-6.
  • Marina Hulia, Zbigniew Wojnarowski: Recydywista. Warszawa: Centrum Kształcenia Liderów i Wychowawców im. Pedro Arrupe, 2018, s. 255. ISBN 978-83-925537-5-5.
  • Marina Hulia, Monika Głuska-Durenkamp: Dzieci z Dworca Brześć. Warszawa: Kosmos Kosmos, 2019, s. 256. ISBN 978-83-952349-3-4.

Przypisy

  1. ↑ Андрей Шарый, Денис Александрович, Радио Свобода, 16 września 2004 [dostęp 2021-11-22] [zarchiwizowane z adresu 2021-11-22] (ros.).
  2. ↑ To nie jest tkliwa historia o miłości. Spotkanie z Mariną Hulią, edupolis.pl [dostęp 2021-11-22] [zarchiwizowane z adresu 2020-09-20].
  3. ↑ a b c d e Dariusz Koźlenko, Czeczeńskie dzieci Mariny Hulii, gazetaprawna.pl, 5 lutego 2021 [dostęp 2021-11-22] [zarchiwizowane z adresu 2021-03-04].
  4. ↑ a b c Magdalena Tobik, Marina Hulia, Nagroda Tischnera, 28 października 2020 [dostęp 2021-11-22] [zarchiwizowane z adresu 2021-11-05].
  5. ↑ a b Marina Hulia laureatką IX edycji Nagrody im. Jerzego Zimowskiego!, Instytut Spraw Publicznych, 14 grudnia 2016 [dostęp 2021-11-22] [zarchiwizowane z adresu 2021-05-07].
  6. ↑ a b c Alfabet Buntu – Marina Hulia, Archiwum Osiatyńskiego, 30 listopada 2018 [dostęp 2021-11-22] [zarchiwizowane z adresu 2021-05-06].
  7. ↑ a b Marina Hulia | Nagroda Ireny Sendlerowej, sendler.ceo.org.pl [dostęp 2021-11-22] [zarchiwizowane z adresu 2021-03-04].
  8. ↑ Igor Nazaruk, Marina z dworca w Brześciu: Jestem nauczycielką i uczę. Nieważne, czy więźniów, czy czeczeńskie dzieci w poczekalni dworcowej, wysokieobcasy.pl, 1 marca 2018 [dostęp 2021-11-22].
  9. ↑ Małgorzata Leszko, „Nie ma imigrantów, nie ma uchodźców, nie ma dzieci – są ludzie”, Centrum Edukacji Obywatelskiej, 7 października 2013 [dostęp 2021-11-22] [zarchiwizowane z adresu 2014-08-05].
  10. ↑ Nauczyciele wyróżnieni Nagrodą im. Ireny Sendlerowej „Za naprawianie świata”, Oficjalna strona Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, 7 października 2013 [dostęp 2021-11-22] [zarchiwizowane z adresu 2021-11-22].
  11. ↑ Warszawianka Roku 2021, um.warszawa.pl [dostęp 2021-11-22] [zarchiwizowane z adresu 2021-10-24].
Laureaci Nagrody im. księdza Józefa Tischnera
za pisarstwo
religijne
lub filozoficzne
za publicystykę
lub eseistykę
za inicjatywy
duszpasterskie
i społeczne
Nagroda Specjalna

Media użyte na tej stronie

Marina Hulia (cropped) 02.jpg
(c) Gov.pl, CC BY 3.0 pl
Marina Hulia oraz Ambasador USA w Polsce Mark Brzezinski 02