Łojotokowe zapalenie skóry

Łojotokowe zapalenie skóry – przewlekła, nawracająca choroba skóry. Objawia się występowaniem zmian rumieniowo-złuszczających na skórze twarzy, klatki piersiowej, owłosionej skórze głowy oraz w obrębie fałdów skórnych. Przyczyną choroby jest nadmierna aktywność gruczołów łojowych, a także zakażenie grzybem Malassezia furfur[1].

Epidemiologia

Łojotokowe zapalenie skóry to jedna z najczęstszych dermatoz. Dotyka około 11,6% populacji ogólnej i do 70% niemowląt w pierwszych trzech miesiącach[2]. Wśród dorosłych najczęściej pojawia się u osób w wieku 18-40 lat. Choroba częściej obserwowana jest u mężczyzn. Często towarzyszy innym schorzeniom takim jak choroba Parkinsona, depresja, zakażenie wirusem HIV, zaburzenia nastroju, obniżona odporność[3].

Przyczyny choroby

Przyczyny łojotokowego zapalenia skóry nie są do końca jasne. Uważa się, że przyczyną jest nadmierne wydzielanie łoju w miejscach, gdzie umiejscowionych jest najwięcej gruczołów łojowych: na czole, nosie, fałdach nosowo-policzkowych oraz zausznych, przy mostku, między łopatkami, na owłosionej skórze głowy[4].

Łojotokowe zapalenie skóry wiąże się z proliferacją grzybów z rodzaju Malassezia. Jego metabolity mogą powodować reakcję zapalną. Różnice w barierze lipidowej skóry mogą wpływać na indywidualne reakcje organizmu[5].

Do dodatkowych czynników sprzyjających rozwojowi choroby należą:

Objawy i przebieg

Łojotokowe zapalenie skóry objawia się rumieniowatymi plamami na skórze, które pokrywają żółte lub białe tłuste łuski. Symptomy widoczne są najczęściej na czole, na nosie i policzkach, za uszami oraz w okolicy piersi i okolicy międzyłopatkowej. Na owłosionej skórze głowy mogą pojawić się duże płatki skóry (łupież). Objawom tym może towarzyszyć zaczerwienienie i świąd[3][7].

Rozpoznanie

Rozpoznania choroby dokonuje lekarz dermatolog na podstawie rozpoznania objawów taki jak łuszczenie o podłożu rumieniowym, zlokalizowane wzdłuż fałdów nosowo-wargowych i nad brwiami. W diagnostyce różnicowej należy wykluczyć łuszczycę, łupież pstry, przyłuszczycę, wyprzenie bakteryjne lub drożdżakowe, różne odmiany wyprysku, łupież różowy, alergiczne kontaktowe zapalenie skóry, okołoustne zapalenie skóry.

Leczenie

W leczeniu łojotokowego zapalenia skóry stosuje się leki przeciwzapalne i przeciwgrzybicze. Często stosowane jest leczenie skojarzone, obejmujące leki doustne, maści, kremy a także odpowiednie dermokosmetyki.

Wśród leków przeciwzapalnych stosuje się:

Leki przeciwgrzybicze stosowane miejscowo na skórę tułowia to klotrimazol, izokonazol, ekonazol, mikonazol. W terapii drugiego rzutu zaleca się cyklopiroksolaminę lub terbinafinę. Na owłosioną skórę głowy stosuje się szampony z cyklopiroksolaminą w stężeniu 1,5% oraz preparaty zawierające pirytonian cynku, dziegcie, ichtiol i siarkę. Przeciwgrzybicznie zalecane są szampony zawierające ketokonazol lub ekonazol[3]. Niekiedy korzystnie działają leki starszego typu, m.in. maść Lenartowicza[8].

Dieta

Dieta może mieć wpływ na leczenie łojotokowego zapalenia skóry. Aby uniknąć zaostrzenia objawów należy spożywać produkty bogate w witaminy z grupy B, cynk, nisko nasycone kwasy tłuszczowe.

Przypisy

  1. Łojotokowe zapalenie Skóry, Medycyna Praktyczna
  2. Seborrheic Dermatitis. National Center for Biotechnology Information
  3. a b c Łojotokowe Zapalenie Skóry, Portal Farmaceutyczno Medyczny. [dostęp 2017-10-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-10-27)].
  4. a b Łojotokowe zapalenie Skóry, Medycyna Praktyczna
  5. Clio Dessinioti, MD, Andreas Katsambas, MD, Seborrheic dermatitis: Etiology, risk factors, and treatments: Facts and controversies. [dostęp 2017-10-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-08-09)].
  6. What Is Seborrheic Dermatitis? WebMD
  7. Seborrheic dermatitis, Mayo Clinic
  8. Stefania Jabłońska, Tadeusz Chorzelski, Choroby skóry. Dla studentów medycyny i lekarzy, wyd. 3, Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 1994, 164 i 172, ISBN 978-83-200-1837-0, OCLC 37786047. - preparat wymieniony jako komponent leczenia ŁZS


Star of life.svg Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.

Media użyte na tej stronie

Star of life.svg

The Star of Life, medical symbol used on some ambulances.

Star of Life was designed/created by a National Highway Traffic Safety Administration (US Gov) employee and is thus in the public domain.