Łuk pełny
Łuk pełny, łuk półkolisty (łuk w kształcie półkola, którego strzałka jest połową rozpiętości łuku[1]) – łuk sklepienny, element konstrukcyjny w kształcie łuku wsparty na obu końcach na filarach. Stosowany w architekturze jako sklepienia, do przykrywania wszelkiego typu otworów, w budownictwie jako przęsła mostów, wiaduktów itp. Jego zadaniem jest przeniesienie na podpory boczne ciężaru własnego i dźwiganego[2]. Występuje w architekturze nowożytnej czasami w okresie baroku i rokoka.
Łuk pełny jest połową koła, składa się z dwóch ramion, które rozdziela kliniec szczytowy – zwornik. Dolna płaszczyzna każdego ramienia zakryta w głębi muru, nosi nazwę nasady, powierzchnie boczne są zwane czołami, powierzchnia górna – grzbietem, dolna podłuczem. Naroże między grzbietem a pionową ścianą nazywa się pachą. Odległość mierzona w poziomie pomiędzy punktami podparcia nazywa się rozpiętością łuku, a wysokość mierzona od linii łączącej podpory do najwyższego punktu na łuku nazywa się strzałką łuku[1][3].
Przypisy
- ↑ a b Łuk pełny. archirama.muratorplus.pl. [dostęp 2022-07-15].
- ↑ Współpraca łuków i sklepień w stropach odcinkowych.
- ↑ Zdzisław Mączeński – Poradnik budowlany dla architektów. Państwowe Wydawnictwa Techniczne, Warszawa, 1953, s. 153, język polski.
Media użyte na tej stronie