Łęgoń (dopływ Odry koło Grzegorzowic)

Łęgoń
	; Łęgoń
Kontynent	Europa
Państwo	Polska
	Struga
Długość	ok. 11,5 km
	Źródło
Miejsce	Obora
Współrzędne	50°05′46″N 18°15′36″E/50,096111 18,260000
	Ujście
Recypient	Odra
Miejsce	okolice Grzegorzowic
Współrzędne	50°10′35″N 18°15′13″E/50,176389 18,253611
Szlak
	Położenie na mapie powiatu raciborskiego źródło ujście
	Położenie na mapie Polski (c) Karte: NordNordWest, Lizenz: Creative Commons by-sa-3.0 de źródło ujście
	Położenie na mapie województwa śląskiego źródło ujście

Łęgoń (niem. Längenbach^[2], Lengon^[3]) – niewielka struga w Polsce, w województwie śląskim, w powiecie raciborskim. Swoje źródło ma w raciborskiej dzielnicy Obora, na skraju Arboretum Bramy Morawskiej. Następnie przepływa przez dzielnicę Markowice i wkracza do gminy Nędza, gdzie przepływa przez zachodnią część rezerwatu przyrody Łężczak (w jego południowej części stanowi granicę pomiędzy Raciborzem a gminą Nędza), wieś Ciechowice i niedaleko wsi Grzegorzowice uchodzi do Odry, jako jej prawy dopływ. Końcowy odcinek strugi stanowi granicę pomiędzy gminą Nędza a gminą Kuźnia Raciborska. Do Łęgonia wpływa struga Żabnica^[4], potok Suminka^[5] oraz kilkanaście innych cieków wodnych^[6]^[7].

Nazwę Łęgoń wprowadzono urzędowo w 1951 roku^[3]. Dolny bieg Łęgonia został uregulowany, przy ujściu zainstalowano przepompownię wody.

Z Łęgoniem związana jest legenda o rezydującym w nim utopcu, który wypatrywał okazji by wciągnąć kogoś pod wodę lub chociaż go przestraszyć.

Przypisy

↑ Wyznaczone za pomocą narzędzia do obliczania odległości na Wikimapii.
↑ Arkusz 5875 Buchenau. W: Topografische Karten (Meßtischblätter) 1:25 000. Das Reichsamt für Landesaufnahme.
↑ ^a ^b Zarządzenie nr 115 Prezesa Rady Ministrów z dnia 1 czerwca 1951 r. (M.P. z 1951 r. nr 62, poz. 825, s. 1)
↑ Komisja Nazw Miejscowości i Obiektów Fizjograficznych: Hydronimy. Izabella Krauze-Tomczyk, Jerzy Ostrowski (oprac. red). T. 1. Cz. 1: Wody płynące, źródła, wodospady. Warszawa: Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 2006, s. 333. ISBN 83-239-9607-5.
↑ Komisja Nazw Miejscowości i Obiektów Fizjograficznych: Hydronimy. Izabella Krauze-Tomczyk, Jerzy Ostrowski (oprac. red). T. 1. Cz. 1: Wody płynące, źródła, wodospady. Warszawa: Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 2006, s. 281. ISBN 83-239-9607-5.
↑ Rastrowa Mapa Podziału Hydrograficznego Polski. [dostęp 2010-11-04].
↑ Geoportal. [dostęp 2010-11-04].