Émile Veinante (ur. 12 czerwca 1907 w Metz, zm. 18 listopada 1983 w Dury) – francuski piłkarz grający na pozycji napastnika, reprezentant Francji w latach 1929–1940, trener piłkarski.
Kariera klubowa
Grający zazwyczaj na lewym skrzydle Émile Veinante karierę piłkarską rozpoczął w rodzimym FC Metz, a było to jeszcze w okresie I wojny światowej, gdy Niemcy okupowali Alzację i Lotaryngię. Jako 21-latek przeniósł się do stołecznego Racing Clubu, któremu pozostał wierny przez wiele lat, najpierw jako amator, a od 1932 roku po utworzeniu ligi, również jako profesjonalny piłkarz. Wkrótce po przybyciu do Paryża Veinante otrzymał pierwsze powołanie do reprezentacji Francji, zaś rok później wraz z kolegami został finalistą Pucharu Francji, w finale ulegając ekipie FC Sète.
W następnych latach Émile dał się poznać jako znakomity rozgrywający i skuteczny strzelec. W roku 1934 był jednym z czołowych strzelców Ligue 1. Ponadto bardzo dobrze potrafił egzekwować rzuty wolne i – zwłaszcza – rzuty rożne. W jednym ze spotkań Racing Club pokonał 3:0 RC Lens, a wszystkie bramki padły po dośrodkowaniach Veinante'a z kornerów.
W roku 1936 Racing wywalczył krajowy dublet, zaś po trzech latach Émile wywalczył wraz z kolegami ostatnie trofeum w karierze zawodniczej – Puchar Francji, w finale pokonując 3:1 Olympique Lillois. Wkrótce jednak Veinante z powodu ataku Niemiec na Francję postanowił zakończyć karierę zawodniczą.
Kariera reprezentacyjna
W latach 1929–1940 rozegrał w barwach reprezentacji Francji 24 mecze, w których strzelił 14 bramek. Był w składzie kadry narodowej podczas mistrzostw świata w latach 1930, 1934 i 1938. Na boiskach Urugwaju wystąpił dopiero w ostatnim meczu grupowym przeciwko reprezentacji Chile. W latach 1933–1934 rzadko grał w barwach trójkolorowych, jednak na mundialu we Włoszech pozostał z drużyną jako rezerwowy. W roku 1938, gdy Francuzi dotarli do ćwierćfinału MŚ, był podstawowym zawodnikiem i w meczu 1/8 finału już w pierwszej minucie gry zdobył bramkę w spotkaniu z Belgią, ostatecznie wygranym 3:1.
Kariera trenerska
Latem roku 1940 Veinante rozpoczął karierę trenerską, która trwała do sezonu 1960/61. W tym czasie pracował z piłkarzami Racing Clubu, RC Strasbourg (trzykrotnie), OGC Nicea, FC Metz oraz FC Nantes. Ten okres upłynął bez znaczących sukcesów, a za największy uznać można finał Pucharu Francji w roku 1947, który prowadzony przez niego RC Strasbourg przegrał z Lille OSC 0:2, oraz awans do pierwszej ligi wywalczony z tym samym zespołem w 1961 roku.
Sukcesy
Jako piłkarz
- mistrzostwo Francji z Racing Clubem (1936)
- Puchar Francji z Racing Clubem (1936, 1939)
- finał Pucharu Francji z Racing Clubem (1930)
Jako trener
- finał Pucharu Francji z RC Strasbourg (1947)
- mistrzostwo drugiej ligi z RC Strasbourg (1961)
Linki zewnętrzne
| Trenerzy FC Metz |
|---|
- Stejskal (1932–33)
- Fabian (1933–36)
- Frithum (1936–37)
- Magner (1937–38)
- Orth & Thomas (1938–39)
- Fabian (1940–41)
- Fosset (1944–45)
- Bakhuys, Magner & Odry (1945–46)
- Hibst & Magner (1946–47)
- Fosset (1947–49)
- Kowalczyk, Saggiero & Siener (1949–50)
- Veinante (1950–51)
- Rous (1951–52)
- Rummelhardt (1952–54)
- Rummelhardt & Watrin (1954–55)
- Favre (1955–57)
- Favre & Tomazover (1957–58)
- Koranyi & Lacoste (1958–59)
- Nagy (1959–63)
- Favre (1963–66)
- Schirschin (1966–67)
- Fuchs & Schirschin (1967–68)
- Flamion (1968–70)
- Fuchs (1970–71)
- Favre (1971)
- Zvunka (1971–72)
- Vernier (1972–74)
- Huart (1974)
- Vernier (1974–75)
- Huart (1975–78)
- Rastoll (1978–79)
- Rastoll & Snella (1979)
- Kasperczak (1979–84)
- Husson (1984–89)
- Depireux (1989)
- Müller (1989–2000)
- Cartier (2000–02)
- De Taddeo (2002)
- Gress (2002)
- Fernandez (2002–05)
- Müller (2005–06)
- De Taddeo (2006–07)
- Pouliquen (2007–10)
- Müller (2010)
- Bijotat (2010–12)
- Cartier (2012–15)
- Riga (od 2015)
|
|
