Łucja Okulicz-Kozaryn
| Data i miejsce urodzenia | 5 stycznia 1933 Nowy Sącz |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 16 lutego 1999 Warszawa |
| profesor nauk historycznych | |
| Specjalność: archeologia | |
| Alma Mater | Uniwersytet Warszawski |
| Doktorat | 1966 |
| Habilitacja | 1976 |
| Profesura | 1994 |
| Uczelnia | Polska Akademia Nauk |
| Okres zatrudn. | 1955-1998 |
Łucja Okulicz-Kozaryn z domu Kunicka (ur. 5 stycznia 1933 w Nowym Sączu[1], zm. 16 lutego 1999 w Warszawie[1]) – polska badaczka, archeolog.
Od 1938 mieszkała w Warszawie. Ukończyła XII Państwowe Żeńskie Gimnazjum i Liceum im. Marii Curie-Skłodowskiej, uzyskując maturę w 1951, następnie podjęła studia na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego, które ukończyła w 1955 uzyskując tytuł magistra w zakresie archeologii pierwotnej i pradziejowej[1]. Od października do grudnia 1955 pracowała w Katedrze Archeologii Pradziejowej i Wczesnośredniowiecznej Uniwersytetu Warszawskiego, w styczniu 1956 otrzymała etat asystenta w Instytucie Historii Kultury Materialnej Polskiej Akademii Nauk z przydziałem służbowym do Pracowni Archeologicznej w Wiślicy. Po likwidacji tej placówki w 1958 r. przeszła do nowo powstałej Pracowni Polskiego Atlasu Archeologicznego w PAN, gdzie prowadziła Dział Okresu Wpływów Rzymskich[1]. W 1960 uzyskała stopień starszego asystenta, obejmując Dział Wczesnej Epoki Żelaza[1]. W 1961 podjęła studia doktorskie u prof. Włodzimierza Antoniewicza, zbierając materiały do pracy na temat wczesnej epoki żelaza w północno-wschodniej Polsce[1]. W kwietniu 1966 uzyskała stopień doktora na podstawie pracy Kultura kurhanów zachodnio bałtyjskich we wczesnej epoce żelaza[1]. Zajmowała się m.in. tematyką pruską. Pracowała ze swoim mężem Jerzym Okulicz-Kozarynem. Habilitacja uzyskała w 1976[1]. W grudniu 1994 otrzymała tytuł naukowy profesora, zaś w marcu 1995 objęła stanowisko profesora nadzwyczajnego w Instytucie Archeologii i Etnologii PAN[1].
Pochowana została w grobowcu rodzinnym na warszawskich Powązkach[2] (kwatera 87-4-28/29)[3].
Publikacje
- Osadnictwo strefy wschodniobałtyckiej w I tysiącleciu przed naszą erą. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1976.
- Życie codzienne Prusów i Jaćwięgów w wiekach średnich (IX–XIII w.). Warszawa: PIW, 1983. ISBN 83-06-00854-5.
- Dzieje Prusów. Wrocław: Leopoldinum, 1997. ISBN 83-85220-62-3.
- Finowie zachodni. Letter Quality, 1993. ISBN 83-85463-11-9.
Przypisy
- ↑ a b c d e f g h i Mirosław J. Hoffmann, Profesor Łucja Okulicz-Kozaryn, 1933–1999, „Komunikaty Mazursko-Warmińskie” (2), s. 291–299.
- ↑ Pożegnanie prof. dr hab. Łucji Okulicz-Kozaryn.
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: LUDWIKA ZAKRZEWSKA, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [online] [dostęp 2017-03-22].
Media użyte na tej stronie
Autor: Lukasz2, Licencja: CC0
Grób Jerzego Okulicz- Kozaryna na Cmentarzu Powązkowskim