Ła-17R

Ła-17R
Ilustracja
Dane podstawowe
Państwo

 ZSRR

Producent

Ławoczkin

Typ

UAV

Konstrukcja

metalowa

Załoga

0

Historia
Data oblotu

1963

Dane techniczne
Napęd

1 x silnik turboodrzutowy RD9-K

Wymiary
Rozpiętość

7,5 m

Długość

8,36 m

Szerokość kadłuba

0,55 m

Wysokość

3,03 m

Masa
Startowa

3100 kg

Paliwa

880 l

Osiągi
Prędkość maks.

876 km/h

Pułap

7000 m

Zasięg

500 km

Dane operacyjne
Użytkownicy
 ZSRR
Rzuty
Rzuty samolotu

Ła-17R (ros. Ла-17Р) – radziecki, rozpoznawczy, bezzałogowy aparat latający (UAV – Unmanned Aerial Vehicle) opracowany przez biuro konstrukcyjne OKB 301 Ławoczkina. Wykorzystywany również jako cel latający. Pierwszy produkowany seryjnie bezzałogowy statek powietrzny produkowany seryjnie w Związku Radzieckim (poza latającymi celami).

Historia

Ła-17R powstał na bazie samolotu celu Ła-17M. Pracę nad bezzałogowym samolotem rozpoznawczym oznaczonym jako "produkt 204" rozpoczęły się pod koniec 1960 roku (lub pod koniec 1959 roku według innych źródeł[1]), a w 1963 roku rozpoczęto produkcje seryjną w zakładzie Nr 475 w Smoleńsku. W 1964 roku aparat wszedł na uzbrojenie Armii Czerwonej pod oznaczeniem Ła-17R. Produkcja seryjna trwała tylko trzy lata i zakończyła się w 1966 roku. Na początku lat 70. XX wieku Ła-17R został wycofany z arsenałów i zastąpiony aparatem Tu-143 Rejs.

Konstrukcja

Był to całkowicie metalowy jednopłat z prostym, centralnie umieszczonym skrzydłem. Usterzenie pionowe i poziome miało prostokątny obrys. Na pierwszy rzut oka od wariantu Ła-17M różnił się tylko brakiem owiewek na końcach skrzydeł. Kadłub o okrągłym przekroju podzielony był na sekcję, w sekcji dziobowej umieszczone było wyposażenie rozpoznawcze oraz systemy kierowania lotem: dwa aparaty fotograficzne AFABA-40 i AFABA-21. Pierwszy z aparatów przeznaczony był do wykonywania zdjęć z dużej wysokości i fotografował obszar o bokach równych 15 km. Drugi aparat fotografował obszar o boku 3–4 km z małej wysokości. Samolot mógł również przenosić kamerę telewizyjną Czybis i zestaw czujników do oznaczania skażenia promieniotwórczego Sigma. W drugiej sekcji kadłuba umieszczony był zbiornik paliwa. Sekcje kadłuba były ze sobą spawane podczas ostatecznego montażu. Pod kadłubem w podwieszonej gondoli, znajdował się silnik turboodrzutowy. W celu ułatwienia transportu, skrzydła i usterzenie można było składać. Aparat posiadał programowanego autopilota AP-73 lub nowocześniejsze wersje AP-122.

Służba

Samolot startował z wyrzutni umieszczone na samochodzie ciężarowym ZIŁ-134K, wyrzutnia otrzymała oznaczenie SATR-1. Start wspomagany był rakietowymi przyspieszaczami. Start i lot do celu mógł odbywać się w trybie autonomicznym po wcześniejszym zaprogramowaniu trasy, fotografowanie, powrót i lądowanie kontrolowane było ze stanowiska naziemnego. Kierowanie za pomocą komend radiowych mogło objąć cały profil lotu. Samolot lądował na brzuchu specjalnie w tym celu wzmocnionej gondoli silnika.

Przypisy

  1. Robert Ciechanowski, Rosyjskie bezzałogowe statki powietrzne - stan obecny i perspektywy rozwoju, „Nowa Technika Wojskowa”, nr 6 (2016), s. 76-85, ISSN 1230-1655

Bibliografia

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

Roundel of the Soviet Union (1945–1991).svg
Roundel of the Soviet Air Forces, Air Defence Forces, and Naval Aviation (1945–1991).
Roundel of Russia.svg
Roundel of the Russian Air Force.
Lavochkin La-17 - Patriot Museum, Kubinka (37756665264).jpg
Autor: Alan Wilson from Stilton, Peterborough, Cambs, UK, Licencja: CC BY-SA 2.0

The La-17 was the first operational Soviet UAV. The type first flew in 1953 and remained in service until the 1980s. On display in Area 1 of the Patriot Museum Complex. Park Patriot, Kubinka, Moscow Oblast, Russia.

25th August 2017
Drone La-17.JPG
Autor: Фетисов, Licencja: CC0
The Soviet unmanned aircraft La-17