Édouard Balladur

Édouard Balladur
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

2 maja 1929
Izmir

Premier Francji
Okres

od 29 marca 1993
do 11 maja 1995

Przynależność polityczna

RPR

Poprzednik

Pierre Bérégovoy

Następca

Alain Juppé

Odznaczenia
Kawaler Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Krzyż Wielki Orderu Narodowego Zasługi (Francja) Krzyż Wielki Orderu Zasługi RP

Édouard Balladur (ur. 2 maja 1929 w Izmirze) – francuski prawnik i polityk pochodzenia ormiańskiego, były minister i premier, parlamentarzysta, kandydat w wyborach prezydenckich.

Życiorys

Absolwent Instytutu Nauk Politycznych w Paryżu i École nationale d’administration. Działalność publiczną rozpoczął w latach 60. Był doradcą premiera Georges’a Pompidou. W okresie jego prezydentury był m.in. sekretarzem generalnym administracji prezydenckiej[1].

Jako kandydat gaullistowskiego Zgromadzenia na rzecz Republiki w 1986 po raz pierwszy został posłem do Zgromadzenia Narodowego. Zrezygnował z mandatu, obejmując stanowisko ministra stanu oraz ministra gospodarki, finansów i prywatyzacji w drugim rządzie Jacques’a Chiraca. Funkcje te pełnił przez dwa lata. W 1988 i 1993 ponownie był wybierany do niższej izby francuskiego parlamentu. W 1989 został też radnym Paryża, w radzie francuskiej stolicy zasiadał do 2008.

29 marca 1993, po wygraniu przez koalicję Zgromadzenia na rzecz Republiki i Unii na rzecz Demokracji Francuskiej wyborów parlamentarnych, został mianowany premierem nowego rządu, funkcjonującego w ramach koabitacji przy socjalistycznym prezydencie François Mitterrandzie (tzw. rząd drugiej kohabitacji).

Édouard Balladur zdecydował się wystartować w wyborach prezydenckich w 1995, mimo że jego partia wysunęła kandydaturę mera Paryża, Jacques’a Chiraca. Urzędujący premier uzyskał poparcie mniejszości gaullistów (jak Nicolas Sarkozy, Patrick Devedjian, Charles Pasqua) i większości UDF (przy sprzeciwie Valéry’ego Giscarda d’Estainga). W pierwszej turze Édouard Balladur zajął trzecie miejsce z wynikiem 18,58% głosów[2]. 11 maja 1995, po zwycięstwie Jacques’a Chiraca, zakończył urzędowanie jako premier.

W 1995 powrócił do pracy w parlamencie, skutecznie ubiegał się o reelekcję w 1997. Rok później krótko był radnym Île-de-France. W 2002 zaangażował się w tworzenie Unii na rzecz Większości Prezydenckiej, a po jej sukcesie w wyborach parlamentarnych (w których ponownie zdobył mandat) wstąpił do Unii na rzecz Ruchu Ludowego. W 2007 zrezygnował z ubiegania się o kolejną kadencję, rezygnując z aktywności politycznej.

Odznaczony m.in. Legią Honorową II klasy, Orderem Narodowym Zasługi I klasy oraz Krzyżem Wielkim Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej[3].

Skład rządu Édouarda Balladura

Przypisy

  1. Julian Nundy: Gaullist patrician the man most likely to succeed: Balladur is hot tip for PM (ang.). independent.co.uk, 27 marca 1993. [dostęp 2016-04-13].
  2. Élection présidentielle 1995 (fr.). france-politique.fr. [dostęp 2016-04-13].
  3. M.P. z 2005 r. nr 38, poz. 512.
  4. Tous les gouvernements depuis 1958 (fr.). assemblee-nationale.fr. [dostęp 2016-04-13].

Bibliografia

Media użyte na tej stronie

President Chirac (cropped).jpg
Autor: Author : -- Eric Pouhier
Photography by Eric Pouhier.
Cropping by PFHLai, Licencja: CC BY-SA 2.5
French president Jacques Chirac
Édouard Balladur and Raymond Barre.jpg
Autor: World Economic Forum, Licencja: CC BY-SA 2.0
Édouard Balladur and Raymond Barre, who have both been Prime Ministers of France, at the World Economic Forum in 1987. Also on the picture, Wilfried Martens.
Ordre national du Merite GC ribbon.svg
Autor: Boroduntalk, Licencja: CC BY 3.0
Ta ^specifik^ z W3C grafika wektorowa została stworzona za pomocą Inkscape .
Édouard Balladur-1-crop2.png
Autor: Original : Dutch National Archives ; Cropping and cleaning : User:Flappiefh, Licencja: CC BY-SA 3.0 nl
French finance minister Edouard Balladur in Ootmarsum
POL Order Zaslugi RP kl1 BAR.svg
Autor: KarlHeintz, Licencja: CC BY-SA 4.0
Baretka Krzyża Wielkiego Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej