Łukasz Łuczaj

Łukasz Łuczaj
Ilustracja
Łukasz Łuczaj
Państwo działania

 Polska

Data i miejsce urodzenia

27 września 1972
Krosno

doktor habilitowany nauk biologicznych
Specjalność: etnobotanika
Alma Mater

Uniwersytet Warszawski

Doktorat

20 lipca 1999 – biologia
Uniwersytet Warszawski

Habilitacja

26 czerwca 2012 – biologia
Instytut Botaniki im. Władysława Szafera Polskiej Akademii Nauk

profesor nadzwyczajny
Uczelnia

Uniwersytet Rzeszowski

Jednostka

Wydział Biotechnologii

Stanowisko

Kierownik Zakładu Botaniki

Strona domowa

Łukasz Łuczaj[a] (ur. 27 września 1972 w Krośnie)[1] – polski botanik, doktor habilitowany nauk biologicznych, wykładowca akademicki, kierownik Zakładu Botaniki Uniwersytetu Rzeszowskiego, popularyzator nauki, wideobloger i działacz na rzecz ochrony przyrody, autor publikacji na temat dzikich roślin jadalnych.

Życiorys

Uczęszczał do I Liceum Ogólnokształcącego im. Mikołaja Kopernika w Krośnie[2]. W okresie licealnym był stypendystą Krajowego Funduszu na rzecz Dzieci[3][4]. W 1994 ukończył studia z biologii środowiskowej na Uniwersytecie Warszawskim[5]. Napisał pracę magisterską na temat rozprzestrzeniania się nowych gatunków krzewów w Puszczy Białowieskiej. W 1999 również na Uniwersytecie Warszawskim uzyskał stopień doktora na podstawie pracy Struktura roślinności i efekty brzegowe w strefie kontaktowej lasu i łąki, napisanej pod kierunkiem Janusza Falińskiego[5]. W czasie studiów doktoranckich pracował w Ogrodzie Botanicznym w Warszawie[6].

Zamieszkał w Pietruszej Woli na Podkarpaciu[6]. W swoim kilkunastohektarowym gospodarstwie założył dziki ogród, nastawiony na maksymalny poziom bioróżnorodności. Prowadzi tam eksperymenty ekologiczne. W ogrodzie w 2015 było ponad czterysta, a w 2021 już ponad pięćset różnych gatunków drzew[6][7]. Łukasz Łuczaj utrzymuje łąki kośne i pole z ginącymi gatunkami chwastów, a także próbuje odtwarzać naturalne runo leśne w młodych drzewostanach na gruntach porolnych. Jest propagatorem idei dzikiego ogrodu, a także pionierem ruchu dzikich ogrodów w Polsce. Kilka razy w roku prowadzi warsztaty dzikiej kuchni w Rzepniku[6][8].

W 2011 podjął pracę jako wykładowca na Uniwersytecie Rzeszowskim, najpierw Zamiejscowego Wydziału Biotechnologii w Weryni Uniwersytetu Rzeszowskiego, a następnie w Instytucie Biologii i Biotechnologii. W 2012 uzyskał w Instytucie Botaniki Polskiej Akademii Nauk stopień naukowy doktora habilitowanego, przedstawiając monografię Dziko rosnące rośliny jadalne użytkowane w Polsce od połowy XIX w. do czasów współczesnych[5]. W tym samym roku objął stanowisko profesora nadzwyczajnego Uniwersytetu Rzeszowskiego, gdzie jest kierownikiem Zakładu Botaniki[5]. Był promotorem w dwóch przewodach doktorskich[5].

Jego zainteresowania badawcze obejmują przede wszystkim ekologię roślin i etnobotanikę, z czym wiąże się również zainteresowanie taksonomią ludową i dzikimi roślinami jadalnymi. Jest członkiem redakcji czasopism naukowych „Journal of Ethnobiology and Ethnomedicine” oraz „Acta Societatis Botanicorum Poloniae” i twórcą nowego polskiego pisma „Etnobiologia Polska”. Naukowo zajmuje się uporządkowaniem archiwalnych danych etnobotanicznych z terenu Polski, Słowacji, Ukrainy i Białorusi oraz prowadzi badania terenowe nad użytkowaniem roślin m.in. w Chinach[6], w Laosie, na Kaukazie i na Bałkanach[8].

Znalazł się w opracowanym przez badaczy z Uniwersytetu Stanforda, opublikowanym w październiku 2020 na łamach „PLOS Biology” rankingu, uwzględniającym niemal 160 tys. najlepszych naukowców na świecie (w tym 726 naukowców z Polski)[9][10]. Ranking oceniał dorobek naukowy na podstawie indeksu bibliometrycznego, z uwzględnieniem takich kryteriów jak: indeks Hirscha, liczba cytowań, Impact Factor, miejsce i rola na liście autorów[11].

Jest zaangażowany w działania na rzecz ochrony przyrody na Podkarpaciu. Działa m.in. na rzecz ochrony rzek przed regulacją. Stworzył mieszanki nasion łąkowych, które umożliwiają samodzielne tworzenie kwietników z występujących w Polsce, niejednokrotnie zagrożonych gatunków. Były to pierwsze tego typu rodzime mieszanki w Polsce (od 1999 roku). Apelował do władz Rzeszowa o rzadsze koszenie miejskich łąk, aby te mogły swobodniej rosnąć[12]. Interesuje się technikami przeżycia w dzikiej przyrodzie. Organizuje warsztaty poświęcone tej tematyce i odtwarzaniem trybu życia zbieraczy-łowców.

Jest publicystą i popularyzatorem nauki. Przez szereg lat był współpracownikiem miesięczników „Wróżka” i „Kuchnia”, gdzie pisał o dzikich roślinach jadalnych. Publikuje teksty w kwartalniku „Przekrój”. Prowadzi blogi po polsku (www.lukaszluczaj.pl) i angielsku (www.thewildfood.org). Jest wideoblogerem, jego polskojęzyczny kanał zasubksrybowały osoby z ponad 67 tys. kont[13][14]. Prowadzi też anglojęzyczny kanał The Wild Food[15].

Jego siostra Justyna Łuczaj-Salej jest reżyserką filmową, razem stworzyli cykl telewizyjny Dziki obiad Łukasza Łuczaja (Kuchnia+ 2011)[16].

W 2016 powstał film dokumentalny o Łukaszu Łuczaju Świat według Łukasza w reżyserii Piotra Sochy, nagrodzony na Festiwalu Filmów Optymistycznych „Happy End” w Rzeszowie[17][18].

Publikacje (wybór)

Książki popularnonaukowe i eseistyczne

  • Dzikie rośliny jadalne Polski. Przewodnik survivalowy (2002)
  • Podręcznik robakożercy czyli jadalne bezkręgowce Środkowej Europy (2005)
  • W dziką stronę (2010)
  • Dzika Kuchnia (2013)[19]
  • Seks w wielkim lesie (2020)[20][21]

Publikacje naukowe

  • Wild vascular plants gathered for consumption in the Polish countryside: a review[22] (z Wojciechem M. Szymańskim), [w:] Journal of Ethnobiology and Ethnomedicine 2007, 3:17
  • Większość publikacji naukowych dostępna na Google Scholar: Lukasz Luczaj[23]

Uwagi

  1. ↑ Właśc. Łukasz Jakub Łuczaj.

Przypisy

  1. ↑ O Mnie, luczaj.com
  2. ↑ Biuletyn prac stypendystów Krajowego Funduszu na rzecz Dzieci w roku szkolnym 1987/88, t. 2, Warszawa: Krajowy Fundusz na rzecz Dzieci, 1988, s. 22.
  3. ↑ Mali geniusze, „Przegląd”, 31 stycznia 2000 [dostęp 2018-07-31] (pol.).
  4. ↑ Zjazd Absolwentów KFnrD - Krajowy Fundusz na rzecz Dzieci, „Krajowy Fundusz na rzecz Dzieci”, 21 grudnia 2015 [dostęp 2018-07-31] (pol.).
  5. ↑ a b c d e Dr hab. Łukasz Jakub Łuczaj, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [online] [dostęp 2009-10-20].
  6. ↑ a b c d e Katarzyna Grzebyk: W dzikim ogrodzie i dzikiej kuchni dr. hab. Łukasza Łuczaja. biznesistyl.pl, 28 października 2015. [dostęp 2020-12-27].
  7. ↑ Katarzyna Grzebyk: Maja Popielarska w dzikim ogrodzie prof. Łukasza Łuczaja. biznesistyl.pl, 18 września 2021. [dostęp 2022-03-29]. [zarchiwizowane z tego adresu].
  8. ↑ a b Katarzyna Sołysik: Jak zjadłam muchomora, czyli o jedynych warsztatach w Polsce, na których skosztujesz wszystkiego co dzikie. Natemat.pl. [dostęp 2020-12-27].
  9. ↑ Pracownicy KNP wśród 2% badaczy najbardziej rozpoznawalnych na świecie w swych dyscyplinach naukowych. ur.edu.pl, 14 grudnia 2020. [dostęp 2020-12-27].
  10. ↑ Jeroen Baas, Kevin Boyack, John Ioannidis. Data for "Updated science-wide author databases of standardized citation indicators". „Mendeley Data”, 8 października 2020. 
  11. ↑ John Ioannidis, Kevin Boyack, Jeroen Baas. Updated science-wide author databases of standardized citation indicators. „PLOS Biology”, 16 października 2020. 
  12. ↑ Katarzyna Domagała: Łukasz Łuczaj, botanik: Nie kośmy tak często łąk i traw w miastach! Produkują tyle tlenu, co las. architekturaibiznes.pl, 29 marca 2022. [dostęp 2022-03-29]. [zarchiwizowane z tego adresu].
  13. ↑ Anna Twardy: Łukasz Łuczaj: botanik, który eksperymentuje z roślinami. krosno24.pl, 19 czerwca 2021. [dostęp 2022-03-29]. [zarchiwizowane z tego adresu].
  14. ↑ Lukasz Luczaj, YouTube [dostęp 2022-09-29] (pol.).
  15. ↑ The Wild Food, YouTube [dostęp 2020-02-27] (ang.).
  16. ↑ Dziki obiad Łukasza Łuczaja – wszystko o programie - Kuchnia+, www.kuchniaplus.pl [dostęp 2020-02-27] (pol.).
  17. ↑ Świat według Łukasza. Podkarpackie Film. [dostęp 2020-12-27].
  18. ↑ Świat według Łukasza. Filmpolski.pl. [dostęp 2020-12-27].
  19. ↑ Łukasz Łuczaj, Dzika kuchnia, Warszawa: Wydawnictwo Nasza Księgarnia, 2013, ISBN 978-83-10-12378-7, OCLC 852972156 [dostęp 2021-02-05].
  20. ↑ Seks w wielkim lesie. ha.art.pl, 2020. [dostęp 2022-03-29]. [zarchiwizowane z tego adresu].
  21. ↑ Michał Nogaś: Seks w wielkim lesie. "Koleżanka wyznała, że używa białej rzodkwi. Mężczyźni ją rozczarowują". wyborcza.pl, 27 grudnia 2020. [dostęp 2020-12-27].
  22. ↑ Łukasz Łuczaj, Wojciech M Szymański, Wild vascular plants gathered for consumption in the Polish countryside: a review, „Journal of Ethnobiology and Ethnomedicine”, 3 (17), 2007, DOI: 10.1186/1746-4269-3-17.
  23. ↑ Lukasz Luczaj, scholar.google.pl [dostęp 2021-02-05].

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

Łukasz Jakub Łuczaj.jpg
Autor: Mcirek, Licencja: CC BY-SA 4.0
Polish botanist and ethnobotanist