Ángel Guillermo Hoyos

Ángel Guillermo Hoyos
Ilustracja
Pełne imię i nazwisko

Ángel Guillermo Hoyos Marchisio

Data i miejsce urodzenia

9 czerwca 1963
Córdoba

Wzrost

170 cm

Pozycja

Pomocnik

Kariera seniorska
LataKlubWyst.Gole
1979Banfield
1979–1984Talleres171(30)
1981–1982→ Real Madryt B (wyp.)15(3)
1985Blooming
1986–1989Boca Juniors42(2)
1990Gimnasia La Plata10(1)
1990–1991Everton Viña del Mar
1991Chacarita Juniors
1992Unión Magdalena
1992–1993Deportes Tolima38(2)
1995Deportivo Táchira
1996Atlético El Vigía
1997Minervén
Kariera reprezentacyjna
LataReprezentacjaWyst.Gole
1980Argentyna Argentyna IO6(1)
Kariera trenerska
LataDrużyna
2006Palamós
2006–2007Aris
2007–2008Atromitos
2008–2009PAS Giannina
2009–2010Panserraikos
2010Anorthosis Famagusta
2011–2012Bolívar
2012Once Caldas
2013–2014Iraklis
2014Talleres
2015Jacksonville Armada
2016Oriente Petrolero
2016Boliwia
2017–2018Universidad de Chile
2018–2019Atlas
2019–2021Aldosivi

Ángel Guillermo Hoyos Marchisio (ur. 9 czerwca 1963 w Córdoba) – argentyński piłkarz pochodzenia hiszpańskiego występujący na pozycji ofensywnego pomocnika, obecnie trener Aldosivi.

Jego syn Ángel Guillermo Hoyos Jr. również jest piłkarzem[1].

Kariera klubowa

Hoyos pochodzi z miasta Villa María w prowincji Córdoba[2]. Ma hiszpańskie korzenie (jego dziadek pochodził z Kadyksu[3]) i dysponuje podwójnym obywatelstwem[4]. Wychowywał się w skrajnym ubóstwie – jego ojciec pracował jako kolejarz, przez większość życia zmagając się z alkoholizmem[5]. Jako małe dziecko przeniósł się z rodziną do stołecznego Buenos Aires, gdzie jednak jego ojciec szybko stracił pracę i mieszkanie ze względu na chorobę alkoholową[6]. Kilka lat dzieciństwa Hoyos spędził bezdomnie z matką na ulicach Buenos Aires i zaczął dorywczo dorabiać już od szóstego roku życia (m.in. pracował jako pucybut i roznosiciel gazet oraz zbierał złom)[7]. Następnie wraz ze swoją młodszą siostrą powrócił do Villa María i został adoptowany przez dziadków ze strony ojca[8]. Aż do jedenastego roku życia pozostawał niepiśmienny[9], dopiero później został zapisany do katolickiej szkoły przez dziadka[7]. W piłkę zaczął grać na pobliskich osiedlach ze starszymi dziećmi i występował w lokalnych drużynach dziecięcych z Villa María, takich jak All Boys, San Martín i Los Tigres[10]. Jako nastolatek udał się na testy do grup młodzieżowych krajowego giganta CA Boca Juniors, których jednak nie przeszedł[7]. Ostatecznie jego pierwszym zawodowym klubem został stołeczny drugoligowy CA Banfield, gdzie zadebiutował w drużynie seniorów już w wieku szesnastu lat[4].

Po kilku miesiącach Hoyos został wypatrzony przez występujący w najwyższej klasie rozgrywkowej zespół Talleres de Córdoba[7]. Tam 14 października 1979 zadebiutował w argentyńskiej Primera División w zremisowanym 1:1 meczu z Newell’s Old Boys[11]. Szybko został wyróżniającym się piłkarzem i zaskarbił sobie miano jednego z najbardziej utalentowanych piłkarzy młodego pokolenia w Argentynie[12]. Był opisywany jako lewonożny, wyrafinowany taktycznie ofensywny pomocnik, grający sprytnie i inteligentnie[13]. Imponował precyzyjnymi podaniami i strzałami, lecz do jego mankamentów należało zbytnie spowalnianie gry[14]. Jako osiemnastolatek miał oferty z czołowych klubów Europy, m.in. włoskiego Juventusu i hiszpańskiego Realu Madryt[7]. Ostatecznie zdecydował się na przenosiny do madryckiego potentata, gdzie został przydzielony do drużyny rezerw – w zespole mogło występować tylko dwóch obcokrajowców (wówczas byli to Uli Stielike i Laurie Cunningham), a Hoyos nie miał jeszcze wówczas hiszpańskiego obywatelstwa[12]. W Realu Madryt Castilla prowadzonym przez Juana Santistebana występował przez kilka miesięcy u boku graczy takich jak Emilio Butragueño, Míchel czy Chendo[3].

Po niezbyt udanym epizodzie w madryckim klubie Hoyos powrócił do Talleres, gdzie przez kolejne trzy lata należał do czołowych postaci ligi argentyńskiej. W wiosennym sezonie Nacional 1984 wywalczył tytuł wicekróla strzelców rozgrywek[4]. Następnie przeszedł do ówczesnego mistrza Boliwii – ekipy Club Blooming, w której spędził rok[13]. W styczniu 1986 powrócił do Argentyny, podpisując umowę ze stołecznym CA Boca Juniors. Tam początkowo pełnił rolę podstawowego zawodnika (był wystawiany na pozycji ofensywnego pomocnika lub cofniętego napastnika) i tworzył ofensywne trio z Alfredo Gracianim oraz Claudio Scalise[15]. Jego dobrą passę przerwała poważna kontuzja, pierwsza z kilku odniesionych na przestrzeni kolejnych lat. Ogółem w barwach Boca występował przez cztery lata, lecz nękany urazami nie był w stanie zaprezentować pełni swojego potencjału (rozegrał tylko 46 z 200 możliwych spotkań)[14]. Trafił też na ubogi w sukcesy okres w dziejach klubu – wywalczył z Boca jedynie wicemistrzostwo Argentyny (1988/1989) i trofeum Supercopa Sudamericana (1989).

W kolejnych latach Hoyos kontynuował swoją karierę w niżej notowanej drużynie Gimnasia y Esgrima La Plata, a potem w chilijskim Evertonie Viña del Mar, gdzie ze względu na kontuzję kolana pojawiał się na boiskach sporadycznie[16]. Następnie na krótko powrócił do ojczyzny, gdzie przez trzy miesiące był graczem trzecioligowego Chacarita Juniors[17]. Potem występował w kolumbijskich Uniónie Magdalena i Deportes Tolima, by końcówkę swojej kariery spędzić w Wenezueli, gdzie reprezentował barwy kolejno Deportivo Táchira, Atlético El Vigía i Minervén SC[13]. Profesjonalną karierę zakończył w wieku 34 lat.

Kariera reprezentacyjna

W sierpniu 1979 Hoyos znalazł się w ogłoszonym przez Césara Luisa Menottiego wstępnym składzie reprezentacji Argentyny U-20 na Młodzieżowe Mistrzostwa Świata w Japonii. Był najmłodszym graczem w tamtej kadrze[8], której członkami byli m.in. Diego Maradona i Ramón Díaz[14]. Poleciał nawet z drużyną do Japonii, lecz nie znalazł się w ostatecznym składzie na światowy czempionat – selekcjoner zadecydował, że podczas turnieju rezerwowym dla Maradony ofensywnym pomocnikiem będzie nie Hoyos, lecz Juan José Meza[12]. Podopieczni Menottiego wywalczyli wtedy tytuł młodzieżowych mistrzów świata.

Na przełomie stycznia i lutego 1980 Hoyos był podstawowym piłkarzem olimpijskiej reprezentacji Argentyny podczas południowoamerykańskich eliminacji do Igrzysk Olimpijskich w Moskwie. Rozegrał wówczas w pierwszym składzie wszystkie sześć meczów i strzelił gola w meczu z Boliwią (4:0), a kadra prowadzona przez Federico Sacchiego triumfowała w turnieju kwalifikacyjnym[18]. Argentyna zdecydowała się jednak zbojkotować moskiewskie igrzyska i piłkarze nie polecieli ostatecznie do Moskwy[12].

Kariera trenerska

Po zakończeniu kariery Hoyos trenował młodzieżowe drużyny w Wenezueli[17]. Razem z José Luisem Villarrealem (swoim byłym kolegą klubowym z Boca Juniors) założył szkółkę piłkarską Academia Rumbo a la Excelencia Deportiva y Humana (REDH), która w kolejnych latach otwarła swoje filie w Wenezueli, Meksyku, Paragwaju, Argentynie i Hiszpanii[19]. W 1999 roku za namową kolegi przeprowadził się do Katalonii, osiadając w Lloret de Mar[3][6]. Przez kolejne cztery lata szkolił grupy młodzieżowe w lokalnych katalońskich zespołach – najpierw przez sezon w UE Vilassar de Mar[17], a później trzy sezony w CF Badalona[3].

„[Hoyos] niesamowicie pomógł mi po moim przybyciu do Barçy. Czuwał nade mną w każdym momencie. Nauczył mnie wielu rzeczy i doprowadził mnie tam gdzie teraz jestem, do pierwszej drużyny. Jestem mu wdzięczny, uważam go za mojego piłkarskiego ojca chrzestnego”
— Lionel Messi (2005)[20]

Następnie Hoyos został zatrudniony w akademii juniorskiej klubu FC Barcelona przez nowego koordynatora drużyn młodzieżowych Josepa Colomera[12]. W słynnej La Masii w latach 2003–2005 był trenerem kategorii wiekowej Juvenil B, z którą dwa razy z rzędu (2003/2004, 2004/2005) wygrał rozgrywki ligowe[21]. Jego podopiecznymi byli wówczas m.in. Lionel Messi, Gerard Piqué, Sergio Busquets i Pedro Rodríguez[20]. Z Barcelony odszedł wraz z Colomerem, wskutek różnicy zdań z prezydentem klubu Joanem Laportą[3][6]. W styczniu 2006 został szkoleniowcem rozpaczliwie walczącego wówczas o uniknięcie relegacji czwartoligowego zespołu Palamós CF[22], którego na koniec rozgrywek 2005/2006 zdołał utrzymać w rozgrywkach Tercera División. Katalońskie media określiły uniknięcie spadku przez drużynę Hoyosa mianem „cudownego”[23].

W czerwcu 2006 Hoyos wyjechał do Grecji, obejmując drużynę ligowego beniaminka – ekipy Aris FC[24]. Pod jego wodzą drużyna z Salonik prezentowała widowiskowy, spektakularny i ofensywny futbol, a jej występy były wspominane z entuzjazmem przez kibiców i dziennikarzy jeszcze kilkanaście lat później[25]. Równocześnie jego podopieczni notowali jednak przeciętne wyniki (trzy zwycięstwa i dziesięć remisów w szesnastu ligowych meczach)[26]. W styczniu 2007 Hoyosowi przedstawiono propozycję nowego, trzyletniego kontraktu[27], jednak już tydzień później wobec nieporozumień z zarządem szkoleniowiec opuścił Aris[28]. Uformowany przez niego zespół przejął po nim Quique Hernández, który na koniec sezonu 2006/2007 doprowadził go do czwartego miejsca w lidze, premiowanego awansem do rozgrywek Pucharu UEFA[29]. Udany pobyt Hoyosa w Arisie i współpraca pomiędzy obydwoma klubami zaowocowały ofertą z krajowego giganta – Olympiakosu SFP, której Argentyńczyk jednak nie przyjął, argumentując swoją decyzję zbyt małym doświadczeniem trenerskim w seniorskiej piłce[6].

W maju 2007 Hoyos został trenerem drużyny PAE Atromitos, podpisując z ateńskim klubem trzyletnią umowę[30]. Prowadził go z przeciętnymi wynikami przez kolejne dziesięć miesięcy – został zwolniony w marcu 2008 po trzech porażkach z rzędu[31]. Pod kierownictwem jego następcy Dragana Kokotovicia zespół Atromitosu spadł na koniec sezonu 2007/2008 do drugiej ligi greckiej[32]. W lipcu 2008 związał się rocznym kontraktem z drugoligowym PAS Giannina, przejętym w tamtym czasie przez przedsiębiorcę Giorgosa Christovasilisa[33]. W sezonie 2008/2009 z drugiego miejsca wywalczył z Gianniną awans na najwyższy szczebel ligowy. Odszedł jednak z klubu na trzy kolejki przed końcem rozgrywek, nie potrafiąc porozumieć się z zarządem w kwestii nowej umowy[34]. W lipcu 2009 objął spadkowicza z pierwszej ligi greckiej – zespół MGS Panserraikos[35]. Przed bardzo młodą wówczas kadrowo drużyną postawiono cel powrotu do najwyższej klasy rozgrywkowej[36]. Mimo udanego rozpoczęcia rozgrywek drugoligowych podopieczni Hoyosa w połowie sezonu wpadli w kryzys formy (tylko jedno zwycięstwo w jedenastu meczach), co poskutkowało zwolnieniem szkoleniowca w lutym 2010[37]. Na stanowisku zastąpił go Dragan Kokotović, który poprawił wyniki zespołu i na koniec sezonu 2009/2010 awansował z Panserraikosem do pierwszej ligi.

Hoyos jako trener Anorthosisu (2010)

W maju 2010 Hoyos został trenerem czołowego cypryjskiego zespołu Anorthosis Famagusta[38]. Poprowadził tą drużynę w rozgrywkach Ligi Europy UEFA (czwarta runda kwalifikacyjna), notując również dobre rezultaty w rozgrywkach ligowych. W październiku 2010 okazało się jednak, iż Hoyos nie ma licencji trenerskiej UEFA Pro, wymaganej do prowadzenia drużyny w pierwszej lidze cypryjskiej[39]. Podczas kolejnych kilku spotkań figurował w protokole meczowym jako dyrektor techniczny, lecz przy równoczesnym pogorszeniu wyników (cztery mecze z rzędu bez zwycięstwa) opuścił Anorthosis już w listopadzie[40]. W styczniu 2011 po dwunastu latach przerwy powrócił do Ameryki Południowej, obejmując boliwijskiego potentata Club Bolívar[41]. W wiosennym sezonie Adecuación 2011 wywalczył z nim tytuł mistrza Boliwii[42]. Poprowadził również drużynę z La Paz w międzynarodowych rozgrywkach Copa Libertadores 2011 (runda wstępna) i Copa Libertadores 2012 (1/8 finału). Tym samym Bolívar po raz pierwszy od dwunastu lat wyszedł z grupy w Pucharze Wyzwolicieli, choć równocześnie zajął wówczas dopiero dziewiąte miejsce w lidze[21]. Hoyos pozostawał ogółem szkoleniowcem Bolívaru był przez półtora roku – odszedł z ekipy w maju 2012[42].

Dwa miesiące później Hoyos został trenerem kolumbijskiego CD Once Caldas[43]. Klub mimo ambicji walki o czołowe lokaty był w złej kondycji finansowej, dysponując mocno ograniczoną kadrą i zalegając zawodnikom płace[44]. Szkoleniowiec zaimplementował w drużynie ofensywny i atrakcyjny styl gry, lecz na koniec sezonu zajął z nią dopiero piętnaste miejsce w tabeli[45]. W listopadzie złożył rezygnację ze stanowiska, która jednak nie została przyjęta przez nowy zarząd klubu[44]. Odrzucił propozycję nowego, trzyletniego kontraktu i trzy tygodnie później niespodziewanie zrezygnował z posady po raz kolejny, definitywnie odchodząc z Once Caldas[46]. Decyzję uargumentował zbyt dużą presją i zawyżonymi oczekiwaniami władz klubu względem drużyny[44]. Następnie przez pewien czas pracował w akademii piłkarskiej Fundación Marcet w Barcelonie[20].

W listopadzie 2013 Hoyos zastąpił Sinišę Gogicia w roli trenera greckiego drugoligowca Iraklis FC[47]. W krótkim czasie poprawił grę zespołu z Salonik[48], lecz mimo dobrych wyników i dużego poparcia ze strony swoich podopiecznych odszedł ze stanowiska w kwietniu 2014 po dwóch porażkach z rzędu[49]. W październiku 2014 powrócił do ojczyzny, obejmując zespół Talleres de Córdoba, w którym spędził najlepsze lata swojej piłkarskiej kariery[50]. Zasłużony dla argentyńskiego futbolu klub, dysponujący wielką bazą kibiców, od dziesięciu lat nie był jednak w stanie powrócić do najwyższej klasy rozgrywkowej i w momencie przyjścia Hoyosa występował w trzeciej lidze[51]. Trenerem Talleres był z przeciętnym rezultatem przez dwa miesiące – nie zdołał awansować do drugiej ligi, przegrywając w decydującym o promocji dwumeczu barażowym i bezpośrednio po tym został zwolniony[52].

W styczniu 2015 Hoyos został szkoleniowcem nowo powstałego amerykańskiego zespołu Jacksonville Armada FC, występującego na drugim szczeblu rozgrywkowym – North American Soccer League[21]. Dyrektorem sportowym tego klubu był wówczas jego rodak Darío Sala[53]. Przez pierwsze pół roku prowadził Armadę z przeciętnymi wynikami w duecie trenerskim z José Luisem Villarrealem, a po jego odejściu w czerwcu został samodzielnym szkoleniowcem drużyny i przedłużył kontrakt o kolejne cztery lata[54]. Został jednak zwolniony razem z Salą już we wrześniu 2015 po pięciu meczach bez zwycięstwa z rzędu, zostawiając ekipę na ostatnim miejscu w tabeli[53]. W marcu 2016 został następcą Xabiera Azkargorty w czołowej boliwijskiej drużynie Oriente Petrolero[55], gdzie zanotował krótki, lecz udany trzymiesięczny pobyt. Szybko wyciągnął zespół z kryzysu i zakończył z nim rozgrywki na piątym miejscu (w momencie jego przyjścia Oriente zajmowało dziesiątą lokatę). Zrezygnował z pracy w Oriente w czerwcu 2016, nie zgadzając się z ruchami transferowymi dokonywanymi przez zarząd klubu i stopniową sprzedażą najlepszych zawodników[56].

W sierpniu 2016 Hoyos został selekcjonerem reprezentacji Boliwii, zastępując na tym stanowisku Julio Césara Baldivieso[57]. Równocześnie miał też nadzorować rozwój reprezentacji młodzieżowych[58]. Przejmował kadrę pogrążoną w głębokim kryzysie, zarówno organizacyjnym, jak i sportowym. Pod wodzą jego poprzednika Boliwijczycy przegrali dziesięć z jedenastu rozegranych meczów i zajmowali przedostatnie miejsce w eliminacjach do mistrzostw świata w Rosji[59]. Na pierwsze zgrupowanie Hoyos powołał aż 93 zawodników, co odbiło się szerokim echem w międzynarodowych mediach[60]. W dwóch pierwszych meczach pod wodzą Hoyosa boliwijska kadra niespodziewanie zanotowała w eliminacjach korzystne wyniki z wyżej notowanymi rywalami – wygrała z Peru (2:0) i zremisowała z Chile (0:0). Obydwa spotkania zostały jednak zweryfikowane przez FIFA (a w drugiej instancji przez CAS) jako walkowery dla rywali z powodu występu nieuprawnionego zawodnika Nelsona Cabrery[61]. W kolejnych czterech spotkaniach eliminacyjnych Boliwijczycy kolejno przegrali z Brazylią (0:5), zremisowali z Ekwadorem (2:2), przegrali z Wenezuelą (0:5) i wygrali z Paragwajem (1:0). Z posady selekcjonera Hoyos zrezygnował po czterech miesiącach pracy (rok przed końcem kontraktu) i sześciu poprowadzonych meczach w grudniu 2016, w obliczu korzystniejszej finansowo oferty z Chile[58].

Hoyos na konferencji prasowej w roli trenera Universidadu (2018)

W styczniu 2017 Hoyos podpisał umowę z chilijskim gigantem – ekipą Universidad de Chile[62]. W momencie jego przybycia drużyna miała za sobą kilka nieudanych sezonów i nie była wymieniana przez media w gronie faworytów do tytułu[63]. Jednak już w pierwszym, wiosennym sezonie Clausura 2017 Hoyos doprowadził Universidad do mistrzostwa Chile[64]. Był chwalony za odbudowanie mentalne zespołu, wyciągnięcie maksimum możliwości z potencjału swoich podopiecznych oraz świetną organizację gry Universidadu w defensywie[63]. Bezpośrednio po sukcesie jego zatrudnieniem były zainteresowane kluby z Hiszpanii[65], lecz sam Hoyos zdecydował się pozostać w klubie z Santiago i w lipcu przedłużył kontrakt z Universidadem o dwa lata[66]. Kolejny sezon okazał się mniej udany – jego podopieczni zajęli trzecie miejsce w lidze i dotarli do finału Pucharu Chile (2017), w którym przegrali z niżej notowanym Santiago Wanderers (1:3). Wynik ten został odebrany jako spore rozczarowanie[67].

W grudniu 2017 Hoyos został wybrany najlepszy trenerem roku w Chile w prestiżowym plebiscycie magazynu El Gráfico[7]. Na arenie międzynarodowej poprowadził Universidad w dwóch turniejach – Copa Sudamericana 2017 (pierwsza runda) oraz Copa Libertadores 2018 (faza grupowa). Jego drużyna świetnie rozpoczęła nowy rok kalendarzowy (osiem zwycięstw w dziesięciu meczach), lecz w kwietniu 2018 zanotowała zaskakującą serię kompromitujących wyników[67]. Wówczas w przeciągu dwóch tygodni Universidad przegrał w ligowych derbach z odwiecznym rywalem Colo-Colo (1:3), następnie został rozgromiony przez walczący o utrzymanie w lidze Unión La Calera (1:6), by w rozgrywkach Pucharu Wyzwolicieli znacząco ulec brazylijskiemu Cruzeiro (0:7). Media określiły rezultaty Universidadu w tych spotkaniach jako „historyczny wstyd”[68]. Bezpośrednio po blamażu z brazylijskim zespołem Hoyos został zwolniony ze stanowiska[67].

We wrześniu 2018 Hoyos objął meksykańską ekipę Atlas FC[69], którą prowadził przez kolejne sześć miesięcy z wynikami znacznie poniżej oczekiwań. Został zwolniony w marcu 2019 po pięciu ligowych porażkach z rzędu[70]. We wrześniu 2019 zastąpił Gustavo Álvareza w roli szkoleniowca drużyny CA Aldosivi, walczącej o utrzymanie w lidze argentyńskiej[71]. Zdołał wyciągnąć zespół ze strefy spadkowej, po czym ze względu na pandemię COVID-19 rozgrywki decyzją AFA zostały zawieszone, a spadek z ligi i tak zlikwidowany na dwa lata[72].

Przypisy

  1. ↑ José Miguel González: Hijo de Guillermo Hoyos jugará en el fútbol de Venezuela (hiszp.). W: La Tercera [on-line]. latercera.com, 7 lutego 2018. [dostęp 2018-09-11].
  2. ↑ Luis Valenzuela: El fervor religioso que Hoyos llevará al camarín azul (hiszp.). W: La Hora [on-line]. lahora.cl, 26 grudnia 2016. [dostęp 2018-09-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-09-14)].
  3. ↑ a b c d e Emmanuel Quispe: Guillermo Hoyos, el argentino que le enseñó patear penales a Messi en el Barcelona (hiszp.). scribd.com, 8 września 2013. [dostęp 2018-09-11].
  4. ↑ a b c ANGEL GUILLERMO HOYOS regresa a Bolivia. (hiszp.). W: DIRECTOR TECNICO DE FUTBOL (blog) [on-line]. directortecnicodefutbol.blogspot.com, 29 grudnia 2012. [dostęp 2018-09-11].
  5. ↑ Los humildes inicios del DT de la U: "Vendía diarios y me iba bastante bien" (hiszp.). W: ADN Radio Chile [on-line]. adnradio.cl, 15 stycznia 2017. [dostęp 2018-09-11].
  6. ↑ a b c d Maximiliano Uria: La historia de Angel Guillermo Hoyos, el único invitado que estuvo en las bodas de Maradona y Messi: de vivir en la calle a posar para Playboy y dirigir al Barcelona (hiszp.). W: Clarín [on-line]. clarin.com, 21 lutego 2020. [dostęp 2020-07-31].
  7. ↑ a b c d e f Arturo Galarce: Lecciones de autoayuda con el profesor Hoyos (hiszp.). W: El Mercurio [on-line]. economiaynegocios.cl, 2 grudnia 2017. [dostęp 2018-09-11].
  8. ↑ a b Rodrigo Tamagni: Ángel Guillermo Hoyos, de vivir en la calle y trabajar como lustrabotas a ser el profesor de Messi: “La gambeta es Da Vinci” (hiszp.). W: Infobae [on-line]. infobae.com, 30 marca 2020. [dostęp 2020-07-31].
  9. ↑ Hoyos: "Vendí diarios y lustré botas. Fue difícil" (hiszp.). W: Eju! [on-line]. eju.tv, 10 sierpnia 2016. [dostęp 2018-09-11].
  10. ↑ Angel Guillermo Hoyos, un técnico villamariense en Primera división (hiszp.). W: El Diario del Centro del País [on-line]. eldiariocba.com.ar, 16 października 2019. [dostęp 2020-07-31].
  11. ↑ Córdoba en Rosario: 10 mil personas en el Parque de la Independencia (hiszp.). W: Talleres de Córdoba [on-line]. clubtalleres.com.ar. [dostęp 2018-09-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-09-14)].
  12. ↑ a b c d e De Diego y el Madrid saltó a Leo y el Barça (hiszp.). W: Clarín [on-line]. clarin.com, 21 lipca 2013. [dostęp 2018-09-12].
  13. ↑ a b c Hoyos Angel Guillermo (ros.). W: Who's who in football of Argentina and Brazil [on-line]. once-onze.narod.ru. [dostęp 2018-09-12].
  14. ↑ a b c Angel Guillermo Hoyos (hiszp.). W: La historia de Boca Juniors [on-line]. historiadeboca.com.ar. [dostęp 2018-09-12].
  15. ↑ Angel Hoyos (hiszp.). W: Imborrable Boca (blog) [on-line]. imborrableboca.blogspot.com, 19 maja 2010. [dostęp 2018-09-12].
  16. ↑ Daniel Kuschel: El paso por Everton que marcó a Ángel Guillermo Hoyos (hiszp.). W: As [on-line]. chile.as.com, 17 marca 2018. [dostęp 2018-09-12].
  17. ↑ a b c Jonny Andrés Sampiedro: Amigo de Messi y DT del Caldas (hiszp.). W: El Mundo [on-line]. elmundo.com, 4 października 2012. [dostęp 2018-09-12].
  18. ↑ Guillermo Hoyos (hiszp.). W: 11v11 [on-line]. 11v11.com. [dostęp 2018-09-12].
  19. ↑ Juvenil de Barcelona se presenta en Córdoba (hiszp.). W: Diario Época [on-line]. diarioepoca.com, 24 grudnia 2005. [dostęp 2018-09-12].
  20. ↑ a b c El padrino de Messi (hiszp.). W: Fundación Marcet [on-line]. marcetfootball.com. [dostęp 2018-09-12].
  21. ↑ a b c Armada FC Name Lionel Messi Mentor Guillermo Hoyos as Co-Head Coach (hiszp.). W: Jacksonville Armada FC [on-line]. oursportscentral.com, 26 stycznia 2015. [dostęp 2018-09-12].
  22. ↑ El Palamós fitxa dos tècnics i dos jugadors (kat.). W: Ràdio Palamós [on-line]. palamoscomunicacio.cat, 30 stycznia 2006. [dostęp 2018-09-12].
  23. ↑ Ramon Ribas: El Palamós s’aferra a la gesta de fa 5 temporades (kat.). W: Ràdio Palamós [on-line]. agorapalamosina.cat, 27 grudnia 2017. [dostęp 2018-09-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (14 września 2018)].
  24. ↑ Στη Θεσσαλονίκη ο… αντι-Αναστόπουλος, Ανχελ Γκιγιέρμο Όγιος (gr.). W: in.gr [on-line]. in.gr, 25 czerwca 2006. [dostęp 2018-09-13].
  25. ↑ Επιστροφή στις μέρες του 2006; (gr.). W: Sportdog [on-line]. sportdog.gr, 31 października 2011. [dostęp 2018-09-13].
  26. ↑ Giorgios Totsikas: O κύκλος των χαμένων προπονητών, από τον Όγιος μέχρι τον Τσιώλη… (gr.). W: PRESSARIS [on-line]. pressaris.gr, 31 października 2011. [dostęp 2018-09-13].
  27. ↑ Reonas Antonis: Ένοχη σιωπή (gr.). W: taNea [on-line]. tanea.gr, 4 stycznia 2007. [dostęp 2018-09-13].
  28. ↑ ΑΡΗΣ: Καταγγέλλει τον Ογιος (gr.). W: Sport-fm [on-line]. sport-fm.gr, 12 stycznia 2007. [dostęp 2018-09-13].
  29. ↑ Iraakim Arabatzis: Προπονητής της εθνικής Βολιβίας ο Γκιγιέρμο Όγιος (gr.). W: Aris.re [on-line]. aris.re, 4 sierpnia 2016. [dostęp 2018-09-13].
  30. ↑ Κάτοικος Περιστερίου ο Όγιος (gr.). W: SPORT 24 [on-line]. sport24.gr, 9 maja 2007. [dostęp 2018-09-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-09-14)].
  31. ↑ Παρελθόν για τον Ατρόμητο ο Όγιος (gr.). W: In2life [on-line]. in2life.gr, 26 marca 2008. [dostęp 2018-09-13].
  32. ↑ Luis Reyes: La curiosa inestabilidad de Ángel Hoyos como entrenador (hiszp.). W: As [on-line]. chile.as.com, 24 grudnia 2016. [dostęp 2018-09-13].
  33. ↑ Antonis Anastassopoulos: Νέος προπονητής ο Γκιγιέρμο Όγιος (gr.). W: SPORT 24 [on-line]. sport24.gr, 10 lipca 2008. [dostęp 2018-09-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-09-14)].
  34. ↑ Που χάθηκες εσύ Γκιγιέρμο Όγιος; (gr.). W: Super-fm [on-line]. super-fm.gr, 4 sierpnia 2016. [dostęp 2018-09-13].
  35. ↑ Πανσερραϊκός: Παρουσιάστηκε ο Όγιος (gr.). W: Athletic Radio [on-line]. athleticradio.gr, 6 lipca 2009. [dostęp 2018-09-13].
  36. ↑ Όγιος: Έδειξε το μεγαλείο του ο Ολυμπιακός (gr.). W: Naftemporiki [on-line]. naftemporiki.gr, 29 października 2009. [dostęp 2018-09-13].
  37. ↑ Πανσερραϊκός: «Τέλος» ο Γκιγιέρμο Όγιος (gr.). W: Zougla [on-line]. zougla.gr, 1 lutego 2010. [dostęp 2018-09-13].
  38. ↑ ΑΝΟΡΘΩΣΗ: Ανακοινώνει Όγιος (gr.). W: Nooz [on-line]. nooz.gr, 25 maja 2010. [dostęp 2018-09-13].
  39. ↑ Simou Pafitis: Ανόρθωση: «Πονοκεφαλιάζουν» με τον Όγιος (gr.). W: Kathimerini [on-line]. kathimerini.com.cy, 7 października 2010. [dostęp 2018-09-13].
  40. ↑ Omonia await Anorthosis challenge (ang.). W: Philenews [on-line]. media.philenews.com, 12 listopada 2010. [dostęp 2018-09-13].
  41. ↑ Ángel Guillermo Hoyos es técnico de Bolívar (hiszp.). W: La Patria [on-line]. lapatriaenlinea.com, 23 grudnia 2010. [dostęp 2018-09-13].
  42. ↑ a b Guillermo Hoyos fuera de Bolívar, que busca nuevo DT (hiszp.). W: EA Bolivia [on-line]. eabolivia.com, 27 maja 2012. [dostęp 2018-09-13].
  43. ↑ El argentino Ángel Guillermo Hoyos es el nuevo técnico del Once Caldas (hiszp.). W: El Espectador [on-line]. elespectador.com, 1 lutego 2012. [dostęp 2018-09-13].
  44. ↑ a b c Osvaldo Hernández: "No hay argumentos para mi salida del Once Caldas": Ángel Hoyos (hiszp.). W: El País [on-line]. elpais.com.co, 10 grudnia 2012. [dostęp 2018-09-13].
  45. ↑ Ángel Guillermo Hoyos, de técnico de Messi al Once Caldas (hiszp.). W: FutbolRed [on-line]. futbolred.com, 24 sierpnia 2012. [dostęp 2018-09-13].
  46. ↑ Ángel Guillermo Hoyos renunció a la dirección técnica del Once Caldas (hiszp.). W: El Tiempo [on-line]. eltiempo.com, 8 grudnia 2012. [dostęp 2018-09-13].
  47. ↑ ΤΟΝ ΗΡΑΚΛΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΙ Ο ΓΚΙΓΙΕΡΜΟ ΟΓΙΟΣ (gr.). W: All News Epirus [on-line]. allnews-epirus.blogspot.com, 2 listopada 2013. [dostęp 2018-09-13].
  48. ↑ Ηρακλής: Ότι πει ο Όγιος! (gr.). W: OnSports [on-line]. onsports.gr, 15 stycznia 2014. [dostęp 2018-09-13].
  49. ↑ Ηρακλής: Ανέλαβε ο Παπαδόπουλος (gr.). W: OnSports [on-line]. onsports.gr, 21 kwietnia 2014. [dostęp 2018-09-13].
  50. ↑ Guillermo Hoyos ya se calza el buzo de DT en Talleres (gr.). W: Cadena 3 Argentina [on-line]. static.cdn.cadena3.com, 15 października 2014. [dostęp 2018-09-13].
  51. ↑ Andrés Fassi, el refundador de Talleres (hiszp.). W: El Gráfico [on-line]. elgrafico.com.ar, 8 lipca 2016. [dostęp 2018-09-13].
  52. ↑ Hugo García: Guillermo Hoyos no es más el entrenador de Talleres (hiszp.). W: Mundo D [on-line]. mundod.lavoz.com.ar, 11 grudnia 2014. [dostęp 2018-09-13].
  53. ↑ a b Armada fire head coach Guillermo Hoyos, general manager Dario Sala (ang.). W: SBI Soccer [on-line]. sbisoccer.com, 21 września 2015. [dostęp 2018-09-13].
  54. ↑ Jacksonville Armada head coach Guillermo Hoyos signs extension through 2019 season (ang.). W: The Florida Times-Union [on-line]. jacksonville.com, 30 czerwca 2015. [dostęp 2018-09-13].
  55. ↑ Oriente Petrolero contrata a Guillermo Hoyos como DT (hiszp.). W: Erbol [on-line]. erbol.com.bo, 8 marca 2016. [dostęp 2018-09-13].
  56. ↑ Rafael Sempértegui: Hoyos se marcha de Oriente, aunque la dirigencia no tiene nada oficial (hiszp.). W: La Razón [on-line]. la-razon.com, 22 czerwca 2016. [dostęp 2018-09-13].
  57. ↑ Jorge Asturizaga: Guillermo Hoyos es elegido para dirigir a la selección nacional (hiszp.). W: La Razón [on-line]. la-razon.com, 3 sierpnia 2016. [dostęp 2018-09-13].
  58. ↑ a b Guillermo Hoyos deja la selección boliviana y dirigirá en Chile (hiszp.). W: El Comercio [on-line]. elcomercio.pe, 23 grudnia 2016. [dostęp 2018-09-13].
  59. ↑ Baldivieso fue cesado de la Selección (hiszp.). W: Ovación Digital [on-line]. ovaciondigital.com.uy, 5 lipca 2016. [dostęp 2018-09-13].
  60. ↑ Increíble: Hoyos convoca a 93 jugadores a la selección boliviana (hiszp.). W: Goal [on-line]. goal.com, 18 sierpnia 2016. [dostęp 2018-09-13].
  61. ↑ Bolivia lose appeal over ineligible player, giving boost to Chile (ang.). W: ESPN [on-line]. espn.com, 29 sierpnia 2017. [dostęp 2018-09-13].
  62. ↑ Universidad de Chile hace oficial la llegada de Guillermo Hoyos como su nuevo técnico (hiszp.). W: Emol [on-line]. emol.com, 26 grudnia 2016. [dostęp 2018-09-13].
  63. ↑ a b Las 10 claves de la "U" de Guillermo Hoyos que se coronó campeón del Clausura (hiszp.). W: Tele 13 [on-line]. t13.cl, 22 maja 2017. [dostęp 2018-09-13].
  64. ↑ La Universidad de Chile de Hoyos gritó campeón tras derribar a San Luis (hiszp.). W: AlAireLibre [on-line]. alairelibre.cl, 20 maja 2017. [dostęp 2018-09-13].
  65. ↑ ¡Definitivo! Ángel Guillermo Hoyos confirmó su futuro en Universidad de Chile (hiszp.). W: El Periscopio [on-line]. elperiscopio.cl. [dostęp 2018-09-13].
  66. ↑ Carolina Hernández: Ángel Guillermo Hoyos renueva en la U hasta el 2019 (hiszp.). W: As [on-line]. chile.as.com, 14 lipca 2017. [dostęp 2018-09-13].
  67. ↑ a b c De ángel a diablo: La historia de Guillermo Hoyos en su paso por la U. de Chile (hiszp.). W: Ahora Noticias [on-line]. ahoranoticias.cl, 27 kwietnia 2018. [dostęp 2018-09-13].
  68. ↑ La U de Hoyos pasó una nueva vergüenza histórica y fue demolida por Cruzeiro en la Libertadores (hiszp.). W: Publimetro [on-line]. publimetro.cl, 26 kwietnia 2018. [dostęp 2018-09-13].
  69. ↑ Atlas hace oficial a Guillermo Hoyos como su nuevo DT (hiszp.). W: Récord [on-line]. record.com.mx, 11 września 2018. [dostęp 2018-09-13].
  70. ↑ Ángel Guillermo Hoyos deja de ser el técnico de Atlas (hiszp.). W: MedioTiempo [on-line]. mediotiempo.com, 9 marca 2019. [dostęp 2020-08-31].
  71. ↑ Ángel Hoyos, el padre futbolístico de Messi, es el nuevo técnico de Aldosivi (hiszp.). W: Clarín [on-line]. clarin.com, 9 marca 2019. [dostęp 2020-08-31].
  72. ↑ El balance de Aldosivi en una temporada que terminó por la pandemia (hiszp.). W: Qué Digital [on-line]. quedigital.com.ar, 1 maja 2020. [dostęp 2020-08-31].

Bibliografia

Kariera szkoleniowa
Trenerzy Anorthosisu Famagusta
  • Milovanov (1970–71)
  • Iakovou (1970–72)
  • Hobot (1972–73)
  • Petritis (1972–74)
  • Karras (1974–77)
  • Patsatsev (1977–80)
  • Bolni (1980–81)
  • Dortzievski (1981–82)
  • Ilczew (1982–84)
  • Cormack (1984–86)
  • Zatina (1986–87)
  • Theocharous (1986–87)
  • Iacovou (1987–88)
  • Theocharous (1987–88)
  • Petropulos (1987–90)
  • Zaggylos (1989–90)
  • Fazlagic (1989–90)
  • Iordănescu (1990–92)
  • Gucaewi (1992–93)
  • Theocharous (1992–93)
  • Söderberg (1992–93)
  • Alefantos (1992–93)
  • Mouskallis (1993–95)
  • Jordanow (1994–95)
  • Wasilew (1995–96)
  • Karoulias (1995–96)
  • Mitošević (1996–01)
  • Wójcik (2001–02)
  • Matzourakis (2001–02)
  • Kostow (2001–02)
  • Lorens (2003)
  • Michaelides (2002–04)
  • Mitošević (2003–04)
  • Kecbaia (2003–08)
  • Nicolaou (2008–09)
  • Middendorp (2009–10)
  • Muslin (2009–10)
  • Nicolaou (2009–10)
  • Hoyos (2010)
  • Krčmarević (2010–11)
  • Stoiłow (2010–11)
  • Lewi (2011–13)
  • Christodoulou (2013)
  • Kassianos (2013)
  • Jorge Costa (2013–14)
  • Kostenoglou (2014)
  • Paus (2014–16)
  • Milinković (2016)
  • Puche (2016)
  • Lewi (2016-18)
  • Streppel (2018-19)
  • Kecbaia (od 2019)
Trenerzy Club Bolívar
  • Rodríguez (1953–56)
  • Georgiadis (1966)
  • Valda (1967)
  • Georgiadis (1968)
  • Madelón (1969)
  • Fernández (1969–70)
  • Gutendorf (1974)
  • Sanabria (1976)
  • Virba (1976)
  • Pašić (1977)
  • Ignomiriello (1977)
  • Aramayo (1978)
  • Blacutt (1979)
  • Álvarez (1979)
  • Škripko (1980)
  • Camacho (1982)
  • Blacutt (1983)
  • Hernández (1983)
  • Aramayo (1983)
  • Prieto (1984–85)
  • Barack (1985–86)
  • Habegger (1986–89)
  • Habegger (1990–91)
  • Barack (1991–92)
  • Barrientos (1992)
  • Szewczenko (1992–94)
  • Pastoriza (1994)
  • A. López (1994–95)
  • Blacutt (1995)
  • Rubio (1995)
  • Merlo (1995)
  • Carotti (1996)
  • Habegger (1996–97)
  • Orozco (1997–2000)
  • C.A. López (2000[A])
  • C.A. López i Vargas (2000)
  • Soria (2000[A])
  • Galarza (2001)
  • Soria (2001–03)
  • Huerta (2003–04)
  • Soria (2004–05)
  • Aramayo (2005)
  • Barrientos (2005)
  • Aragonés (2006)
  • Reynaldo (2006[A])
  • Sandy (2007)
  • Antelo (2007)
  • Sandy (2007)
  • Blacutt (2007–08)
  • Habegger (2008)
  • Peláez (2008)
  • Quinteros (2009)
  • Escobar (2009–10)
  • Clausen (2010)
  • Hoyos (2011–12)
  • Portugal (2012–13)
  • Soria (2014[A])
  • Azkargorta (2014–15)
  • E. Villegas (2015)
  • Insúa (2016)
  • O. Villegas (2016[A])
  • San José (2016–17)
  • Eutrópio (2018)
  • Arias (2018)
  • Vigevani (2019)
  • Vivas (od 2020)
  1. ↑ a b c d e tymczasowo
Trenerzy CD Once Caldas
  • Cuezzo (1950–60)
  • Fabrini (1961)
  • Martino (1962)
  • Villegas (1962–63)
  • Tessori (1964)
  • Rubio (1964–65)
  • Camacho (1965)
  • Cuezzo (1965–66)
  • Herrerías (1966–67)
  • Cardona (1967)
  • Ramos (1967–68)
  • Muñiz (1968–69)
  • Chávez (1969)
  • Cuezzo (1969–70)
  • Ansaldo (1970)
  • Muñiz (1971)
  • Chávez (1972)
  • Muñiz (1972)
  • Cardona (1973)
  • Carrizo (1973)
  • Lugo (1973)
  • Muñiz (1973–74)
  • Cuezzo (1974)
  • Vidal (1975)
  • G. Fonseca (1975–77)
  • J. Fonseca (1977)
  • Manera (1978)
  • Ribaudo (1979)
  • Antonietta (1980–81)
  • G. González (1981)
  • Sánchez (1981)
  • Botero (1982)
  • Sarnari (1982)
  • Pérez (1983)
  • Patiño (1983)
  • Pérez (1983)
  • Núñez (1984)
  • Pérez (1984)
  • Guerra (1984)
  • Silva (1985)
  • Maturana (1986)
  • Piñeros (1986)
  • Patiño (1986)
  • Tardivo (1986)
  • Umaña (1987)
  • Agudelo (1987)
  • Cabezas (1987–88)
  • Dizz (1988)
  • L. Montoya (1988)
  • Dizz (1989–90)
  • Pachón (1990)
  • Núñez (1990)
  • Gómez (1991)
  • Santín (1991)
  • G. González A. (1991–92)
  • Santín (1992)
  • O. Restrepo (1992)
  • Luna (1992)
  • C. Restrepo (1992–94)
  • O. Restrepo (1995–97)
  • Castro (1996–97)
  • Álvarez (1996–98)
  • García (1999)
  • Jiménez (2000)
  • Álvarez (2001–02)
  • L.F. Montoya (2003–04)
  • Luna (2005)
  • Valencia (2005)
  • de la Pava (2005–06)
  • Bedoya (2006)
  • Castro (2007)
  • Escobar (2007)
  • Bedoya (2007–08)
  • Vélez (2008[A])
  • Bernal (2008)
  • Álvarez (2009)
  • Sierra (2009[A])
  • Osorio (2010–11)
  • Páez (2011–12)
  • Cruz (2012[A])
  • Hoyos (2012)
  • Escobar (2013)
  • Torres (2014–15)
  • Cortés (2015[A])
  • Torrente (2015–16)
  • Lisi (2016–17)
  • Duque (2017[A])
  • Maturana (2017)
  • Duque (2017[A])
  • Bodhert (2018–20)
  • Lara (2021)
  • Dortti (2021[A])
  • Corredor (od 2021)
  1. ↑ a b c d e f g tymczasowo
Trenerzy PAE Iraklis 1908
  • Markowits (1959–61)
  • Tomašević (1961–62)
  • Mrnek (1962–63)
  • Takač (1963–64)
  • Čabrić (1964–65)
  • Milošević (1965–66)
  • Karapatis (1967–69)
  • Spajić (1969–72)
  • Petropulos (1971–72)
  • Zahariades (1972–73)
  • Spajić (1974–75)
  • Shannon (1975–76)
  • Belis (1976–78)
  • Karapatis (1978)
  • Brzeżańczyk (1978–79)
  • Karapatis (1980)
  • Batakis (1980–81)
  • Cacewski (1981–83)
  • Batakis (1983)
  • Rausch (1983–85)
  • Kopa (1985)
  • Batakis (1985–86)
  • Alefantos (1986)
  • Ferner (1986–87)
  • Archontidis (1987)
  • Aidiniou (1987)
  • Fanaras (1987)
  • (c) Alefantos (1987)
  • Fanaras (1987–88)
  • (c) Simonsson (1988–90)
  • Batakis (1990–91)
  • Libregts (1991–94)
  • Mitošević (1994–96)
  • Antoniadis (1996–97)
  • Panagulias (1997)
  • Paraschos (1997–98)
  • Dojčinovski (1998)
  • Jingblad (1999)
  • Anastasiadis (1999–2000)
  • Kyrastas (2000)
  • Anastasiadis (2001–02)
  • Jovanović (2002)
  • Gerards (2003–04)
  • Jingblad (2004)
  • Markarian (2004–05)
  • Kofidis (2005–07)
  • Bubenko (2007)
  • Jovanović (2007–08)
  • Pedraza (2008)
  • Katsavakis (2008–09)
  • Protasow (2009)
  • Kofidis (2009–10)
  • Bubenko (2010)
  • Uzunidis (2010–11)
  • Paraschos (2011)
  • Spirogiannis (2011)
  • Papadopoulos (2011–12)
  • Strantzalis (2012–13)
  • Chatzinikolaou (2013)
  • Gogić (2013)
  • Hoyos (2013–14)
  • Papadopoulos (2014–16)
  • Amanatidis (2016)
  • Pantelidis (2016–17)
  • Anastasiadis (2017-18)
  • Baxevanos (2018)
  • Vosniadis (2018)
  • Eleftheropoulos (2018)
  • Roca (2018-19)
  • Troisi (2019)
  • Kechagias (2019-20)
  • Akritopoulos (2020-21)
  • Baxevanos (2021)
  • Theodoridis (2021)
  • Georgiadis (od 2021)
Trenerzy CA Talleres (Córdoba)
  • Ledesma (1929–30)
  • Fernández (1931–32)
  • Palomini (1933–36)
  • E. Ponce (1937–38)
  • Bustos (1938)
  • Palomini (1938–40)
  • E. Ponce (1941)
  • R. Bútori (1942–46)
  • Sella (1947)
  • Disandro (1947–48)
  • Bresolí (1949–50)
  • R. Bútori (1951–52)
  • J. Bútori (1952)
  • Ledesma (1952)
  • Carunchio (1952)
  • Garlatti (1953–54)
  • Disandro (1954)
  • R. Bútori (1955)
  • Bresolí (1956)
  • Disandro (1957)
  • A.R. López (1957)
  • R. Bútori (1958–59)
  • Gordillo (1959)
  • A. Willington (1959–61)
  • Belucci (1962)
  • R. Bútori (1962–63)
  • A.R. López (1963–64)
  • R. Bútori (1965)
  • A. Willington (1965)
  • Pereyra (1966)
  • Belucci (1967)
  • Boero (1967)
  • Burgos (1968)
  • Toledo (1969)
  • M. Ponce (1970–71)
  • Fumero (1971)
  • Campos (1972)
  • Romero (1972)
  • Simes (1972)
  • M. Ponce (1973)
  • Labruna (1974)
  • Pedernera (1975)
  • Mugione i Taborda (1976)
  • Bravo (1976)
  • Saporiti (1977–79)
  • Pastoriza (1980)
  • Rodríguez (1981)
  • Taborda (1981)
  • Labruna (1981–83)
  • D. Willington (1983)
  • Oviedo (1983)
  • Basile (1983)
  • Maschio (1984)
  • Reinaldi (1984–86)
  • Marchetta (1986)
  • Taborda (1986)
  • Baley i Oviedo (1986)
  • Viberti (1986–87)
  • Reinaldi (1987–88)
  • Saporiti (1988–89)
  • Luján Manera (1990)
  • Oviedo (1990)
  • D. Willington (1990)
  • Oviedo (1990–91)
  • Correa (1991)
  • Luján Manera (1991)
  • Pastoriza (1992–93)
  • Grondona (1993)
  • Ragusa (1993)
  • Romero (1993)
  • Ramos Delgado (1993–94)
  • D. Willington (1994)
  • Areán (1994)
  • Saporiti (1995)
  • Reinaldi (1995)
  • Taborda (1995–96)
  • Sosa (1996)
  • Gareca (1996–97)
  • Zuccarelli (1997–98)
  • Gareca (1998–00)
  • J.J. López (2000–01)
  • Gareca (2001)
  • Zanabria (2001)
  • Ballarino (2001–02)
  • Trossero (2002)
  • Arce i S. Coleoni (2002[A])
  • Batista (2002–03)
  • Bocanelli (2003[A])
  • Cubilla (2003)
  • Pastoriza (2003)
  • Cirrincione (2003)
  • J.J. López (2004)
  • Madelón (2004)
  • Reinaldi (2004)
  • Irignani i D. Willington (2005)
  • Arzubialde (2005)
  • Commisso (2005)
  • Oste (2005[A])
  • Saporiti (2006)
  • Carrizo i Oste (2006[A])
  • Gareca (2007)
  • Oste (2007[A])
  • Capitano (2007)
  • Insúa (2007–08)
  • Bustos i Grassi (2008[A])
  • Comizzo (2008)
  • Grondona (2008)
  • Sánchez (2009)
  • Peralta (2009[A])
  • Saporiti (2009)
  • Rebottaro (2010)
  • Arzubialde (2010–11)
  • G. Coleoni (2011)
  • Bianco (2011)
  • Chazarreta (2011[A])
  • Sialle (2011–13)
  • Forestello (2014)
  • S. Coleoni i Obulgen (2014[A])
  • Ghiso (2014)
  • Hoyos (2014)
  • Kudelka (2015–18)
  • Vojvoda (2018–19)
  • Medina (od 2019)
  1. ↑ a b c d e f g h i tymczasowo
Trenerzy Oriente Petrolero
  • Báez (1971–73)
  • Flores (1977)
  • Gómez (1978)
  • Flores (1978)
  • Leal (1979)
  • Blacutt (1979)
  • Valdez (1979–80)
  • Guilarte (1985)
  • Pino (1987)
  • Roque (1988)
  • de la Cerda (1990–91)
  • Espinoza (1994)
  • Batista (1995)
  • Gottardi (1995)
  • Rivero (1996)
  • Messa (1996)
  • Sá (1997)
  • Ludueña (1998)
  • Rentera (1998[A])
  • Lemme (1998)
  • Roque (1998–99)
  • Núñez (1999)
  • Giovagnoli (1999)
  • Melgar (2000)
  • Messa (2000)
  • Giovagnoli (2001)
  • Antelo (2001–02)
  • Messa (2002)
  • Clausen (2002–03)
  • Gottardi (2003)
  • Farah (2003[A])
  • Blacutt (2003)
  • Aragonés (2003–04)
  • Antelo (2004)
  • Peña (2004–05)
  • Galarza (2005)
  • Alves (2005[A])
  • Amodeo (2005–06)
  • Antelo (2006)
  • Clausen (2007)
  • Drago (2007)
  • García (2007)
  • Giménez (2007[A])
  • Alves (2007)
  • Ferreira (2008)
  • Antelo (2008–09)
  • Farah (2009[A])
  • P. Sánchez (2009)
  • Etcheverry (2009)
  • Quinteros (2010)
  • Cuffaro Russo (2011)
  • Ramacciotti (2011–12)
  • E. Sánchez (2012)
  • Pompei (2013)
  • Barrero (2013[A])
  • Silva (2014)
  • Barrero (2014[A])
  • Villegas (2014–15)
  • Basualdo (2015)
  • Avilés (2015[A])
  • Pompei (2015)
  • Azkargorta (2015–16)
  • Hoyos (2016)
  • Gutiérrez (2016–17)
  • Villegas (2017)
  • Takeo (2017[A])
  • Clausen (2018)
  • Llop (2018)
  • Marín i Saldías (2018[A])
  • Arana (2018)
  • Soria (2019)
  • Marín (2019[A])
  • P. Sánchez (od 2019)
  1. ↑ a b c d e f g h i j k tymczasowo
Selekcjonerzy reprezentacji Boliwii

Boliwia

  1. ↑ a b c d e f g h tymczasowo
Trenerzy Club Universidad de Chile
  • Tirado (1938–41)
  • Scopelli (1941–45)
  • Tirado (1946–49)
  • Nocetti (1950)
  • Scopelli (1950–52)
  • Busquets (1952)
  • Ormos (1953–54)
  • Álamos (1954)
  • Tirado (1955)
  • Álamos (1956–66)
  • Urrutia (1966[A])
  • Scopelli (1967–68)
  • Urrutia (1968)
  • Ramos (1969–74)
  • Musso (1974)
  • Tassara (1975)
  • Ibarra (1975–77)
  • Oyarzún (1978)
  • Ramos (1978)
  • Riera (1978–80)
  • Rodríguez Vega (1981)
  • Ramos (1981[A])
  • Riera (1981–82)
  • Santibáñez (1983)
  • Ramos (1983–84)
  • Carrasco (1984)
  • Ibarra (1985)
  • Sánchez (1985–86)
  • Riera (1987)
  • Sánchez (1987)
  • Quintano (1987)
  • Pellegrini (1988)
  • Ibarra (1989)
  • Rodríguez Vega (1990)
  • Morales (1991)
  • Quintano (1991)
  • Salah (1992–94)
  • Socías (1994–95)
  • Russo (1996)
  • Hernández (1997–99)
  • Vaccia (1999–2001)
  • Castañeda (2002–03)
  • Pinto (2004–05)
  • Huerta (2006)
  • Capitano (2007)
  • Socías (2007)
  • Salah (2007–08)
  • Markarián (2009)
  • Basualdo (2009)
  • Pelusso (2010)
  • Sampaoli (2011–12)
  • Franco (2013)
  • Figueroa (2013–14)
  • Romero (2014)
  • Lasarte (2014–15)
  • Beccacece (2016)
  • Castañeda (2016)
  • Hoyos (2017–18)
  • Henríquez (2018[A])
  • Valencia (2018[A])
  • Kudelka (2018–19)
  • Arias (2019)
  • Caputto (od 2019)
  1. ↑ a b c d tymczasowo
Trenerzy Atlas FC
  1. ↑ a b c d e f g h i j tymczasowo

Media użyte na tej stronie

Football pictogram.svg
Pictograms of Olympic sports - Football. This is unofficial sample picture. Images of official Olympic pictograms for 1948 Summer Olympics and all Summer Olympics since 1964 can be found in corresponding Official Reports.
Guillermo Ángel Hoyos.jpg
Autor: Паршин Дмитрий, Licencja: CC BY-SA 3.0
Guillermo Ángel Hoyos
Universidad de Chile - Deportes Antofagasta, 2018-03-04 - Ángel Guillermo Hoyos - 01.jpg
Autor: Carlos Figueroa, Licencja: CC BY-SA 4.0
Ángel Guillermo Hoyos, Universidad de Chile v Deportes Antofagasta, Estadio Nacional, Santiago, Chile.
Universidad de Chile - Colo-Colo, 2018-04-15 - Ángel Guillermo Hoyos - 01.jpg
Autor: Carlos Figueroa, Licencja: CC BY-SA 4.0
Universidad de Chile v Colo-Colo, Estadio Nacional, Santiago, Chile.