Ława (prawo)

Ława – element władzy sądowniczej na wsi polskiej lokowanej na prawie niemieckim w XVIII wieku.

Wieś na prawie niemieckim miała samorząd, którego organem była "ława" złożona z kilku (2-7) członków pod przewodnictwem sołtysa. Ława była dla chłopów sądem pierwszej instancji[1]. Rozprawy w oznaczonych terminach odbywały się na rokach gajonych. Od wyroków ławy przysługiwało stronom prawo odwołania się do pana-włściciela wsi. "Ten na mocy immunitetu miał prawo sądu, ale w przywileju lokacyjnym zrzekał się go na rzecz ławy i sołtysa, zachowując sobie zazwyczaj sąd w najcięższych i najbardziej skomplikowanych sprawach, odbywany na tzw. 'rokach wielkich gajonych'. W wypadku sporu między chłopem a panem, chłop mógł odwołać się do sądu państwowego właściwego dla pana i pozwanego"[2].

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ Juliusz Bardach, Gerard Labuda, Rozwój gospodarki towarowej na wsi i w mieście, w: Historia Polski, opr. Tadeusz Manteuffel, PWN, Warszawa 1960, s.375
  2. ↑ Tamże, s. 375