Élisabeth Revol

Élisabeth Revol

Data i miejsce urodzenia	29 kwietnia 1979 Crest
Obywatelstwo	francuskie

Élisabeth Revol (ur. 29 kwietnia 1979 w Crest) – francuska alpinistka i sportowiec, nauczycielka wychowania fizycznego.

Życie prywatne

Pochodzi z departamentu Drôme, mieszka w Saou^[1]. Pracuje jako nauczycielka. Początkowo uprawiała gimnastykę^[2], w wieku 19 lat za namową rodziców wybrała wspinaczkę. Wspina się po ekstremalnych drogach, bez butli z tlenem i pomocy tragarzy, często zupełnie sama. Jest na diecie bezglutenowej i pozostaje abstynentką^[3].

Kariera i wyprawy

W 2006 roku wyjechała do Boliwii wraz z kadrą narodową Francji, gdzie zdobyła 9 szczytów^[2]. W kolejnym roku po raz pierwszy wspinała się po Karakorum i Himalajach, w ciągu 16 dni zdobywając bez butli tlenowej samotnie Broad Peak, Gaszerbrum I i Gaszerbrum II – została pierwszą kobietą, która tego dokonała^[2]. W kwietniu 2009 roku próbowała zdobyć Annapurnę, jednak podczas schodzenia ze szczytu zaginął jej partner Martin Minarik, a ona sama wyczerpana i z odmrożeniami została przetransportowana do szpitala helikopterem^[2][4]. Po tym wypadku na 4 lata zaprzestała wspinaczki i od 2009 do 2013 należała do Team Lafuma, grupy, która brała udział w rajdach przygodowych, zdobywając m.in. mistrzostwo Europy w 2012 roku^[5].

Do wspinaczki powróciła w 2013 roku, od 2014 wspinała się z Tomaszem Mackiewiczem. Wspólnie usiłowali wejść 17 stycznia 2015 na Nanga Parbat, ale warunki pogodowe powstrzymały ich na wysokości 7800 metrów^[6]. Ponownie próbowali zdobyć Nanga Parbat w styczniu 2016 roku^[7].

Rok 2017 w całości poświęciła na wspinaczkę po Himalajach, biorąc roczny urlop^[3]. W styczniu 2017 próbowała samodzielnie zdobyć szczyt Manaslu^[8]. 20 lub 22 maja 2017 roku weszła samotnie i bez butli tlenowej na Lhotse^[1]. 27 maja tego samego roku próbowała wejść również bez butli tlenowej na Mount Everest, ale ze względu na złą pogodę doszła do wysokości 8500 metrów^[3].

W styczniu 2018 ponownie próbowała wejść razem z Tomaszem Mackiewiczem na Nanga Parbat. Według kilku źródeł (osób koordynujących akcję ratunkową przeprowadzaną podczas zejścia) zdobyli szczyt^[9][10]. Warunki pogodowe pogorszyły się. Podczas schodzenia Mackiewicz zapadł na chorobę wysokościową oraz ślepotę śnieżną i pozostał sam na wysokości ok. 7300 metrów. Na ratunek wspinaczom wyruszyli członkowie polskiej Zimowej Wyprawy Narodowej na K2 – m.in. Adam Bielecki, Denis Urubko, Piotr Tomala i Jarosław Botor^[11]. Revol pomimo odmrożeń stóp^[12] rozpoczęła samotne schodzenie, aby dotrzeć do grupy i helikoptera, który nie mógł wylądować tak wysoko. Ekipa ratunkowa odnalazła ją i rozpoczęła sprowadzanie jej z wysokości około 6000–6100 metrów^[12][13]. Niedostateczna liczba ratowników, bardzo niekorzystne prognozy pogody i wymagający natychmiastowej pomocy stan zdrowia Revol udaremniły dalsze próby ratowania Mackiewicza^{[14][15][16][17]}. Zgodnie z relacją ocalałej, samopoczucie Polaka w momencie rozstania nie dawało nadziei, aby dotrwał do przybycia ratowników: bardzo masywne odmrożenia, niezdolny do samodzielnego przemieszczania się, brak logicznego kontaktu, zaawansowana choroba wysokościowa^[16][17]. Akcja ratunkowa odbiła się szerokim echem w polskich i zagranicznych mediach i została doceniona za postawę uczestników^[18].

Elisabeth Revol swoją historię opisała w książce Vivre. Ma tragedie au Nanga Parbat, która miała premierę 16 października 2019 roku we Francji. Pozycja została przetłumaczona na język polski przez Anastazję Dwulit i wydana 22 stycznia 2020 roku pod tytułem: Przeżyć. Moja tragedia na Nanga Parbat^[19].

Przypisy