Ć

C z kreską
Ilustracja
Majuskuła i minuskuła litery
Informacje podstawowe
Majuskuła

Ć

Minuskuła

ć

Podstawowy alfabet

łaciński

Pochodzenie
Oparty na grafemie

c

Znak diakrytyczny

akcent ostry

Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.

C z kreską (majuskuła: Ć; minuskuła: ć) – litera diakrytyzowana alfabetu łacińskiego powstała od litery c posiadająca akcent ostry; piąta litera alfabetu polskiego.

Historia

Graf pojawił się po raz pierwszy w alfabecie polskim. W języku serbsko-chorwackim ć pojawiło się jako zapożyczenie z alfabetu polskiego w XIX wieku.

Zastosowanie

Litera występuje w języku polskim, dolnołużyckim, górnołużyckim, saanicz, etnolekcie wilamowskim oraz przy zapisie łacinką serbsko-chorwackiego i białoruskiego[1].

Język polski

W języku polskim najczęściej oznacza spółgłoskę zwarto-szczelinową dziąsłowo-podniebienną bezdźwięczną (IPA: [t͡ɕ]), np. w słowie „pięć” (IPA: [pʲjeɲt͡ɕ]) oraz „cień” (IPA: [t͡ɕeɲ]). Przed literami oznaczającymi samogłoski zastępowana jest poprzez ci.

Etnolekt wilamowski

Odręczny zapis litery „ć”
Odręczny zapis litery „ć”

W etnolekcie wilamowskim oznacza dźwięk [t͡ʃ].

Język serbsko-chorwacki

W języku serbsko-chorwackim ć występuje w zapisie łacińskim oraz jest wymawiane jest jako /ʨ/, np. w słowie „kuća” (IPA: [kuʨa]) oznaczającym dom.

Zobacz też

Przypisy

  1. ĄĘ czyli ponaschemu, Racjonalista.pl [dostęp 2021-05-10] (pol.).


Media użyte na tej stronie

Gnome-mime-sound-openclipart.svg
An audio speaker emitting sound waves, in the Gnome style
Kaligrafia litery ć.jpg
Autor: Paweł 987, Licencja: CC BY-SA 4.0
Odręczny zapis litery „ć”.
Latin alphabet Ćć.svg
San-serif shown in Neue Helvetica 48 pt.. Serifs shown in Bodoni 48 pt..
Polish letter Ć.ogg
Autor: Andrzej Borucki (Borneq), Licencja: CC BY-SA 3.0
Recytacja polskiej ltery Ć