Personalizm chrześcijański

Personalizm chrześcijański (personalizm katolicki) – prąd w filozofii chrześcijańskiej, obecny w katolicyzmie w XX wieku od ok. 1930 r. Zakłada postawienie w centrum badań filozoficznych osoby człowieka, a nie społeczności. Personalizm ten interpretował religię jako więź osobową człowieka z Bogiem.

Historia

Za początki personalizmu można uznać poglądy Arystotelesa, św. Augustyna, św. Tomasza z Akwinu, w których za podstawę rzeczywistości uznawano osobę ludzką. Od personalizmu, z punktu widzenia antropologii filozoficznej, ukształtowała się jego odmiana, wewnętrznie zróżnicowana nowa interpretacja tomizmu św. Tomasza z Akwinu zwana personalizmem chrześcijańskim. Nowy personalizm postuluje podporządkowanie całego życia społecznego dobru osób, uznając je za przejaw wyjątkowo doskonałego bytu.

Wybrani filozofowie personalizmu

• Czesław Stanisław Bartnik
• Mieczysław Gogacz
• Stanisław W. Kowalczyk
• Gabriel Marcel
• Jacques Maritain
• Emmanuel Mounier
• Antoni Jozafat Nowak
• Edith Stein
• Tadeusz Styczeń
• Pierre Teilhard de Chardin
• Józef Tischner
• Karol Wojtyła

Zobacz też

• Personalizm
• Katolicyzm

Przypisy

Bibliografia

• Galarowicz J.: Człowiek jest osobą. Podstawy antropologii filozoficznej Karola Wojtyły. Wyd. 2 (uzupełnione). Kęty: ANTYK - Marek Derewiecki, 2000, s. 311. ISBN 83-88524-03-8.
• Kowalczyk St.: Nurty personalizmu. Od Augustyna do Wojtyły. Lublin: Wydawnictwo KUL, 2010, s. 246.
• Mrzygłód P.. Stanisław Kowalczyk. Nurty personalizmu. Od Augustyna do Wojtyły (recenzja). „Wrocławskie Studia Teologiczne”. Nr 2. 19 (2011), s. 222-224. Papieski Wydział Teologiczny we Wrocławiu. ISSN 1231-1731. 

Linki zewnętrzne

• Półrocznik Personalizm (Lublin, Polska)
• Refleksje i artykuły filozoficzno-teologiczne mające w centrum człowieka i jego drogę do samego siebie. (Olsztyn, Polska)