Ł

Ten artykuł od 2017-09 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła, najlepiej w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Litera Ł jako nieoficjalny kod samochodowy Łużyc

Ł (eł, przekreślone L, L z kreską ukośną^[1]) – szesnasta litera polskiego alfabetu. Występuje także w kilku alfabetach języków słowiańskich (w kaszubskim, dolnołużyckim, górnołużyckim oraz w łacinkach białoruskiej i ukraińskiej), a także w języku weneckim, wilamowskim i języku Nawahów. Oznacza spółgłoskę [ɫ] lub [w] w językach słowiańskich i [ɬ] w językach indiańskich.

Pierwsze rozróżnienie ortograficzne l i ł pojawiło się w traktacie Jakuba Parkoszowica z roku 1440: dla „l” zaproponował literę przypominającą ${\displaystyle \ell ,}$ dla ł literę l z kreską biegnącą ku górze, w lewo. Obecną ortografię wprowadził Stanisław Zaborowski w wydanej w Krakowie w latach 1514–1515 książce „Orthographia seu modus recte scribendi et legendi Polonicum idioma quam utilissimus”. Uważany jest także za ojca litery ż.

	Litera Ł Wymowa litery Ł
Problem z odtwarzaniem tego pliku? Zobacz strony pomocy.

Kodowanie

W unikodzie litera Ł ma następujące kodowanie:

• wielka litera Ł: U+0141
• mała litera ł: U+0142

W ISO 8859 Ł jest włączona w systemy kodowania Latin-2, Latin-7 (Baltic Rim) oraz Latin-10 (South-Eastern European).

W TeXu Ł zapisuje się następująco:

• wielka litera Ł: \L
• mała litera ł: \l

Wymowa

Rozpowszechniona obecnie wymowa Ł to Ł wałczące, wymawiane jak U w takich wyrazach jak „auto”. Zanika wymowa przedwojenna Ł kresowego, scenicznego.

Zobacz też

• L

Przypisy