Édouard Estaunié

Édouard Estaunié
Ilustracja
Édouard Estaunié (1923)
Data i miejsce urodzenia

4 lutego 1862
Dijon

Data i miejsce śmierci

2 kwietnia 1942
Paryż

Dziedzina sztuki

pisarz, inżynier

Epoka

powieść

Ważne dzieła

Édouard Estaunié (ur. 4 lutego 1862 w Dijon, zm. 2 kwietnia 1942 w Paryżu) – francuski pisarz i inżynier. W 1904 r., w swojej książce Traité pratique de télécommunication électrique (Rozprawa praktyczna o telekomunikacji elektrycznej)[1], po raz pierwszy użył terminu „telekomunikacja”. Psycholog i moralista, twórca melancholijnych literackich obrazów mieszczaństwa.

Życiorys

Uzyskał dyplomy École Polytechnique (1882), École Libre des Sciences Politiques i École Supérieure de Télégraphie.

Jego życie zawodowe związane było z Administracją Poczt i Telegrafów (protoplastą France Télécom).

W 1901 Édouard Estaunié został dyrektorem szkoły École Professionnelle des Postes et Télégraphes, w której rozwoju odegrał znaczną rolę. Na początku zwolnił 21 z 23 wykładowców. Zainaugurował serię wykładów takich naukowców jak Henri Poincaré, Paul Langevin czy Pierre Curie (wykłady o nowo odkrytym radzie). W trosce o ogólną kulturę studentów organizował dla nich niedzielne wycieczki do Luwru[2].

W 1901 bezskutecznie poszukiwał nauczyciela kursu telegrafu i telefonu, które to stanowisko w końcu objął on sam. W 1904 opublikował swoje notatki do wykładów w książce pt. Traité Pratique de Télécommunication Electrique (Télégraphie, Téléphonie). Definiował wówczas telekomunikację jako „przesyłanie myśli na odległość z użyciem elektryczności”. W wyniku powstania nowego terminu, na konferencji Międzynarodowego Związku Telegraficznego w Madrycie w 1932 roku postanowiono zmienić dotychczasową nazwę organizacji na Międzynarodowy Związek Telekomunikacyjny (ITU), która zaczęła obowiązywać od 1 stycznia 1934. W swoich wspomnieniach Édouard Estaunié pisał, że ma żal, że został zapomniany jako twórca terminu télécommunications[2].

Po opuszczeniu stanowiska Inspektora Poczt i Telegrafów i dyrektora École Professionnelle Supérieure des Postes et Télégraphes, w 1905, został dyrektorem Sprzętu i Budowli Poczt i Telegrafów, a w 1909 – dyrektorem Eksploatacji Telefonicznej[2].

Od 1911 poświęcił się wyłącznie pisarstwu. W czasie I wojny światowej powrócił do zajęcia telegrafisty, a po wojnie zajmował się reorganizacją poczty i telegrafu w przyłączonej w 1919 do Francji prowincji Alzacja-Lotaryngia. Ożenił się w 1916, nie miał dzieci. Na emeryturę przeszedł w wieku 57 lat, w 1919[2].

Członek Akademii Francuskiej od 15 listopada 1923 r.[3]

Laureat nagrody Prix Femina w roku 1908 za powieść La vie secréte.

Wybrane powieści

  • L'appel de la route, 1921.
  • L'ascension de M. Baslèvre, 1920.
  • Bonne dame. 1892.
  • Les choses voient, 1913.
  • L'empreinte, 1896.
  • L'epave. 1901.
  • Le ferment, 1899.
  • L'infirme aux mains de lumière, 1923.
  • Le labyrinthe, 1924.
  • Mme Clapain, 1931.
  • Un simple, 1888.
  • Le silence dans la campagne. 1926.
  • Solitudes, 1912.
  • La vie secréte, 1907.

Przypisy

  1. ↑ Édouard Estaunié: Traité pratique de télécommunication électrique (télégraphic-téléphonie) (fr.). W: Książka na Google Books [on-line]. Vve C. Dunod, 1904. [dostęp 2013-01-09].
  2. ↑ a b c d Jean-Marie Dilhac: From tele-communicare to Telecommunications (ang.). [dostęp 2013-01-09].
  3. ↑ Édouard ESTAUNIÉ (fr.). Académie française. [dostęp 2013-01-09].

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

Édouard Estaunié 1923.jpg
French writer Édouard Estaunié (1862-1942).