Ć
Majuskuła i minuskuła litery | |
Informacje podstawowe | |
Majuskuła | Ć |
---|---|
Minuskuła | ć |
Podstawowy alfabet | |
Pochodzenie | |
Oparty na grafemie | |
Znak diakrytyczny | |
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. |
C z kreską (majuskuła: Ć; minuskuła: ć) – litera diakrytyzowana alfabetu łacińskiego powstała od litery c posiadająca akcent ostry; piąta litera alfabetu polskiego.
Historia
Graf pojawił się po raz pierwszy w alfabecie polskim. W języku serbsko-chorwackim ć pojawiło się jako zapożyczenie z alfabetu polskiego w XIX wieku.
Zastosowanie
Litera występuje w języku polskim, dolnołużyckim, górnołużyckim, saanicz, etnolekcie wilamowskim oraz przy zapisie łacinką serbsko-chorwackiego i białoruskiego[1].
[[:File:Polish letter Ć.ogg|]] Wymowa litery ć w języku polskim | |
Problem z odtwarzaniem tego pliku? Zobacz strony pomocy. |
Język polski
W języku polskim najczęściej oznacza spółgłoskę zwarto-szczelinową dziąsłowo-podniebienną bezdźwięczną (IPA: [t͡ɕ]), np. w słowie „pięć” (IPA: [pʲjeɲt͡ɕ]) oraz „cień” (IPA: [t͡ɕeɲ]). Przed literami oznaczającymi samogłoski zastępowana jest poprzez ci.
Etnolekt wilamowski
W etnolekcie wilamowskim oznacza dźwięk [t͡ʃ].
Język serbsko-chorwacki
W języku serbsko-chorwackim ć występuje w zapisie łacińskim oraz jest wymawiane jest jako /ʨ/, np. w słowie „kuća” (IPA: [kuʨa]) oznaczającym dom.
Zobacz też
Przypisy
- ↑ ĄĘ czyli ponaschemu, Racjonalista.pl [dostęp 2021-05-10] (pol.).
Media użyte na tej stronie
An audio speaker emitting sound waves, in the Gnome style
San-serif shown in Neue Helvetica 48 pt.. Serifs shown in Bodoni 48 pt..
Autor: Andrzej Borucki (Borneq), Licencja: CC BY-SA 3.0
Recytacja polskiej ltery Ć