Portal:Pallotyni/Sylwetka miesiąca/archiwum

sierpień 2007

Piotr Granatowicz (ur. 1921 w Koczergach, zm. 17 listopada 1978 w Rwandzie) - ksiądz pallotyn, dyrektor Wydawnictwa Pallottinum w latach 1961-1970, misjonarz w Afryce. W kilka dni po przyjeździe do Rwandy, 17 listopada, zginął tragicznie w wypadku samochodowym w wieku 57 lat. Spoczywa w Kigali-Gikondo w Rwandzie.

wrzesień 2007

(c) I, Paterm, CC-BY-SA-3.0

Tablica dedykowana ks. Wierzbicy w Ołtarzewie.

Stanisław Wierzbica (ur. 1902, zm. 10 maja 1977 w Częstochowie) - ksiądz pallotyn, budowniczy pallotyńskiego Wyższego Seminarium Duchownego w Ołtarzewie k. Warszawy.

Święcenia kapłańskie przyjął w roku 1926.

Był prefektem gimnazjalistów, ojcem duchownym, rektorem kilku pallotyńskich domów, kapelanem sióstr zakonnych, radcą i administratorem prowincjalnym. W roku 1936 przybył do Ołtarzewa, by zainicjować budowę gmachu seminaryjnego. Dwukrotnie był rektorem seminarium pallotyńskiego.

Swoją niezłomną postawą podczas wojny spowodował, że zaczęły się nim szczególnie interesować władze hitlerowskie. Od roku 1941 ukrywał się, nieustannie ścigany przez gestapo.

Po wojnie odbudowywał zniszczone kościoły w Gdańsku.

W 1952 roku zamieszkał w Częstochowie, gdzie przez sympozja i rekolekcje organizował oraz rozszerzał nabożeństwo ku czci Miłosierdzia Bożego według wzoru przekazanego przez siostrę Faustynę.

Zmarł w Częstochowie w wieku 75 lat. Spoczywa na ołtarzewskim cmentarzu w kwaterze pallotyńskiej.

październik 2007

Alojzy Lucjan Marek Majewski (ur. 25 kwietnia 1869 w Braunswalde (obecnie Gościszewo) koło Sztumu, zm. 12 listopada 1947 w Borowinie nad Pilicą) - ksiądz pallotyn, misjonarz w Kamerunie, założyciel pallotynów na ziemiach polskich w 1907 roku, pierwszy przełożony Polskiego Okręgu Stowarzyszenia Apostolstwa Katolickiego (księży pallotynów), założyciel i redaktor Wydawnictwa Księży Pallotynów.

Podczas II wojny światowej był więziony na Pawiaku w październiku 1939 roku, a następnie przebywał w pallotyńskim domu w Warszawie na Krakowskim Przedmieściu, u przyjaciół w Tomczycach koło Nowego Miasta oraz w Borowinie, gdzie obsługiwał tamtejszą kaplicę.

Zmarł w wieku 78 lat w Borowinie. Spoczywa na pallotyńskim cmentarzu w Wadowicach na Kopcu.

listopad 2007

Norbert Jan Pellowski (ur. 27 stycznia 1903 w Pszczółkach [Hohenstein] koło Gdańska, zm. 15 marca 1942 w Oświęcimiu) – polski duchowny katolicki, pallotyn, męczennik oświęcimski i kandydat do beatyfikacji.

Ukończył seminarium nauczycielskie i przez pewien czas pracował jako nauczyciel w szkole powszechnej. 15 września 1924 roku w Wadowicach wstąpił do stowarzyszenia pallotynów, noszącego wówczas nazwę Pobożnego Stowarzyszenia Misyjnego. Studiował filozofię w Sucharach i Ołtarzewie (1926-1928), w 1928 roku wyjechał na studia teologiczne do Rzymu (na Uniwersytecie Gregoriańskim). W Rzymie przyjął święcenia kapłańskie - 19 lipca 1931 roku.

Był w stowarzyszeniu pallotynów od 1933 roku radcą domowym oraz ekonomem domu ołtarzewskiego, uczył także religii w samym Ołtarzewie i w okolicy. Na łamach "Kalendarza Królowej Apostołów" ogłosił kilka artykułów, m.in. Jak starego Werocha diabeł gonił (1932), Katakumby (1932), Dobry Janeczek i Pallotti (1933), Wawrzon z Wróblego Zdroju (1934). Po wybuchu II wojny światowej ks. Pellowski pełnił obowiązki kapelana Armii Krajowej na terenie Ożarowa Mazowieckiego. 23 maja 1941 roku w Ołtarzewie został aresztowany przez gestapo (razem z grupą pallotynów) i osadzony na Pawiaku, a następnie wywieziony do obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu. W kacecie rozchorował się i trafił na oddział infekcyjny (izba chorych na biegunkę), gdzie według relacji współwięźnia ks. Konrada Szwedy zyskał opinię miłosiernego samarytanina, udzielającego pomocy innym chorym, zarówno fizycznej, jak i w formie posługi kapłańskiej. Zmarł wskutek wycieńczenia i nawrotu choroby w marcu 1942 roku, jego zwłoki spalone zostały w krematorium.

Ks. Norbert Pellowski znalazł się na liście męczenników II wojny światowej, których proces beatyfikacyjny rozpoczęto w 2003 roku w Pelplinie.

grudzień 2007

Gerhard Heinrich Vieter (ur. 13 lutego 1853 w Cappenbergu, zm. 7 listopada 1914 w Yaoundé, w Kamerunie) - niemiecki pallotyn, biskup, pierwszy wikariusz apostolski w Kamerunie.

W 1883 roku wstąpił do nowo założonego stowarzyszenia misyjnego pallotynów w Masio. Następnie w latach 1884–1887 studiował teologię katolicką na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim. 8 maja 1887 roku otrzymał święcenia kapłańskie w Rzymie. 20 lipca 1890 roku otwarto w Kamerunie, będącym wtedy kolonią niemiecką, nową prefekturę apostolską, a Vietera ogłoszono pierwszym prefektem apostolskim Kamerunu. Jeszcze w październiku tego samego roku Vieter, wraz z kilkoma innymi pallotyńskimi misjonarzami dotarł do Duali.

Po udanej, czternastoletniej pracy misyjnej podniesiono status prefektury apostolskiej Kamerunu do statusu wikariatu apostolskiego, a Vietera mianowano 22 grudnia 1904 roku pierwszym wikariuszem apostolskim Kamerunu oraz biskupem tytularnym Paraetonium. 22 stycznia 1905 roku otrzymał święcenia biskupie. Pod koniec swojego życia Vieter był mocno wyczerpany psychicznie oraz osłabiony wielokrotnymi chorobami tropikalnymi. Zmarł 7 listopada 1914 roku w swoim pałacu biskupim w Jaunde. Tam też został pochowany.

W związku ze stuleciem założenia wikariatu apostolskiego w Kamerunie oraz świeceń biskupich Vietera rozpoczęto w 2005 roku proces beatyfikacji Vietera.

styczeń 2008

Séamus Freeman

Libertas in Veritate Wolność w prawdzie
Data urodzenia	23 lutego 1944
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Nominacja biskupia	14 września 2007
Sakra biskupia	2 grudnia 2007

Séamus Freeman (ur. 23 lutego 1944 w Mullinahone w Irlandii) - irlandzki ksiądz katolicki, od 2 grudnia 2007 roku biskup Ossory w Irlandii, generał pallotynów w latach 1992–2004.

Séamus Freeman święcenia kapłańskie u pallotynów przyjął 12 czerwca 1971 roku w Thurles koło Tipperary. W latach 1978–1983 był radcą prowincjalnym Prowincji Irlandzkiej. Studiował historię na Uniwersytecie w Dublinie, teologię Saint Patrick’s College w Thurles i psychologię ma Uniwersytecie Katolickim w Waszyngtonie. W Radzie Generalnej Stowarzyszenia Apostolstwa Katolickiego zasiadał od 1983 roku, jako radca (1983–1989) i wicegenerał (1989–1992). W 1992 roku ks. Freeman został wybrany generałem pallotynów. Funkcję te pełnił przez dwie sześcioletnie kadencje do 2004 roku. Za kadencji ks. Freemana m.in. w 2003 roku został zatwierdzony ad experimentum Statut Generalny Zjednoczenia Apostolstwa Katolickiego.

Papież Benedykt XVI mianował 14 września 2007 roku ks. Séamusa Freemana - 94. Biskupem Diecezji Ossory w Irlandii. Święcenia biskupie i jego ingres odbył się 2 grudnia 2007 roku.

luty 2008

Ks. Tadeusz Tomasiński w 2006 r.

Tadeusz Tomasiński lub Thadée Tomasinski (ur. 25 czerwca 1923 w Nasielsku) – polski ksiądz pallotyn, uczestnik powstania warszawskiego (pseudonim "Kokoszka"), od 1953 roku mieszka i pracuje we Francji.

Był żołnierzem AK. W 1944 roku walczył w powstaniu warszawskim. Studiował teologię w Ołtarzewie i na Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie.

Święcenia kapłańskie przyjął 10 lipca 1949 roku w Rzymie. Tamże był w 1950 roku sekretarzem osobistym bp. Wojciecha Turowskiego, a następnie asystentem pallotyńskiego prokuratora generalnego ks. Webera (1950-1953).

Po przybyciu do Francji w 1953 roku ks. Tomasiński był duszpasterzem Polonii i ekonomem regionalnym. Ks. Tomasiński był twórcą i – w latach 1956-1993 – dyrektorem drukarni Imprimerie de Busagny w Osny, drukującej m.in. w ramach wydawnictwa Éditions du Dialogue.

Został odznaczony Krzyżem Armii Krajowej i Orderem Odrodzenia Polski (IV klasy).

marzec 2008

Witold Urbanowicz (ur. 14 maja 1945 w Zarzeczu Jeleniewskim na Suwalszczyźnie) - polski ksiądz pallotyn mieszkający i pracujący we Francji; malarz, grafik, rzeźbiarz i fotograf (również pod pseudonimem Vito Vandost).

Witold Urbanowicz w 1962 roku wstąpił do nowicjatu Księży Pallotynów w Otwocku. W latach 1965-1967 odbywał służbę w jednostkach specjalnych LWP. 11 czerwca 1972 roku przyjął święcenia kapłańskie w Ołtarzewie pod Warszawą. W tym samym roku wyjechał do Francji.

Rzeźby z kaplicy w podparyskim Osny

Maluje i rzeźbi od czasów seminaryjnych. Był odpowiedzialny za działalność edytorską pallotyńskiego wydawnictwa Éditions du Dialogue (1972-1995) w Paryżu - graficzne opracowywanie ponad 30 książek i albumów, m.in.: Księgi Hioba i Apokalipsy (tłum. Czesław Miłosz), oraz miesięcznika Nasza Rodzina. Jest autorem (samoukiem) ponad 500 obrazów, Drogi Krzyżowej w XII-wiecznym kościele w Herblay pod Paryżem, rzeźby Chrystusa w kaplicy domu pallotynów w Osny. Projektant witraży kościoła Bożego Ciała we Wrocławiu, kościoła św. Andrzeja Boboli w Bielsku-Białej, kaplicy w pallotyńskiej prokurze w Brukseli.

Był duszpasterzem polonijnym w parafii Les Mureaux 1973-1988; wicesuperiorem Regii Miłosierdzia Bożego we Francji oraz kierownikiem ds. personelu w drukarni pallotynów (Imprimerie de Busagny) w Osny pod Paryżem (1993-1995).

Współpracował z Agnieszką Holland przy realizacji reportaży o paryskiej "Kulturze" oraz życiu i twórczości Józefa Czapskiego (1981).

W 1983 roku Witold Urbanowicz został uhonorowany dyplomem (za projekt pomnika) przez Komitet Budowy Pomnika Ofiar Katynia i Komunizmu w Nowym Jorku.

12 kwietnia 2003 roku w pallotyńskim domu rekolekcyjnym w Montmorency pod Paryżem odbyło się uroczyste otwarcie ESPACE URBANOWICZ - stałej ekspozycji malarstwa i rzeźby ks. Witolda Urbanowicza SAC.

kwiecień 2008

Franz Reinisch (ur. 1 lutego 1903 w Feldkirch, dzielnicy Lewis w Vorarlbergu; zm. 21 sierpnia 1942 w Zuchthaus Brandenburg-Görden w Niemczech) - niemiecki ksiądz pallotyn i członek Ruchu Szensztackiego. Odmówił złożenia przysięgi Hitlerowi, za co został skazany na śmierć. Sługa Boży Kościoła katolickiego.

W 1942 roku otrzymał kartę mobilizacyjną do Wehrmachtu. Franz Reinisch przybył do koszar w Bad Kissingen 15 kwietnia 1942 roku, dzień później niż widniało w jego rozkazie. Został aresztowany i postawiony przed sądem wojennym. Jego proces przeciągał się, tak że dopiero w maju został osadzony w więzieniu w Berlin-Tegel. W sierpniu przeniesiono go do więzienia w Brandenburgu koło Berlina, gdzie miał poznać wyrok sądu. W więzieniu napisał piosenkę: "Du bist das Große Zeichen" ("Jesteś wielkim znakiem"), która była zarazem jego pieśnią przedśmiertnaą, w oczekiwaniu na wyrok śmierci. 20 lipca orzeczono wyrok śmierci, wykonany przez dekapitację następnego dnia.

Ciało ks. Franza Reinischa spoczywa obecnie przy Urheiligtum w Szensztacie.

Był jedynym księdzem katolickim, który odmówił złożenia przysięgi na Hitlera i został za to skazany na śmierć. Obecnie prowadzony jest jego proces beatyfikacyjny na szczeblu diecezjalnym.

maj 2008

Stanisław Szulmiński (ur. 10 lipca 1894 w Odessie, zm. 27 listopada 1941 w Uchcie na Syberii) - polski ksiądz pallotyn, męczennik II wojny światowej, kandydat na ołtarze.

Ksiądz Stanisław Szulmiński urodził się w 1894 roku w Odessie na Ukrainie. W dzieciństwie mieszkał także w Kamieńcu Podolskim. W 1918 roku wstąpił do diecezjalnego seminarium duchownego w Żytomierzu. Z powodu rewolucji październikowej kontynuował studia w Tarnowie. Tam też 8 lipca 1923 roku przyjął święcenia kapłańskie z rąk abp. Leona Wałęgi. Następnie ks. Szulmiński studiował orientalistykę na KUL-u, prowadził wykłady z zakresu teologii prawosławnej w seminarium duchownym w Łucku na Wołyniu.

Do pallotynów wstąpił w 1928 roku. Był ojcem duchownym w szkole Collegium Marianum w Wadowicach i wykładowcą teologii moralnej i orientalistyki w Ołtarzewie. Ks. Szulmiński, inspirowany ideą unii Kościoła katolickiego z Cerkwią prawosławną, zorganizował ruch pod nazwą Apostolat Pojednania, który zrzeszał osoby duchowne i świeckie z całej Polski. W listopadzie 1939 roku ks. Szulmiński został aresztowany przez NKWD w Nowogródku i wywieziony do łagru w Uchcie na Syberii. Tam pracował jako sanitariusz i potajemnie jako kapelan.

Zmarł 27 listopada 1941 roku w łagrze w Uchcie, mając 47 lat. Jest kandydatem na ołtarze. Z powodów politycznych jego proces beatyfikacyjny mógł się rozpocząć dopiero w latach 90. XX wieku.

czerwiec 2008

Henryk Hoser

biskup warszawsko-praski
Maior est Deus Większy jest Bóg
Data i miejsce urodzenia	27 listopada 1942 Warszawa, Polska
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Nominacja biskupia	22 stycznia 2005
Sakra biskupia	19 marca 2005

Henryk Hoser SAC (franc. Henri Hoser) (ur. 27 listopada 1942 w Warszawie) – arcybiskup, pallotyn, misjonarz, lekarz, sekretarz pomocniczy Kongregacji Ewangelizacji Narodów, przewodniczący Papieskich Dzieł Misyjnych. 24 maja 2008 roku został mianowany biskupem ordynariuszem diecezji warszawsko-praskiej.

W latach 1960-1966 roku studiował na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Warszawie. Był m.in. przewodniczącym Uczelnianego Sądu Koleżeńskiego Zrzeszenia Studentów Polskich. Po zakończeniu nauki pracował przez dwa lata jako asystent w Zakładzie Anatomii Prawidłowej Akademii Medycznej w Warszawie.

W 1969 roku rozeznał powołanie do życia duchownego i wstąpił do Stowarzyszenia Apostolstwa Katolickiego (Księży Pallotynów). 16 czerwca 1974 roku w Ołtarzewie przyjął święcenia kapłańskie z rąk biskupa pomocniczego warszawskiego Władysława Miziołka. W sierpniu 1974 roku wyjechał z Polski do Francji przygotować się do pracy misyjnej w Afryce. W 1975 roku wyjechał do Rwandy.

Misjonarz

W Rwandzie ksiądz Henryk Hoser był początkowo wikariuszem w Kigali. Później pracował również jako lekarz w szpitalach w Kabgayi i w Butare. W 1978 roku założył w Kigali ośrodek lekarsko-społeczny Centrum Zdrowia Gikondo oraz centrum formacji rodzinnej Rwandyjską Akcję Rodzinną, którymi kierował przez kilkanaście lat.

W 1994 roku ksiądz Henryk Hoser powołany został na stanowisko wizytatora apostolskiego w Rwandzie. W związku z toczącą się w tym kraju wojną domową i wyjazdu dyplomatów Stolicy Apostolskiej otrzymał pełnomocnictwa do pełnienia obowiązków nuncjusza apostolskiego. Przez dwa lata wizytował diecezje, mianował administratorów apostolskich i niósł pomoc duszpasterską.

Arcybiskup tytularny Tepelty

22 stycznia 2005 roku Henryk Hoser został mianowany przez papieża Jana Pawła II arcybiskupem tytularnym Tepelty oraz sekretarzem pomocniczym watykańskiej Kongregacji Ewangelizacji Narodów i przewodniczącym Rady Wyższej Papieskich Dzieł Misyjnych.

Sakrę biskupią przyjął w Rzymie 19 marca 2005 roku z rąk kardynała Crescenzio Sepe. Współkonsekratorami byli arcybiskup Stanisław Dziwisz i arcybiskup Thaddée Ntihinyurwa.

Ordynariusz warszawsko-praski

24 maja 2008 roku arcybiskup Henryk Hoser został mianowany przez papieża Benedykta XVI biskupem ordynariuszem diecezji warszawsko-praskiej. Jego ingres do katedry na warszawskiej Pradze jest planowany na sobotę 28 czerwca 2008 roku o godz. 10:00.

lipiec 2008

Ks. ppłk Marek Strzelecki (ur. 4 stycznia 1952 w Kowalu k. Włocławka, zm. 7 lutego 2006) – żołnierz w stopniu podpułkownika, ksiądz pallotyn, kapelan wojskowy, proboszcz parafii wojskowej w Łodzi.

Wieloletni duszpasterz w kościele św. Józefa w Radomiu.

W duszpasterstwie wojskowym posługiwał od 1 września 1996 roku. Od września 1996 do 1997 roku pełnił posługę duszpasterską jako pracownik kontraktowy wojska. 20 maja 1997 roku ks. Strzelecki został uzawodowiony i przydzielony do 6 Brygady Desantowo-Szturmowej w Krakowie.

Od września 1999 do 7 września 2000 roku był kapelanem Polskiej Jednostki Wojskowej KFOR w Kosowie.

Po powrocie z Bałkanów od 8 września 2000 do 12 kwietnia 2002 roku pełnił służbę w 18 Bielskim Batalionie Desantowo-Szturmowym w Bielsku-Białej, zaś od 12 kwietnia 2002 do 30 grudnia 2003 roku w 25 Brygadzie Kawalerii Powietrznodesantowej w Tomaszowie Mazowieckim. Od stycznia 2004 do 30 czerwca 2004 roku był kapelanem Samodzielnej Grupy Powietrzno-Szturmowej Polskiego Kontyngentu Wojskowego w składzie Międzynarodowych Sił Stabilizacyjnych w Republice Iraku.

Po powrocie z Iraku od lipca 2004 roku pełnił funkcję proboszcza kościoła garnizonowego pw. św. Jerzego w Łodzi.

Zginął w wypadku samochodowym 7 lutego 2006 roku o godz. 8:40, w okolicy Lubienia Kujawskiego.

sierpień 2008

Alojzy Orszulik

Christo in aliis servire Służyć Chrystusowi w innych
Data i miejsce urodzenia	21 czerwca 1928 Baranowice,parafia w Żorach
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Inkardynacja	pallotyni
Nominacja biskupia	8 września 1989
Sakra biskupia	8 grudnia 1989

Alojzy Orszulik SAC (ur. 21 czerwca 1928 w Baranowicach k. Żor) - pallotyn, pierwszy biskup ordynariusz diecezji łowickiej w latach 1992-2004.

Był kierownikiem Biura Prasowego Episkopatu Polski. Uczestniczył w rozmowach w Magdalence i w obradach Okrągłego Stołu. W latach 1989-1994 był zastępcą sekretarza Episkopatu Polski, od 1994 roku przewodniczył Komisji Episkopatu ds. Środków Społecznego Przekazu. Brał także udział w pracach Komisji Prawnej Episkopatu i Komisji Wspólnej Episkopatu Polski i Rządu oraz Kościelnej Komisji Konkordatowej. Otrzymał tytuł honorowego obywatela Łowicza.

wrzesień 2008

Józef Lipkowski (ur. 27 sierpnia 1860 w Żytomierzu, zm. 9 grudnia 1931 w Chełmnie nad Wisłą) - lekarz medycyny, brat pallotyn.

Urodził się 27 sierpnia 1860 roku w Żytomierzu na Wołyniu, w rodzinie szlacheckiej herbu Brochwicz jako syn Leona i Barbary z domu Kossowskiej. Po zdaniu matury zapisał się na medycynę w Dorpacie.

Lipkowski medycynę ukończył w roku 1886. Następnie objechał niemal całą Rosję europejską zyskując uznanie. Najpierw praktykował w Baku, potem w Żytomierzu, Petropawłówce, Tule, Bielawie, na Krymie, w Iwankowie. W latach 1897-1898 studiował w Moskwie chirurgię i okulistykę. Następnie znów pracował w Aleksiejówce, w Orłów-Gaj, w guberni samarskiej niedaleko Wołgi, potem w stanicy Urupskiej, w kraju Kozaków Dońskich, w Kutaisie na Kaukazie. Następnie w Wiedniu odbył dalsze studia specjalistyczne - z zakresu chorób skóry.

Powrócił do pracy w Rosji, w Izmaile nad Dunajem. Chciał tam pozostać dłużej, lecz plany pokrzyżowała śmierć jego żony w 1908 roku.

Do Stowarzyszenia Apostolstwa Katolickiego (Księży Pallotynów) po długich staraniach i cierpliwym oczekiwaniu został przyjęty w 1909 roku. Sprzedał swój dom w Izmailu i przyjechał do Wadowic na Kopiec. Sutannę pallotyńską otrzymał 27 stycznia 1910 roku w Jajkowcach z rąk ks. Alojzego Majewskiego. Br. Lipkowski pierwszą profesję złożył 27 stycznia 1912 roku, a wieczną 27 stycznia 1915 roku. Ksiądz Alojzy Majewski chciał go skierować do kapłaństwa, ale tak przed nowicjatem, jak w nowicjacie, br. Lipkowski odmawiał. Jak mówił, czuł się "niegodnym piastowania takiego zaszczytu". W Wadowicach pomagał ks. Majewskiemu redagować pallotyńskie czasopisma (m.in. "Królową Apostołów"). Był administratorem i korektorem czasopism. Pracował też jako nauczyciel w klasach wśród wychowanków Collegium Marianum, wykonując przy tym w dalszym ciągu swoją praktykę lekarską w owym zakładzie.

Pod koniec życia br. Józef Lipkowski pełnił funkcję furtianina w pallotyńskim domu w Chełmnie, gdzie zmarł 9 grudnia 1931 roku, i tam został pochowany.

październik 2008

Franciszek Kilian (ur. 10 października 1895 w Zawadzie, zm. 2 marca 1942 w obozie koncentracyjnym Auschwitz-Birkenau w Baraku śmierci) - polski pallotyn, męczennik za wiarę, sługa Boży, w latach 1927-1928 rektor Wyższego Seminarium Duchownego w Ołtarzewie.

Franciszek Kilian urodził się w 1895 roku na Pomorzu. Nauki gimnazjalne ukończył w Collegium Marianum w Wadowicach. Studia filozoficzne i teologiczne odbył w pallotyńskim Wyższym Seminarium Duchownym Prowincji Niemieckiej Trójcy Przenajświętszej. Święcenia Kapłańskie otrzymał w dniu 9 lipca 1922 roku, po powrocie do kraju został profesorem w Wyższym Seminarium Duchowne w Ołtarzewie.

W czasie II wojny światowej, wielokrotnie aresztowany, aż w końcu 16 maja 1941 roku został wtrącony do więzienia na Pawiaku, a następnie przewieziony do obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu. Według świadków, w obozie odznaczała się jego podstawa, jako człowieka niosącego bliźnim pomoc i oferującego bratnią rozmowę. Skupiał na modlitwach zrozpaczonych więźniów, pocieszał, spowiadał, a nawet w skrytości wygłaszał kazania.

Gdy kapo się dowiedział, że Franciszek Kilian jest księdzem, wtedy zbił go, zmaltretował, kopnął w brzuch i wyrzucił z komanda pracy. Jako więc niezdolny do zajęć fizycznych ks. Kilian został skazany na śmierć głodową w bloku 13, zwanym blokiem śmierci.

Ks. Franciszek Kilian zmarł śmiercią głodową 2 marca 1942 roku, a jego szczątki zostały spalone w krematoryjnych piecach.

W 2003 roku rozpoczął się jego proces beatyfikacyjny jako męczennika za wiarę.

listopad 2008

Józef Sadzik (ur. 16 lutego 1933 w Sułkowicach k. Krakowa, zm. 26 sierpnia 1980 w Osny k. Paryża) - ksiądz pallotyn, założyciel i długoletni dyrektor działającego na emigracji drukującego pozycje w języku polskim wydawnictwa Éditions du Dialogue.

W 1962 roku ks. Sadzik został przez ówczesnego prowincjała pallotynów ks. Eugeniusza Werona przeniesiony do Francji, początkowo na rok, a później na stałe. Zamieszkał w Osny pod Paryżem, a następnie w Paryżu, gdzie prowadził wydawnictwo SEI (Societé d’Éditions Internationales). W roku 1966 założył pallotyńskie wydawnictwo Éditions du Dialogue i został jego dyrektorem, a zarazem - przez długi czas - jedynym pracownikiem. Zainicjował serię "Znaki Czasu", prezentującą dzieła wybitnych myślicieli i pisarzy religijnych. Za jego redakcji opublikowano prace kilku autorów polskich (Karol Wojtyła, Bolesław Kominek, Tadeusz Żychiewicz) i wielu obcojęzycznych (Robert Coffy, Brat Roger, Joseph Möller, Henri de Lubac, Wolfhart Pannenberg, Karl Rahner). Ogółem wydał ok. 150 pozycji, w tym dokumenty Soboru, encykliki i przemówienia papieskie, teksty liturgiczne i modlitewne.

W 1973 roku ks. Sadzik założył w paryskim domu pallotynów przy ulicy Surcouf ośrodek odczytowo-dyskusyjny dla Polaków z kraju i emigracji pod nazwą Centrum Dialogu (Centre du Dialogue) i kierował nim, organizując odczyty i wieczory autorskie wybitnych pisarzy (z reguły Polaków, między innymi Czesława Miłosza).

Ks. Józef Sadzik przyjaźnił się z wielu wybitnymi twórcami kultury emigracyjnej, wywierając na nich duży wpływ. Byli wśród nich Józef Czapski, Zygmunt Hertz, Jan Lebenstein, Sławomir Mrożek, Alina Szapocznikow.

Ks. Sadzik był wieloletnim przyjacielem Czesława Miłosza, zainspirował poetę do podjęcia prac nad przekładami Biblii. Współpracował przy ich weryfikacji, był też autorem wstępów do przekładów Księgi Psalmów i Księgi Hioba.

grudzień 2008

Franciszek Bryja SAC (ur. 31 maja 1910 w Rajczy, zm. 4 maja 1942 w Dachau) – Sługa Boży, polski duchowny katolicki, męczennik za wiarę podczas II wojny światowej.

Profesję zakonną złożył 15 sierpnia 1931 roku, wieczną konsekrację 15 sierpnia 1934 roku, a 11 czerwca 1938 roku otrzymał święcenia kapłańskie. Został przeniesiony do Warszawy, gdzie podjął studia na wydziale filologi klasycznej Uniwersytetu Warszawskiego. Po wybuchu II wojny światowej kontynuował pracę naukową biorąc udział w tajnym nauczaniu.

Został aresztowany przez gestapo 13 września 1941 roku i poddany przesłuchaniu w więzieniu śledczym przy Al. Szucha, a następnie uwięziony w charakterze zakładnika na Pawiaku. Jako jedyny z czterech uwięzionych pallotynów został postawiony przed sądem i skazany na obóz koncentracyjny. 23 listopada 1941 roku przewieziony został do hitlerowskiego obozu koncentracyjnego w Auschwitz-Birkenau, a następnie do obozu zagłady Dachau i zarejestrowany pod numerem 22196. Został zagazowany w transporcie inwalidów.

Jest jednym z 122 Sług Bożych, wobec których 17 września 2003 roku rozpoczął się proces beatyfikacyjny drugiej grupy męczenników z okresu II wojny światowej.

Ks. Franciszek Bryja jest jednym z bohaterów filmu Wandy Rollny Czas wielkiej próby.

styczeń 2009

Tablica pamiątkowa w Sząbruku

Wojciech Turowski lub Adalbertus Turowski (ur. 21 maja 1894 w Unieszewie na Warmii, zm. 20 grudnia 1959 w Rzymie) - ksiądz katolicki, pierwszy Polak na stanowisku generała Stowarzyszenia Apostolstwa Katolickiego, czyli Księży Pallotynów, w 1950 roku biskup nomitat diecezji czętochowskiej.

Ks. Turowski urodził się w 1894 roku w Unieszewie w diecezji warmińskiej. Ukończył wadowickie Collegium Marianum. Do pallotynów wstąpił w 1911 roku w Jajkowcach. Podczas I wojny światowej jako żołnierz pruski dowodził kolumną sanitarną w Gdańsku oraz walczył na froncie. Święcenia kapłańskie przyjął 10 lipca 1921 roku w Limburgu.

Na Zebraniu Generalnym w 1947 roku został wybrany przełożonym generalnym Stowarzyszenia Apostolstwa Katolickiego.

W trakcie pełnienia urzędu generała ks. Wojciech Turowski został mianowany w 1950 roku biskupem - koadiutorem bp. Teodora Kubiny z prawem następstwa. Z tego stanowiska ks. Turowski był zmuszony zrezygnować przed przyjęciem sakry, ponieważ władze komunistyczne Polski nie wyraziły zgody na jego powrót do kraju.

luty 2009

Alojzy Hassa (ur. 8 listopada 1912 w Gliwicach, zm. 11 lipca 1982 w Radości), polski duchowny katolicki, pallotyn, historyk Stowarzyszenia Apostolstwa Katolickiego.

Pierwszą profesję złożył 15 sierpnia 1931 roku, profesję wieczystą - 15 sierpnia 1933 roku w Sucharach. W Sucharach odbył studia w zakresie filozofii i teologii, a święcenia kapłańskie przyjął 8 sierpnia 1937 roku w Warszawie z rąk arcybiskupa Stanisława Galla. W tymże roku rozpoczął studia historyczne na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego, ukończone w warunkach konspiracyjnych w 1942 roku. Po wojnie uzyskał doktoraty z historii (1949) i z teologii (1952, na Uniwersytecie Warszawskim).

W latach 1946-1950 pracował jako nauczyciel w wadowickim gimnazjum pallotyńskim, w 1950 roku został wykładowcą w Seminarium Duchownym w Ołtarzewie. Wykładał w seminarium historię Kościoła do 1973 roku, z przerwą w latach 1957-1959, kiedy to pracował jako duszpasterz w Ząbkowicach Śląskich. We wrześniu 1973 roku został przeniesiony na placówkę duszpasterską do Otwocka, gdzie pozostawał przez sześć lat (jedynie na przełomie 1977 i 1978 roku kilka miesięcy spędził w Poznaniu w ramach rekonwalescencji). W maju 1979 roku ze względu na zły stan zdrowia przeniósł się do Państwowego Domu Pomocy Społecznej w Radości; tamże zmarł w lipcu 1982 roku. Pochowany został w Ołtarzewie w kwaterze pallotyńskiej.

Ks. Alojzy Hassa był autorem kilkudziesięciu publikacji (35 pozycji z uwzględnieniem prac pozostawionych w maszynopisach). Zajmował się przede wszystkim historią stowarzyszenia pallotynów, w tym związkami założyciela stowarzyszenia św. Wincentego Pallottiego z Polską, a także bibliografią pallotyńską.

marzec 2009

Szczepan Gracz (ur. 2 sierpnia 1888 w Sypniewie, zm. 11 listopada 1942 w Łodzi) - doktor weterynarii, działacz narodowo-społeczny, ksiądz pallotyn.

Od 1900 roku uczęszczał do Collegium Marianum w Pelplinie, a następnie do gimnazjum w Chełmnie, gdzie zdał egzamin dojrzałości. W czasie nauki szkolnej aktywnie działał w tajnej organizacji filomackiej. Po maturze w 1912 roku udał się na studia weterynaryjne do Berlina, które ukończył w 1915 roku. Przez pewien czas w 1913 roku przebywał w Prusach Wschodnich, m.in. w Iławie, Ostródzie, Olsztynie, Giżycku i Szczytnie, z zamiarem prowadzenia agitacji polskiej. Również w Berlinie działał w polskich organizacjach akademickich. Po studiach podjął pracę powiatowego weterynarza w Grudziądzu, a od 1917 roku w Lęborku; w obu miejscowościach uczestniczył w agitacji na rzecz przyłączenia Pomorza do Polski. Był więziony za zorganizowanie w 1917 roku w Lęborku polskiego wiecu (razem z Józefem Czyżewskim). Po zwolnieniu z więzienia w 1918 roku wyjechał do Poznania, gdzie uczestniczył w pracach przygotowawczych do przejęcia administracji przez Polaków na Pomorzu. Pełnił funkcję skarbnika powołanego w sierpniu 1919 roku w Warszawie Warmińskiego Komitetu Plebiscytowego.

W 1923 roku obronił pracę doktorską na Akademii Medycyny Weterynaryjnej we Lwowie. Od 1920 roku był wojewódzkim inspektorem weterynaryjnym w Toruniu i organizował polską służbę weterynaryjną w województwie pomorskim. Wojewoda, uwzględniając jego wcześniejsze zaangażowanie narodowe, powołał go w skład Komitetu Pomocy Uchodźcom z terenu plebiscytowego Warmii, Mazur i Powiśla. Od 1925 roku kierował wydziałem w Departamencie Weterynaryjnym Ministerstwa Rolnictwa. Napisał kilka książek, broszur i artykułów weterynaryjnych, m.in. poświęconych walce z chorobami zakaźnymi zwierząt. Jako pierwszy w Polsce omówił szerzej zagadnienie utylizacji zwłok zwierzęcych.

W 1936 roku Szczepan Gracz owdowiał i 15 września tego roku rozpoczął w Sucharach nowicjat w Stowarzyszeniu Apostolstwa Katolickiego (Księży Pallotynów). Święcenia kapłańskie przyjął 11 lutego 1940 roku w Warszawie z rąk bp. Stanisława Galla. W czasie okupacji niemieckiej wyjechał na tereny przyłączone do Rzeszy, aby Polakom spieszyć z pomocą duszpasterską. Działał jako łącznik między rodzinami i polskimi organizacjami z terenów Generalnego Gubernatorstwa i Rzeszy. Podczas jednej z wypraw został ujęty w Łodzi przez gestapo i osadzony w więzieniu w Radogoszczy.

kwiecień 2009

Walerian Siuda (ur. 9 grudnia 1899 w Świekatowie koło Świecia, zm. 11 października 1953 w Bydgoszczy), polski duchowny katolicki, pallotyn, przełożony polskich domów stowarzyszenia pallotynów.

Po ukończeniu szkoły powszechnej edukację na poziomie gimnazjalnym zdobywał w pallotyńskim Collegium Marianum w Wadowicach. 21 września 1920 roku w Wadowicach wstąpił do Pobożnego Stowarzyszenia Misyjnego (ówczesna nazwa zgromadzenia pallotynów, w 1947 roku zmieniona na pierwotną nazwę Stowarzyszenie Apostolstwa Katolickiego) i przyjął sutannę z rąk ks. Alojzego Majewskiego. 18 października 1922 roku złożył pierwszą profesję zakonną, dokładnie trzy lata później – profesję wieczystą. Przygotowanie do kapłaństwa uzyskał na studiach filozoficznych w seminarium w Wadowicach oraz teologicznych w Wadowicach i niemieckim Limburgu. 20 czerwca 1926 roku w Krakowie przyjął święcenia kapłańskie z rąk arcybiskupa krakowskiego Adama Sapiehy.

Pierwsze funkcje duszpasterskie spełniał w Strumieniu, gdzie był kapelanem sióstr zakonnych. W 1933 roku został rektorem placówki pallotyńskiej (Collegium Marianum) w Wadowicach. W połowie 1937 roku powierzono ks. Siudzie zadanie zorganizowania domu pallotynów w Berezie Kartuskiej. Pallotynów do diecezji pińskiej zaprosił miejscowy ordynariusz biskup Kazimierz Bukraba. Ks. Siuda przybył do Berezy w październiku 1937 roku w towarzystwie prowincjała Jana Maćkowskiego oraz brata Antoniego Kaczmarczyka i objął w posiadanie dawny klasztor kartuzów. Kierował wykonaniem niezbędnych prac remontowych i przygotowawczych, w ciągu niespełna dwóch lat poszerzając obsadę placówki do ośmiu osób – trzech księży i pięciu braci. W pracach remontowych uczestniczyli obok zakonników i wiernych również więźniowie polityczni pobliskiego obozu (na polecenie komendantury obozu). W 1938 roku rektor domu gościł w Berezie Kartuskiej generała pallotynów Karla Hoffmanna, w tymże roku wykonano także prace malarskie w kaplicy według projektu pallotyńskiego współbrata ks. Ignacego Olszewskiego, i wreszcie 21 grudnia 1938 roku miało miejsce uroczyste oddanie do użytku oddanie klasztoru i kaplicy.

Zmarł 11 października 1953 roku w Bydgoszczy, pochowany został na cmentarzu katolickim w Chełmnie.

maj 2009

Franciszek Cegiełka (po prawej) i Czesław Wędzioch (po lewej), Grabów nad Prosną, sierpień 1930 roku.

Franciszek Antoni Cegiełka, kryptonimy Ceg., FG, Efce, ks. dr Efce, ii (ur. 16 marca 1908 w Grabowie nad Prosną, zm. 11 lutego 2003 w Buffalo w USA) - ksiądz pallotyn, działacz polonijny, Rektor Polskiej Misji Katolickiej we Francji, teolog dogmatyk.

Życiorys

Urodził się w 1908 roku w Grabowie w Kaliskiem jako syn Marcina i Marii z domu Nieszczęsna; miał ośmioro rodzeństwa. W 1924 roku wstąpił do pallotyńskiego nowicjatu w Wadowicach na Kopcu. Pierwsze śluby złożył 7 października 1926 roku. W latach 1927-1931 studiował teologię na rzymskim Uniwersytecie Gregoriańskim, kończąc studia w 1931 roku doktoratem. 4 kwietnia tego samego roku, również w Rzymie, przyjął święcenia kapłańskie, uzyskawszy wcześniej dyspensę wobec braku wymaganego prawem kanonicznym wieku.

W latach 1931-1932 pracował w Polskiej Misji Katolickiej we Francji, gdzie w kilku diecezjach i departamentach (Calvados, Seine Inferieure, La Manche) zajmował się opieką duszpasterską polskich emigrantów-robotników rolnych. Po powrocie do Polski został wychowawcą i wykładowcą w Małym Seminarium Duchownym w Chełmnie (1933-1934), a następnie w Wyższym Seminarium Duchownym w Wadowicach na Kopcu (1935).

W 1936 roku ponownie wyjechał do pracy we Francji. Miał zajmować się rozwijaniem miejscowych placówek pallotyńskich, ale wobec kryzysu w Polskiej Misji Katolickiej został w lipcu 1937 roku z nominacji prymasa Hlonda rektorem tego centrum zarządzania polskim duszpasterstwem emigracyjnym; faktycznie kierował Misją już od grudnia 1936 roku, zastępując ks. Witolda Paulusa. W maju 1937 roku uczestniczył w VII Zebraniu Generalnym Pobożnego Stowarzyszenia Misyjnego w Rzymie jako asystent ks. Jana Maćkowskiego. W okresie poprzedzającym wybuch II wojny światowej dał się poznać jako skuteczny organizator, utalentowany katecheta i sprawny dyplomata. Od września 1939 roku aktywnie działał na rzecz pomocy uchodźcom z okupowanej Polski, organizując m.in. Caritas i polską szkołę średnią. We wrześniu 1939 roku przyjmował w polskim kościele w Paryżu przysięgę na Ewangelię składaną przez prezydenta RP na Uchodźstwie Władysława Raczkiewicza oraz organizował w intencji Polski nabożeństwa, transmitowane przez rozgłośnie radiowe.

Po zajęciu Francji przez wojska niemieckie ks. Cegiełka został w październiku 1940 roku aresztowany przez gestapo (jego funkcję przejął czasowo inny pallotyn ks. Czesław Wędzioch), był więziony m.in. w Paryżu, Trewirze i Berlinie, następnie wysłany do obozu koncentracyjnego w Sachsenhausen, a potem w Dachau. W obozie zetknął się osobiście z założycielem Ruchu Szensztackiego Josefem Kentenichem. Uważany był za duchowego przywódcę polskich księży więzionych w obozach koncentracyjnych; wyzwolenia przez Amerykanów doczekał pod koniec kwietnia 1945 roku i niebawem powrócił do obowiązków w Polskiej Misji Katolickiej we Francji. Uzyskał m.in. korzystną, długoletnią dzierżawę gmachu dawnego seminarium irlandzkiego w Paryżu, lokując w nim Polskie Seminarium Duchowne. Cieszył się uznaniem władz emigracyjnych i francuskich, czego wyrazem stały się m.in. odznaczenia Złotym Krzyżem Zasługi z Mieczami (1945) od prezydenta Raczkiewicza oraz Legią Honorową i La Croix de Guerre avec Palme od rządu Francji.

W latach powojennych ks. Cegiełka konsekwentnie odmawiał współpracy z przedstawicielami dyplomatycznymi rządu Polski Ludowej Stanisławem Skrzeszewskim i Jerzym Putramentem, co wywołało konflikty dyplomatyczne, łącznie z naciskami na prowincjała pallotynów w Polsce Jana Maćkowskiego oraz interwencjami u nuncjusza w Paryżu Roncalliego (późniejszego papieża Jana XXIII) o odwołanie rektora Polskiej Misji Katolickiej. Ostatecznie Cegiełka sam zrezygnował z funkcji we wrześniu 1947 roku i udał się do Rzymu, gdzie przez rok był sekretarzem nowego generała zgromadzenia ks. Wojciecha Turowskiego oraz głosił rekolekcje dla księży i sióstr zakonnych. W 1948 roku wyjechał na stałe do pracy w USA.

czerwiec 2009

Franziskus Hennemann

Data i miejsce urodzenia	27 października 1882 Holthausen/Schmallenberg
Data i miejsce śmierci	17 stycznia 1951 Kapsztad

Franziskus Xaver Hennemann SAC ur. 27 października 1882 w Holthausen w Sauerlandzie, zm. 17 stycznia 1951 w Kapsztadzie, Biskup misyjny.

Franziskus Hennemann pochodził z rodziny kupieckiej. Po ukończeniu szkoły rektorskiej w Fredeburgu w 1899 roku wstąpił do zakonu pallotynów w Koblencji. W 1907 roku otrzymał święcenia kapłańskie.

Jako że już w czasach szkoły przejawiał zainteresowanie opowiadaniami o misjonarzach w krajach zamorskich, zaraz po swoich święceniach prosił o przeniesienie do Afryki. Będąc jeszcze pomocnikiem biskupa misyjnego Heinricha Vietera, podejmował liczne wyprawy misyjne w głąb Kamerunu. Dzięki zażyłym kontaktom z autochtonami nauczył się ich języka, wżył się w ich sposób myślenia i życia oraz został znawcą wyobrażeń religijnych w tym obszarze. Przez swoje podróże wniósł także do zbadania kraju.

Papież Pius X mianował go 16 lipca 1913 roku biskupem tytularnym Coptus oraz koadiutorem ciężko chorego wikariusza apostolskiego, Heinricha Vietera. Święceń kapłańskich udzielił mu 26 kwietnia 1914 roku Vieter, konsekratorami byli też Pedro Coll Armengol CMF, wikariusz apostolski Fernando Poo w Gwinei Równikowej oraz biskup Louis Jean Martrou CSSP, wikariusz apostolski Gabonu. W 1914 roku został mianowany wikariuszem generalnym Kamerunu.

lipiec - listopad 2009

prof. Julian Stolarczyk i ks. Piotr Krakowiak

Piotr Krakowiak (ur. 12 września 1965 w Koszalinie) - ksiądz pallotyn, teolog i psycholog; dyrektor gdańskiego Hospicjum im. ks. E. Dutkiewicza SAC (dawniej Hospicjum Pallottinum), założyciel Fundacji Hospicyjnej, Krajowy Duszpasterz Hospicjów.

W 1993 roku został kapelanem hospicjum ks. Eugeniusza Dutkiewicza w Gdańsku. W latach 1994-2000 przebywał na studiach we Włoszech i w USA. Jego badania naukowe i praktyki w Poliklinice Gemelli w Rzymie, w hospicjach i szpitalach w USA dotyczyły psychologicznych i duchowych aspektów opieki paliatywnej. W 2001 roku ks. Krakowiak zakończył studia interdyscyplinarnym doktoratem z teologii i psychologii pastoralnej.

Powrócił do Gdańska w 2000 roku jako hospicyjny kapelan i psycholog. Pracował także jako psycholog w gdańskiej Klinice Onkologii i Radioterapii Akademii Medycznej.

Od 2001 roku ks. Krakowiak jest wykładowcą psychologii pastoralnej i medycyny pastoralnej w pallotyńskim Wyższym Seminarium Duchownym w Ołtarzewie.

Po śmierci ks. Dutkiewicza w 2002 roku ks. Piotr Krakowiak został dyrektorem Hospicjum w Gdańsku. W tym samym roku został powołany na Krajowego Duszpasterza Hospicjów przy Konferencji Episkopatu Polski.

W 2004 roku ks. Krakowiak utworzył Fundację Hospicyjną, której celem jest wspieranie hospicjów w całej Polsce. Był też inicjatorem portalu Hospicja.pl oraz ogólnopolskich kampanii społeczno-edukacyjnych Hospicjum to też Życie.

W czerwcu 2007 roku ks. Piotr Krakowiak został przez "Dziennik Bałtycki" ogłoszony "Człowiekiem Roku 2006".

Od 2007 roku koordynator ogólnopolskiego projektu rozwoju wolontariatu hospicyjnego "LUBIĘ POMAGAĆ" w którym biorą udział hospicja i ośrodki medycyny paliatywnej z całej Polski.

W lutym 2008 roku wraz z prof. de Walden-Gałuszko i prof. Łuczakiem został wyróżniony nagrodą specjalną Św. Kamila, przyznaną osobom zasłużonym dla ruchu hospicyjnego i medycyny paliatywnej.

W maju 2009 roku ks. Piotr Krakowiak został wybrany przez mieszkańców miasta Gdańszczaninem Roku 2008.

grudzień 2009

Dariusz Smolarek (ur. 17 lutego 1960 w Częstochowie) - polski ksiądz pallotyn, muzykolog.

Dyskografia

• płyta CD 100-lecie Księży Pallotynów w Polsce (Nieszpory ku czci św. Wincentego Pallottiego wyk. Schola Gregoriana, Pieśni Pallotyńskie), Ołtarzew 2007, (przygotowanie i prowadzenie zespołów oraz opracowanie książeczki - ks. Dariusz Smolarek)

Posłuchaj fragmentów gregoriańskich Nieszporów ku czci św. Wincentego Pallottiego:

(info) (info) (info) (info) (info) (info) Problem ze ściągnięciem pliku? Zobacz pomoc.

styczeń-luty 2010

Heinrich Maria Köster - (ur. 1 lipca 1911 w Olpe w Westfalii, zm. 29 maja 1993 w Limburgu) - niemiecki ksiądz pallotyn, dogmatyk specjalizujący sie w mariologii.

Do jego najważniejszych uczniów zaliczał się dogmatyk, pallotyn Franz Courth), który został jego następcą na uczelni zakonu od 1977 roku.

Największy wpływ na jego duchowy rozwój mieli: jego mentor Michael Schmaus, Matthias Scheeben, John Henry Newman, Dietrich von Hildebrand i Gertrud von Le Forts.

W 1947 roku opublikował pracę mariologiczną, nad którą pracował już od wojny. Jego Służebnica Pańska (niem. Die Magd des Herrn) wzbudziła zarówno zachwyt jak i krytykę. Od tego momentu Köster brał udział we wszystkich ważniejszych debatach mariologicznych, a na przełomie lat 1950/51 założył wraz z Carlem Feckesem niemieckie konsorcjum mariologiczne. Był sekretarzem tej organizacji w latach 1951–1978. Na kongresie mariologicznym w Lourdes w 1958 roku, używał w dyskusjach wokół stworzonego przez siebie podziału na mariologię "eklezyjotypiczną" i "chrystotypiczną". W 1961 roku wydał dwutomowe dzieło w kieszonkowy formacie Kobieta, która była matką Chrystusa (niem. Die Frau, die Christi Mutter war), która była podsumowaniem jego dotychczasowej pracy. W 1970 roku sygnował artykuł Mariologia w XX wieku, który wszedł w skład kilkutomowego Bilansu Teologii w XX w.

Köster jest pierwszym pallotynem cytowanym w papieskiej encyklice - Benedykt XVI przytoczył jego myśl w Spe salvi.

marzec-kwiecień 2010

Henryk Hoser

biskup warszawsko-praski
Maior est Deus Większy jest Bóg
Data i miejsce urodzenia	27 listopada 1942 Warszawa, Polska
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Nominacja biskupia	22 stycznia 2005
Sakra biskupia	19 marca 2005

Henryk Hoser SAC (fr. Henri Hoser) (ur. 27 listopada 1942 w Warszawie) – arcybiskup, pallotyn, misjonarz, lekarz, od 2008 roku ordynariusz diecezji warszawsko-praskiej.

W 1975 roku udał się na misję do Rwandy. W Rwandzie ksiądz Henryk Hoser był początkowo wikariuszem w Kigali. Później pracował również jako lekarz w szpitalach w Kabgayi i w Butare. W 1978 roku założył w Kigali ośrodek lekarsko-społeczny Centrum Zdrowia Gikondo oraz centrum formacji rodzinnej Rwandyjską Akcję Rodzinną, którymi kierował przez kilkanaście lat.

Uczestniczył w życiu Kościoła w Rwandzie. Przez kilka lat był sekretarzem komisji episkopatu Rwandy ds. Zdrowia, a także Komisji ds. Rodziny. Stał też na czele Stowarzyszenia Ośrodków Lekarskich w Kigali, kierował ośrodkiem monitoringu epidemiologicznego AIDS. W latach 1981-1988 pełnił funkcję przełożonego Delegatury Misyjnej Księży Pallotynów w Rwandzie, zaś w latach 1988-1991 Superiora Regii Rwandyjskiej. Jednocześnie pełnił obowiązki przewodniczącego Konferencji Wyższych Przełożonych Zakonnych w Rwandzie.

22 stycznia 2005 roku Henryk Hoser został mianowany przez papieża Jana Pawła II arcybiskupem tytularnym Tepelty, sekretarzem pomocniczym watykańskiej Kongregacji Ewangelizacji Narodów oraz przewodniczącym Rady Wyższej Papieskich Dzieł Misyjnych.

Sakrę biskupią przyjął w Rzymie 19 marca 2005 roku z rąk kardynała Crescenzio Sepe. Współkonsekratorami byli arcybiskup Stanisław Dziwisz i arcybiskup Thaddée Ntihinyurwa.

24 maja 2008 roku arcybiskup Henryk Hoser został mianowany przez papieża Benedykta XVI biskupem ordynariuszem diecezji warszawsko-praskiej. Jego ingres do katedry na warszawskiej Pradze odbył się 28 czerwca 2008 roku.

W episkopacie polskim arcybiskup Henryk Hoser pełni funkcję przewodniczącego Zespołu Ekspertów Konferencji Episkopatu Polski ds. Bioetycznych. Od 4 lipca 2009 roku jest konsultorem Kongregacji ds. Ewangelizacji Narodów

maj-listopad 2010

Eugeniusz Weron

Ks. Eugeniusz Weron w 2008
Data urodzenia	30 stycznia 1913
Data śmierci	28 kwietnia 2009
Prowincjał polskich pallotynów
Okres sprawowania	1959-1965
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Prezbiterat	11 czerwca 1938

Eugeniusz Weron (ur. 30 stycznia 1913, zm. 28 kwietnia 2009) – ksiądz pallotyn, prof. dr hab. teologii życia wewnętrznego (specjalność: teologia apostolstwa), prowincjał polskich pallotynów w latach 1959-1965.

Eugeniusz Weron do Stowarzyszenia Apostolstwa Katolickiego (pallotynów) wstąpił w 1930 roku. Święcenia kapłańskie przyjął 11 czerwca 1938 roku w Warszawie z rąk abp. Stanisława Galla.

W 1947 roku obronił doktorat na Wydziale Teologii Uniwersytetu Jagiellońskiego, habilitował się z teologii laikatu na ATK w 1975. Profesorem nadzwyczajnym ks. Weron został mianowany w 1984 roku.

W latach 1948-1954 ks. Eugeniusz Weron był rektorem Wyższego Seminarium Duchownego w Ołtarzewie, a w latach 1959-1965, przez dwie trzyletnie kadencje, prowincjałem polskiej Prowincji Chrystusa Króla Stowarzyszenia Apostolstwa Katolickiego.

W latach 1962-1993 ks. Eugeniusz Weron był wykładowcą i kierownikiem Prymasowskiego Instytutu Życia Wewnętrznego. Był też pierwszym przewodniczącym Sekcji Duchowości Teologów Polskich, powołanej w 1983 roku.

Ks. Weron był autorem i redaktorem wielu publikacji.

listopad 2010-marzec 2011

Franciszek Vaccari właściwie Francesco Maria Vaccari (ur. 1814 w Fuscaldi, zm. 20 stycznia 1856) - włoski ksiądz katolicki, pierwszy generał pallotynów (w latach 1850-1856).

Vaccari święcenia kapłańskie przyjął w 1838 roku. Gruntownie wykształcony, po czterech latach przybył do Rzymu z zamiarem uzyskania wysokiego stanowiska w hierarchii kościelnej. Po spotkaniu ze św. Wincentym Pallottim opuściła go wszelka chęć ubiegania się o zaszczyty. Stał się jednym z najbliższych współpracowników Pallottiego, brał udział w ustalaniu Reguły dla powstającej pallotyńskiej Kongregacji Księży i Braci, głosił misje i rekolekcje wspólnie z Pallottim. W 1846 roku - jako pierwszy - wraz z ks. Wincentym Pallottim złożył przyrzeczenia wiążące go z Kongregacją. Od 1848 roku ks. Vaccari zasiadł w pierwszej Radzie Generalnej pallotynów, został też mianowany rektorem domu generalnego. Ks. Franciszek Vaccari został wybrany generałem pallotynów 29 lipca 1850 roku.