Łagiew

Łagiew (niem. Lägel, Legel, łac. lagēna, gr. lagynos, λάγυνος) – naczynie do przechowywania i transportowania wody, napojów i innych płynów[1].

Było to przede wszystkim naczynie podróżne, którego cechą mogła być też określona pojemność. Wykonywano je z drewna, skóry, kruszcu, miedzi lub gliny.

W języku prasłowiańskim istniały również formy słowne lagy i lagъve określające takie naczynia. Fakt, że określenie łagiew występuje w wielu językach słowiańskich, podważa panujące przekonanie, że słowo to zapożyczone zostało z języka niemieckiego[2].

Łagiew, stągiew, baryłka, flasza, dzban, bukłak – naczynia te po łacinie określano słowami lagoena i lagena. Rzemieślnik wytwarzający łagwie zwał się łagiewnikiem; synonimem tej nazwy w dokumentach staropolskich pisanych po łacinie były pochodne od nazwy naczynia słowa: lagoenarius, lagenarius, lagoenator, lagenator.

Przypisy

  1. ↑ Por. Słownik wyrazów obcych PWN. Warszawa 1991, s. 516.
  2. ↑ A. Bańkowski: Etymologiczny słownik języka polskiego, t. II, Warszawa 2000, s. 424, s.v. «łagiew».

Bibliografia