Ła-17R
.jpg) | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | |
| Typ | |
| Konstrukcja | metalowa |
| Załoga | 0 |
| Historia | |
| Data oblotu | |
| Dane techniczne | |
| Napęd | 1 x silnik turboodrzutowy RD9-K |
| Wymiary | |
| Rozpiętość | 7,5 m |
| Długość | 8,36 m |
| Szerokość kadłuba | 0,55 m |
| Wysokość | 3,03 m |
| Masa | |
| Startowa | 3100 kg |
| Paliwa | 880 l |
| Osiągi | |
| Prędkość maks. | 876 km/h |
| Pułap | 7000 m |
| Zasięg | 500 km |
| Dane operacyjne | |
| Użytkownicy | |
 ZSRR | |
| Rzuty | |
 | |
Ła-17R (ros. Ла-17Р) – radziecki, rozpoznawczy, bezzałogowy aparat latający (UAV – Unmanned Aerial Vehicle) opracowany przez biuro konstrukcyjne OKB 301 Ławoczkina. Wykorzystywany również jako cel latający. Pierwszy produkowany seryjnie bezzałogowy statek powietrzny produkowany seryjnie w Związku Radzieckim (poza latającymi celami).
Historia
Ła-17R powstał na bazie samolotu celu Ła-17M. Pracę nad bezzałogowym samolotem rozpoznawczym oznaczonym jako "produkt 204" rozpoczęły się pod koniec 1960 roku (lub pod koniec 1959 roku według innych źródeł[1]), a w 1963 roku rozpoczęto produkcje seryjną w zakładzie Nr 475 w Smoleńsku. W 1964 roku aparat wszedł na uzbrojenie Armii Czerwonej pod oznaczeniem Ła-17R. Produkcja seryjna trwała tylko trzy lata i zakończyła się w 1966 roku. Na początku lat 70. XX wieku Ła-17R został wycofany z arsenałów i zastąpiony aparatem Tu-143 Rejs.
Konstrukcja
Był to całkowicie metalowy jednopłat z prostym, centralnie umieszczonym skrzydłem. Usterzenie pionowe i poziome miało prostokątny obrys. Na pierwszy rzut oka od wariantu Ła-17M różnił się tylko brakiem owiewek na końcach skrzydeł. Kadłub o okrągłym przekroju podzielony był na sekcję, w sekcji dziobowej umieszczone było wyposażenie rozpoznawcze oraz systemy kierowania lotem: dwa aparaty fotograficzne AFABA-40 i AFABA-21. Pierwszy z aparatów przeznaczony był do wykonywania zdjęć z dużej wysokości i fotografował obszar o bokach równych 15 km. Drugi aparat fotografował obszar o boku 3–4 km z małej wysokości. Samolot mógł również przenosić kamerę telewizyjną Czybis i zestaw czujników do oznaczania skażenia promieniotwórczego Sigma. W drugiej sekcji kadłuba umieszczony był zbiornik paliwa. Sekcje kadłuba były ze sobą spawane podczas ostatecznego montażu. Pod kadłubem w podwieszonej gondoli, znajdował się silnik turboodrzutowy. W celu ułatwienia transportu, skrzydła i usterzenie można było składać. Aparat posiadał programowanego autopilota AP-73 lub nowocześniejsze wersje AP-122.
Służba
Samolot startował z wyrzutni umieszczone na samochodzie ciężarowym ZIŁ-134K, wyrzutnia otrzymała oznaczenie SATR-1. Start wspomagany był rakietowymi przyspieszaczami. Start i lot do celu mógł odbywać się w trybie autonomicznym po wcześniejszym zaprogramowaniu trasy, fotografowanie, powrót i lądowanie kontrolowane było ze stanowiska naziemnego. Kierowanie za pomocą komend radiowych mogło objąć cały profil lotu. Samolot lądował na brzuchu specjalnie w tym celu wzmocnionej gondoli silnika.
Przypisy
Bibliografia
- Jewgienij Jerochin. Samolot cel Ławoczkin Ła-17 cz I. „Nowa Technika Wojskowa”. 7, s. 35-37, 1995. ISSN 1230-1655.
- Jewgienij Jerochin. Samolot cel Ławoczkin Ła-17 cz II. „Nowa Technika Wojskowa”. 9, s. 18-20, 1995. ISSN 1230-1655.
Linki zewnętrzne
- Ла-17Р
- Ławoczkin Ła-17, 1963 - dostęp 2018-05-27
| Samoloty |
| ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Śmigłowce |
| ||||||||||
| Quadcoptery |
|
.svg)
Media użyte na tej stronie
Roundel of the Soviet Air Forces, Air Defence Forces, and Naval Aviation (1945–1991).
Roundel of the Russian Air Force.
Autor: Alan Wilson from Stilton, Peterborough, Cambs, UK, Licencja: CC BY-SA 2.0
The La-17 was the first operational Soviet UAV. The type first flew in 1953 and remained in service until the 1980s. On display in Area 1 of the Patriot Museum Complex. Park Patriot, Kubinka, Moscow Oblast, Russia.
25th August 2017