Łeonid Buriak

Łeonid Buriak

(c) Football.ua, CC BY-SA 3.0
Pełne imię i nazwisko	Łeonid Josypowycz Buriak
Data i miejsce urodzenia	10 maja 1953 Odessa
Wzrost	182 cm
Pozycja	pomocnik
Kariera seniorska
Lata Klub Wyst. Gole 1971–1972 Czornomoreć Odessa 52 (9) 1973–1984 Dynamo Kijów 304 (56) 1985–1986 Torpedo Moskwa 37 (2) 1987–1988 Metalist Charków 36 (4) 1988 Kemin Pallotoverit-85 1989 Vantaan Pallo-70 12 (0)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole 1972–1976  ZSRR olimpijska 9 (2) 1974–1983  ZSRR 49 (8) W sumie: 58 (10)
Kariera trenerska
Lata Drużyna 1988–1989 Kemin Pallotoverit-85 (asystent) 1990 VanPa Vantaa (asystent) 1991–1993 drużyna Uniwersytetu w Evansville 1993–1994 Nywa Tarnopol 1994–1998 Czornomoreć Odessa 1996–2001 Ukraina (asystent) 1999 Arsenał Tuła 2001–2003 Ukraina 2005 Dynamo Kijów (dyrektor sportowy) 2005 Dynamo Kijów 2005–2008 Dynamo Kijów (dyrektor sportowy) 2012 FK Ołeksandrija
Odznaczenia

Łeonid Josypowycz Buriak, ukr. Леонід Йосипович Буряк, ros. Леонид Иосифович Буряк, Leonid Iosifowicz Buriak (ur. 10 maja 1953 w Odessie) – ukraiński piłkarz, grający na pozycji pomocnika, reprezentant Związku Radzieckiego, olimpijczyk, trener piłkarski.

Kariera piłkarska

Kariera klubowa

Przygodę z piłką nożną zaczynał w rodzinnej Odessie: najpierw w dziecięcym zespole piłkarskim przy zakładach "Prodmasz" w Odessie, a następnie w szkole piłkarskiej nr 6. Od 1971 był zawodnikiem najbardziej znanego klubu z Odessy - Czernomorca, ale już po dwóch sezonach przeszedł do Dynama Kijów. Po kilkunastu latach występów w drużynie z Kijowa przeniósł się do Moskwy, by bronić barw tamtejszego Torpeda. Na pewien czas powrócił na Ukrainę i grał w zespole Metalista Charków, a w 1989 zakończył karierę jako piłkarz fińskiego Vantaan Pallo-70.

Kariera reprezentacyjna

Jako gracz Czernomorca zadebiutował w 1972 w olimpijskiej reprezentacji Związku Radzieckiego. W pierwszym zespole premierowe spotkanie rozegrał 20 maja 1974 przeciwko Czechosłowacji. Był podstawowym graczem drużyny, która w 1976 sięgnęła po brązowy medal Igrzysk Olimpijskich w Montrealu. W kolejnych latach regularnie występował w składzie Sbornej. Był rezerwowym w kadrze na Mistrzostwa Świata w Hiszpanii w 1982. 9 października 1983 meczem z Polską zakończył karierę reprezentacyjną. W radzieckiej kadrze rozegrał 49 spotkań, strzelił 8 bramek.

Kariera trenerska

Pierwsze lata pracy szkoleniowej spędził w Finlandii. Na rodzinną Ukrainę powrócił w 1993 po dwuletnim pobycie w Stanach Zjednoczonych, gdzie prowadził drużynę akademicką Uniwersytetu w Evansville (Indiana). Przez kilka sezonów prowadził zespół Czornomorca Odessa (d. Czernomorec). W dwóch pierwszych sezonach pracy Leonida Buriaka Czornomorec dwukrotnie zajął drugie miejsce w lidze za Dynamem Kijów, jednak w sezonie 1997-1998 spadł z ekstraklasy, a Łeonid Buriak stracił stanowisko trenera.

Będąc szkoleniowcem Czornomorca rozpoczął współpracę z reprezentacją Ukrainy i przez kilka lat pozostawał członkiem jej sztabu szkoleniowego, by w 2001 przejąć po słynnym Walerym Łobanowskim stanowisko selekcjonera.

W 2002 roku trenerem kadry narodowej Ukrainy został Leonid Buryak. Nowy trener otrzymał zadanie dotarcia do finału Mistrzostw Europy 2002. Przygotowania do głównych meczów rozpoczęły się od porażki Japończyków w pierwszym meczu dla trenera Buriaka. W ramach turnieju kwalifikacyjnego ukraińskiej drużynie udało się w pierwszym meczu zagrać z wynikiem 2-2 w Erywańie, potem doszło do ważnego zwycięstwa nad grecką drużyną. Jednak drużynie Buriaka, która w eliminacjach zajęła ostatnie trzecie miejsce, nie udało się przebić do finałowej części mistrzostw^[1].

Nie udało mu się jednak awansować do mistrzostw Europy i we wrześniu 2003 został zastąpiony przez Ołeha Błochina.

Po odejściu ze sztabu trenerskiego reprezentacji wiosną 2005 znalazł zatrudnienie jako dyrektor sportowy w Dynamie Kijów, gdzie przez pewien czas pełnił także funkcję pierwszego trenera. Został zdymisjonowany latem 2005 po porażce Dynama w drugiej fazie kwalifikacji do Ligi Mistrzów ze szwajcarskim FC Thun. Powrócił na stanowisko dyrektora sportowego klubu, a na początku 2008 podał się do dymisji. Po 4-letniej przerwie 8 stycznia 2012 przyjął propozycję uratowania przed spadkiem FK Ołeksandrija^[2][3]. Ale po serii nieudanych gier 9 kwietnia 2012 współpraca z klubem została zakończona^[4].

Sukcesy i odznaczenia

Sukcesy klubowe

• mistrz ZSRR (5x): 1974, 1975, 1977, 1980, 1981
• wicemistrz ZSRR: 1973, 1976 (j), 1978, 1982
• brązowy medalista Mistrzostw ZSRR: 1979
• zdobywca Pucharu ZSRR (5x): 1974, 1978, 1982, 1985, 1986, 1988
• zdobywca Pucharu Zdobywców Pucharów: 1975
• zdobywca Superpucharu Europy: 1975

Sukcesy reprezentacyjne

• brązowy medalista Igrzysk Olimpijskich: 1976
• uczestnik turnieju finałowego Mistrzostw Świata: 1982

Sukcesy trenerskie

• wicemistrz Ukrainy: 1994, 1995

Sukcesy indywidualne

• 8-krotnie wybrany do listy 33 najlepszych piłkarzy ZSRR: 1975 (nr 2), 1976-w (nr 2), 1976-j (nr 1), 1978 (nr 3), 1979 (nr 1), 1980 (nr 1), 1981 (nr 1), 1982 (nr 1)
• najlepszy trener Ukrainy: 1994, 1995

Odznaczenia

• tytuł Mistrza Sportu ZSRR: 1973
• tytuł Mistrza Sportu Klasy Międzynarodowej: 1975
• tytuł Zasłużonego Mistrza Sportu ZSRR: 1975
• tytuł Zasłużonego Trenera Ukrainy: 1996
• Order "Za zasługi" III klasy: 2004^[5]

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Łeonid Buriak w bazie RusTeam (ros.)
• Profil na PlayerHistory (ang.)
• Łeonid Buriak w bazie Kopanyi-myach.info (ukr. • ang. • ros.)
• Sylwetka zawodnika na rusteam.permian.ru (ros.)
• Łeonid Buriak w bazie UEFA (ang.)
• Łeonid Buriak w bazie Odeski Futbol (ros.)
• Łeonid Buriak w bazie National Football Teams (ang.)
• Leonid Buryak, [w:] baza Transfermarkt (zawodnicy) [online] [dostęp 2020-11-26] .