Łęczycanie
| Miejsce zamieszkania | |
|---|---|
| Język | |
| Grupa |
Łęczycanie – grupa etnograficzna ludności polskiej, zamieszkująca obszar między Wielkopolską a Mazowszem. Ludność ta podlegała silnym wpływom sąsiednich dzielnic[1][2]. W połowie XX wieku już słabo zaznaczali swoją odrębność kulturową[3].
Łęczycanie zatracili pozycję odrębnej grupy ludności o własnych cechach kulturowych, które dawniej posiadali. Obszar Łęczycan stanowił region przejściowy między grupami wielkopolskimi a mazowieckimi. Jednakże podkreśla się przewagę cech mazowieckich Łęczycan, zwłaszcza na pograniczu powiatu gostynińskiego[1][2][4].
Janusz Kamocki przedstawiał, że w znacznej mierze zanikanie tradycyjnej kultury ludowej spowodowane było rozwojem przemysłowym w Łódzkim Okręgu[3].
Uroczystość po ukończeniu żniw i prac polowych Łęczycanie nazywali wieniec[5].
Łęczycanie posiadali żartobliwe przezwisko Piskorze, którym szczególnie określano szlachtę łęczycką[1].
Zobacz też
Przypisy
- ↑ a b c Jan Stanisław Bystroń: Ugrupowanie etniczne ludu polskiego. Kraków: Orbis, 1925, s. 13, 22.
- ↑ a b Jan Stanisław Bystroń: Etnografia Polski. Poznań: Spółdzielnia Wydawnicza „Czytelik”, 1947, s. 28.
- ↑ a b Janusz Kamocki: Zarys grup etnograficznych w Polsce. W: Polskie Towarzystwo Turystyczno-Krajoznawcze: Ziemia 1965 – Prace i materiały krajoznawcze. Warszawa: Wydawnictwo „Sport i Turystyka”, 1966, s. 109.
- ↑ Adam Fischer: Lud polski - podręcznik etnografji Polski. Lwów, Warszawa, Kraków: Wydawnictwo Zakładu Narodowego im. Ossolińskich, 1926, s. 14.
- ↑ Adam Fischer: Lud polski - podręcznik etnografji Polski. Lwów, Warszawa, Kraków: Wydawnictwo Zakładu Narodowego im. Ossolińskich, 1926, s. 144.