Łoniów

Łoniów
	wieś
	© Marek i Ewa Wojciechowscy / Trips over Poland, CC BY-SA 3.0; Pałac Moszyńskich
Państwo	Polska
Województwo	świętokrzyskie
Powiat	sandomierski
Gmina	Łoniów
Sołectwo	Łoniów
Liczba ludności (2011)	832
Strefa numeracyjna	15
Kod pocztowy	27-670
Tablice rejestracyjne	TSA
SIMC	0797903
	Położenie na mapie gminy Łoniów Łoniów
	Położenie na mapie Polski (c) Karte: NordNordWest, Lizenz: Creative Commons by-sa-3.0 de Łoniów
	Położenie na mapie województwa świętokrzyskiego Łoniów
	Położenie na mapie powiatu sandomierskiego Łoniów
	50°33′51″N 21°31′35″E/50,564167 21,526389

Artykuł	50°33′51″N 21°31′35″E
- błąd	39 m
WD	50°33'0.0"N, 21°31'0.1"E
- błąd	14 m
Odległość	1815 m

Łoniów – wieś w Polsce, położona w województwie świętokrzyskim, w powiecie sandomierskim, w gminie Łoniów^[5]^[4].

W latach 1954-1972 wieś należała i była siedzibą władz gromady Łoniów. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa tarnobrzeskiego.

Historycznie położony jest w Małopolsce, w ziemi sandomierskiej.

Miejscowość jest siedzibą gminy wiejskiej Łoniów oraz rzymskokatolickiej parafii św. Mikołaja.

Integralne części wsi

Integralne części wsi Łoniów^[5]^[4]
SIMC	Nazwa	Rodzaj
0797910	Wygnanów	część wsi
0797926	Wymysłów	część wsi

Historia

Wieś wymieniana w Słowniku geograficznym Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich w dwóch tomach pod koniec XIX wieku i na początku XX wieku.

ŁONIÓW, wieś i folwark, powiat sandomierski, gmina i parafia Łoniów; odległość 21 wiorst od Sandomierza. Posiada kościół parafialny murowany, sąd gminny okręg III, urząd gminny, szkołę początkową 1-klasową ogólną, dom schronienia dla starców i kalek. W 1827 roku było tu 48 domów, 342 mieszkańców, obecnie 76 domów, 489 mieszkańców, 444 mórg ziemi dworskiej i 586 mórg (ziemi) włościańskiej. Kościół tutejszy niewiadomej erekcyi istniał już w 1440 roku, chociaż w 1633 roku był poświęcony nie został przecie wykończony. Łoniów w XV wieku był dziedzictwem Pawła Gniewosza, później Jana Wnorowskiego herbu Strzegonia. W 1596 roku przeszedł w ręce Chrzanowskich, później należał do Kuczkowskich i Moszyńskich. Nagrobki kościelne zaczynają się od 1624 roku. Parafia Łoniów dekanat sandomierski: 2720 dusz. Według Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego dobra Łoniów składają się z folwarków: Łoniów, Wnorów, Zawidza, Skrobno i Łukowiec; wsi: Łoniów, Piotrówka, Łukowiec, Wnorów i Zawidza. Rozległość wynosi mórg 2104 (w tym): folwark Łoniów: grunta orne i ogrody mórg 338, łąk mórg 20, pastwisk mórg 20, wody mórg 4, lasu mórg 912, nieużytki i place mórg 26, razem mórg 1 300, budynki murowane 10, z drzewa 15; płodozmian 10-polowy; folwark Wnorów: grunta orne i ogrody mórg 262, łąk mórg 2, pastwiska mórg 14, wody mórg 2, nieużytki i place mórg 6, razem mórg 287, budynki murowane 2, z drzewa 6; płodozmian 9-polowy; folwark Zawidza: grunta orne i ogrody mórg 90, łąk mórg 36, pastwisk mórg 6, wody mórg 7, nieużytki i place mórg 18, razem mórg 157, budynki murowane 2, z drzewa 13; folwark Skrobno: grunta orne i ogrody mórg 60, łąk mórg 39, pastwiska mórg 6, nieużytki i place morga 1, razem mórg 106, budynki z drzewa 3; folwark Łukowiec: grunta orne i ogrody mórg 187, łąk mórg 41, pastwisk mórg 8, wody mórg 3, nieużytki i place mórg 15, razem mórg 254; budynki z drzewa 6. Młyn wodny, wiatrak i cegielnia. Wieś Łoniów osad 57, z gruntami mórg 586; wieś Piotrówka osad 3, z gruntami mórg 11; wieś Łukowiec osad 19, z gruntami mórg 171; wieś Wnorów osad 23, z gruntami mórg 209; wieś Zawidza osad 15, z gruntami mórg 154. Gmina Łoniów ma 4546 mieszkańców, rozległości (ogółem) 14 334 mórg; w tém ziemi dworskiej 9926 mórg, stacya pocztowa Sandomierz, Przemysł fabryczny, garbarnia 1, fabryka świec łojowych 1, olejarnie 2, cegielnia 1, młyn, deptak 1, wiatraków 4, szkoła początkowa. W skład gminy wchodzą: Bazów, Bugaj, Chotków, Gągolin, Gieraszowice, Gieraszowska-Wola, Grabina, Jasiennica, Jeziory, Krowia-Góra, Lipowiec, Łążek, Łoniów, Nietuja, Otoczyna-Grablińska, Otoka, Piaseczno, Piotrówka, Przewoźniki, Ruszcza-Płaszczyzna, Skrobno, Skwierzowa, Skrzypaczowice, Sulisławice, Suliszów, Świniary, Tarnówka, Trzebiesławice, Wojcieszyce, Wnorów, Wymysłów, Zabogorya, Zawidza, Zgórsko i Żórawica.
Bronisław Chlebowski, Słownik geograficzny Królestwa Polskiego..., t. V^[6]:
ŁONIÓW, roku 1540 Lunyow, wieś, powiat sandomierski. Istniał tu zbór kalwiński, przerobiony z dawnego kościoła katolickiego. Wieś należała do Gniewoszów. W roku 1578 Marcin Gniewosz płaci tu od 8 osadników, 2 łanów, 4 zagrodników, 1 komornika, 3 ubogich. Jakób Michowski od 7 osadników, 1¾ łanu, 3 zagrodników, 2 komorników, 4 ubogich. W całej parafii siedzą tu Gniewoszowie. Na początku wieku XVII Marcin Gniewosz, ożeniwszy się z Anną Leską katoliczką, zbory w Łoniowie i Zdziechowicach wrócił katolikom. Łukaszewicz mylnie nazywa wieś tę Lunów (Dzieje wyznania helweckiego w Małopolsce, 374).
Słownik geograficzny Królestwa Polskiego..., t. XV, cz. II^[7]:

Istniał tu jeszcze w roku 1541 zbór kalwiński Jednoty małopolskiej, który w ręku tych zostawał aż do początku XVII wieku. Wieś należała wówczas do Gniewoszów, herbu Rawicz, w tym do Pawła Gniewosza, później Jana Wnorowskiego herbu Strzegonia, którzy chwyciwszy się kontrreformacji zniszczyli ów zbór, oddając go katolikom – za namową żony pierwszego Marcina, tj. Anny Leskej wdowy po Stanisławe Dedyńskim^[6]^[7]. Zachował się oryginalny opis tego zboru z 1853 roku w książce pt. Dzieje kościołów wyznania helweckiego w dawnéj Małéj Polsce przez Józefa Łukaszewicza spisane.

Rozdział VI. Kościoły wyznania helweckiego w Małéj Polsce porządkiem alfabetycznym.
(...) CVII. Lunów.
Wieś podobno w dawném województwie sandomirskiém albo lubelskiém, własność w 16. wieku znakomitéj rodziny małopolskiéj Gniewoszów, herbu Rawicz, którzy chwyciwszy się za panowania Zygmunta Augusta wyznania kalwińskiego, piękny kościół tutejszy katolicki z ciosowego kamienia stawiany, nowym swoim współwiercom oddali. W ręku tych zostawał aż do początku 17. wieku. W tym czasie Marcin Gniewosz pojąwszy w małżeństwo Annę Leską, wdowę po Stanisławie Dedyńskim, katoliczkę, za namową jéj powrócił na łono kościoła katolickiego, i zbory w Lunowie i Zdziechowie, dobrach swoich, pierwotnym właścicielom Katolikom przywrócił, jak to Niesiecki powiada: „Anna Leska naprzód Stanisława Dedyńskiego, a potém Marcina Gniewosza małżonka białogłowa męskiego serca i na Boga rozrzutnego. Kościół w Lunowie restaurowawszy i od herezyi oczyściwszy, kapłanom katolickim oddała, toż uczyniła i w Zdziechowie, mężowi nawet swemu drugiemu wyperswadowała, że się do prawdziwéj wrócił owczarni Chrystusowéj, po którego Śmierci w Żaklikowie dziedzicznych dobrach, kościół z fundamentu wymurowała, mansyonarzami i proboszczem osadziła, organy i inny sprzęt kościelny sprowadziła. Szpital tamże dość dostatni wystawiła, w którym i ona się zamknąwszy, życia świątobliwie dokonała.” Powiada to zaś z naracyi Sawickiego Alloquia ossiec. strona 144. i następnych.
Józef Łukaszewicz, Dzieje kościołów wyznania helweckiego w dawnéj Małéj Polsce^[8]

Transport

9 E371 Droga krajowa nr 9 (E371): Radom – Rzeszów
79 Droga krajowa nr 79: Warszawa – Sandomierz – Kraków – Katowice – Bytom
872 Droga wojewódzka nr 872: Łoniów – Baranów Sandomierski – Nisko

Zabytki

Kościół parafialny pw. św. Mikołaja z XV w., przebudowywany w XVIII–XIX w., wpisany do rejestru zabytków nieruchomych (nr rej.: A.696 z 5.10.1956, z 1.03.1967 z 14.06.1977)^[9].
Cmentarz parafialny (nr rej.: A.697 z 13.06.1988)^[9].
Eklektyczny pałac Piotra Stanisława, a później Jerzego Moszyńskiego z 1885, zaprojektowany przez krakowskiego architekta Antoniego Łuszczkiewicza. Wraz z parkiem tworzy zabytkowy zespół (nr rej.: A.698 z 19.12.1957 i z 8.02.1978)^[9].

Zobacz też

Parafia św. Mikołaja w Łoniowie

Przypisy

↑ Wieś Łoniów w liczbach, Polska w liczbach [dostęp 2022-05-27] (pol.), liczba ludności w oparciu o dane GUS.
↑ GUS: Ludność - struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r..
↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 697 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22] .
↑ ^a ^b ^c TERYT (Krajowy Rejestr Urzędowego Podziału Terytorialnego Kraju). Główny Urząd Statystyczny. [dostęp 2015-11-18].
↑ ^a ^b Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części. „Dziennik Ustaw”. Nr 29, poz. 200, s. 1867, 2013–02–15. Ministerstwo Administracji i Cyfryzacji. [dostęp 2014-03-09].
↑ ^a ^b Filip Sulimierski (red. naczelny), Bronisław Chlebowski (red.), Władysław Walewski (red.): Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich. Nakładem Władysława Walewskiego. T. V. Warszawa: Skład Główny i administracya u Juliusza Walewskiego, D-ra Praw, Długa 47, Druk „WIEKU” Nowy-Świat Nr. 59, 1884, s. 714-715.
↑ ^a ^b Filip Sulimierski (red. naczelny), Bronisław Chlebowski (red.), Józef Krzywicki (współudział): Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich. Nakładem Władysława Walewskiego do końca tomu X. Od tomu XI, z zasiłku Kasy pomocy dla osób pracujących na polu naukowem imienia D-ra Mianowskiego. T. XV. Cz. II. Warszawa: Skład główny w Księgarni Gebethnera i Wolffa, Druk „WIEKU” Nowy-Świat Nr. 61, 1902, s. 739.
↑ Rozdział VIsty. Kościoły wyznania helweckiego w Małéj Polsce porządkiem alfabetycznym. W: Józef Łukaszewicz: Dzieje kościołów wyznania helweckiego w dawnéj Małéj Polsce. Tros, Rutulusve fuat, Nullo discrimine habebo. Virgil Aen. Poznań: Nakładem księgarni Jana Konstantego Żupańskiego, 1853, s. 309, 374-375.
↑ ^a ^b ^c Rejestr zabytków nieruchomych – województwo świętokrzyskie, Narodowy Instytut Dziedzictwa, 30 września 2021, s. 53 [dostęp 2016-01-14] .

Linki zewnętrzne

Łoniów, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. V: Kutowa Wola – Malczyce, Warszawa 1884, s. 714 .
Łoniów, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XV, cz. 2: Januszpol – Wola Justowska, Warszawa 1902, s. 739 .

[pwl-1] Wieś Łoniów w liczbach, Polska w liczbach [dostęp 2022-05-27] (pol.), liczba ludności w oparciu o dane GUS.

[nsp-2] GUS: Ludność - struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r..

[poczta-3] Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 697 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22] .

[teryt-4] TERYT (Krajowy Rejestr Urzędowego Podziału Terytorialnego Kraju). Główny Urząd Statystyczny. [dostęp 2015-11-18].

[Dz.U._29/2013-5] Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części. „Dziennik Ustaw”. Nr 29, poz. 200, s. 1867, 2013–02–15. Ministerstwo Administracji i Cyfryzacji. [dostęp 2014-03-09].

[l-2-6] Filip Sulimierski (red. naczelny), Bronisław Chlebowski (red.), Władysław Walewski (red.): Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich. Nakładem Władysława Walewskiego. T. V. Warszawa: Skład Główny i administracya u Juliusza Walewskiego, D-ra Praw, Długa 47, Druk „WIEKU” Nowy-Świat Nr. 59, 1884, s. 714-715.

[o-6-7] Filip Sulimierski (red. naczelny), Bronisław Chlebowski (red.), Józef Krzywicki (współudział): Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich. Nakładem Władysława Walewskiego do końca tomu X. Od tomu XI, z zasiłku Kasy pomocy dla osób pracujących na polu naukowem imienia D-ra Mianowskiego. T. XV. Cz. II. Warszawa: Skład główny w Księgarni Gebethnera i Wolffa, Druk „WIEKU” Nowy-Świat Nr. 61, 1902, s. 739.

[ko-1-8] Rozdział VIsty. Kościoły wyznania helweckiego w Małéj Polsce porządkiem alfabetycznym. W: Józef Łukaszewicz: Dzieje kościołów wyznania helweckiego w dawnéj Małéj Polsce. Tros, Rutulusve fuat, Nullo discrimine habebo. Virgil Aen. Poznań: Nakładem księgarni Jana Konstantego Żupańskiego, 1853, s. 309, 374-375.

[zabytek-9] Rejestr zabytków nieruchomych – województwo świętokrzyskie, Narodowy Instytut Dziedzictwa, 30 września 2021, s. 53 [dostęp 2016-01-14] .

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

Navigation

Nawigacja

Portale tematyczne