Piotr Szafraniec (zm. 1437)

Piotr Szafraniec
Herb
Starykoń
Rodzina

Szafrańcowie herbu Starykoń

Data śmierci

1437

Ojciec

Piotr Szafraniec z Łuczyc

Dzieci

Piotr Szafraniec Młodszy

Piotr Szafraniec z Pieskowej Skały i Łuczyc herbu Starykoń (zm. w 1437 roku), określany też jako Piotr Szafraniec Starszy lub senior.

Życiorys

Syn Piotra Szafrańca, podstolego krakowskiego[1], brat biskupa Jana Szafrańca, Stanisława i Tomasza. Miał syna Piotra i córkę Katarzynę[2].

Podstoli krakowski od 1398 do 1406 roku[1]. W 1401 roku był sygnatariuszem unii wileńsko-radomskiej[3]. W latach 1404-1405 otrzymał od Jagiełły jako starosta w zarząd Podole[1]. Od 1406 do 1430 roku podkomorzy krakowski (nadworny)[1]. Był starostą łęczyckim (1406-1418), chęcińskim (1410, 1418-1421), sieradzkim (1418-1437) i krakowskim (1431-1432)[1]. W 1410 roku odznaczył się w bitwie pod Grunwaldem, w której wystawił własną chorągiew (nr 35). Dowodził w zwycięskiej bitwie pod Tucholą 5 listopada r.1410 . Podpisał pokój toruński 1411 roku[4]. Był sygnatariuszem aktu unii horodelskiej 1413 roku[5]. Był sygnatariuszem pokoju mełneńskiego 1422 roku[6]. Był obecny przy wystawieniu przez Władysława II Jagiełłę przywileju jedlneńskiego w 1430 roku[7]. Od 1428 roku do śmierci w 1433 roku brata Jana Szafrańca, pełniącego funkcję kanclerza, wraz z nim dominował na scenie politycznej jako jeden z przywódców stronnictwa dworskiego wspierającego Władysława Jagiełłę. W latach 1431-1433 wojewoda sandomierski[1]. Od 1433 roku wojewoda krakowski. 31 grudnia 1435 roku podpisał akt pokoju w Brześciu Kujawskim[8].

Dążył do zawarcia unii z Czechami i pogłębienia związków z Litwą. Sprzyjał husytom. Popierał prawo do tronu synów Władysława Jagiełły[9].

Właściciel zamku w Pieskowej Skale. Protektor Akademii Krakowskiej, której podarował dom wykupiony od w 1434 roku od Żyda Izaaka. Pochowany został w kaplicy pod wieżą srebrnych dzwonów w katedrze na Wawelu.

Przypisy

  1. a b c d e f Jerzy Sperka. Szafrańcowie, Koniecpolscy, Koziegłowscy, Chrząstowscy. Nieznane koligacje i ich wpływ na funkcjonowanie sceny politycznej w okresie panowania Władysława Jagiełły. „Średniowiecze Polskie i Powszechne”. 1, 1999, s. 136.
  2. Marek J. Minakowski, Ci wielcy Polacy to nasza rodzina, wyd. 3, Dr Minakowski Publikacje Elektroniczne, Kraków 2008, ISBN 83-918058-5-9.
  3. Codex Diplomaticus Poloniae, t. I, Warszawa 1847, s. 272.
  4. Codex epistolaris saeculi decimi quinti. T. 2 : 1382-1445. Kraków, 1891, s. 42.
  5. Statuta, Prawa Y Constitucie Koronne Łacinskie Y Polskie z Statutow Łaskiego Y Herborta Y Z Constituciy Koronnych Zebrane. Kraków, 1600, s. 749.
  6. Maciej Dogiel, Codex Diplomaticus Regni Poloniae Et Magni Ducatus Litvaniae : In Quo Pacta, Foedera, Tractatus Pacis, Mutuae Amicitiae, Subsidiorum, Induciarum, Commerciorum Nec Non Conventiones [...] Aliaque Omnis Generis Publico Nomine Actorum, Et Gestorum Monumenta. T. 4, In Quo Totius Prussiae Res Continentur, Wilno 1764, s. 114.
  7. Franciszek Piekosiński, Wiece, sejmiki, sejmy i przywileje ziemskie w Polsce wieków średnich, Kraków 1900, s. 43.
  8. Codex diplomaticus Regni Poloniae et Magni Ducatus Lituaniae / wydał Maciej Dodgiel. T. 4. Wilno, 1764, s. 133.
  9. Szfraniec Piotr (w:) Encyklopedia Onet WIEM. [dostęp 2009-06-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-12-11)].

Bibliografia

  • Jerzy Sperka: Szafrańcowie herbu Stary Koń. Z pradziejów awansu i kariery w późnośredniowiecznej Polsce. Katowice: Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego, 2001.

Media użyte na tej stronie

POL COA Starykoń.svg
Autor: Poznaniak, tarcza, labry, hełm Bastian, Licencja: CC BY-SA 2.5
Herb Stary koń