Łykoszyn

Artykuł

50°33′55″N 23°49′52″E

- błąd

39 m

WD

50°38'N, 23°54'E

- błąd

19691 m

Odległość

234 m

Łykoszyn
wieś
Państwo

 Polska

Województwo

 lubelskie

Powiat

tomaszowski

Gmina

Telatyn

Liczba ludności (2011)

283[1]

Strefa numeracyjna

84

Kod pocztowy

22-652[2]

Tablice rejestracyjne

LTM

SIMC

0901565

Położenie na mapie gminy Telatyn
Mapa konturowa gminy Telatyn, u góry nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „Łykoszyn”
Położenie na mapie Polski
Położenie na mapie województwa lubelskiego
Mapa konturowa województwa lubelskiego, na dole po prawej znajduje się punkt z opisem „Łykoszyn”
Położenie na mapie powiatu tomaszowskiego
Mapa konturowa powiatu tomaszowskiego, po prawej nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Łykoszyn”
Ziemia50°33′55″N 23°49′52″E/50,565278 23,831111

Łykoszynwieś w Polsce, położona w województwie lubelskim, w powiecie tomaszowskim, w gminie Telatyn[3][4]. Stanowi sołectwo gminy Telatyn[5].

W latach 1954-1958 wieś należała i była siedzibą władz gromady Łykoszyn, po jej zniesieniu w gromadzie Telatyn. W latach 1975–1998 wieś administracyjnie należała do województwa zamojskiego.

Integralne części wsi

Integralne części wsi Łykoszyn[3][4]
SIMCNazwaRodzaj
0901571Koloniaczęść wsi
0901588Siemiechyczęść wsi

Historia

W roku 1447 wieś była własnością Stanisława Czambora herbu Rogala, starosty horodelskiego, podkomorzego bełskiego w latach 1451–1469[6][7]. W 1493 z rąk Stanisława Czambora plebana z Wyklajczy, przeszła za kwotę 700 grzywien do Mikołaja Wydżgi z Sipic Sipickiego, syna Niemierzy Wydżgi herbu Jastrzębiec podkomorzego bełskiego. W 1564 miała 5 łanów (84 ha) gruntów uprawnych[8]. W XVIII stuleciu jej dziedzicami nadal byli nadal Wydżgowie, choć w roku 1760 epizodycznie właścicielem był Kacper Świeżawski, po czym ponownie wraca do Wydżgów, by w XIX wieku przejść do Swieżawskich. W roku 1881 była to własność Eustachego Świeżawskiego[6].

Według spisu miast, wsi, osad Królestwa Polskiego, w roku 1827 roku wieś liczyła 60 domów i 373 mieszkańców.

Według spisu powszechnego z roku 1921 – Łykoszyn, wieś w gminie Telatyn, posiadał 54 domy i 307 mieszkańców, w tym 37 Ukraińców. Folwark Łykoszyn posiadał natomiast 6 budynków mieszkalnych i 96 mieszkańców[9].

Zabytki

  • Dawny pałac z oficyną, czworaki dworskie, rządcówka i park z II połowy XVIII, II połowy XIX wieku, wpisany do rejestru zabytków pod numerem rejestrowym: A/1566 z 8.08.1988[10]

Przypisy

  1. GUS: Ludność – struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r..
  2. Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 754 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
  3. a b Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200), ze zmianami w obwieszczeniu z dnia 2015-08-04 4 sierpnia 2015(dts) (Dz.U. z 2015 r. poz. 1636).
  4. a b TERYT (Krajowy Rejestr Urzędowego Podziału Terytorialnego Kraju). Główny Urząd Statystyczny. [dostęp 2017-09-10].
  5. Jednostki pomocnicze gminy Telatyn. Urząd Gminy Telatyn. [dostęp 2020-03-06].
  6. a b Łykoszyn, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. V: Kutowa Wola – Malczyce, Warszawa 1884, s. 849.
  7. Janeczek 1991 ↓, s. 130, 363.
  8. Jabłonowski 1902 ↓, s. 213, 241.
  9. Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej opracowany na podstawie wyników Pierwszego Powszechnego Spisu Ludności z dn. 30 września 1921 r. i innych źródeł urzędowych, t. IV, Województwo lubelskie, Warszawa: Główny Urząd Statystyczny Rzeczypospolitej Polskiej, 1924 [dostęp 2017-09-10].
  10. Rejestr zabytków nieruchomych – województwo lubelskie, Narodowy Instytut Dziedzictwa, 30 września 2021.

Bibliografia

  • Andrzej Janeczek: Osadnictwo pogranicza polsko-ruskiego. Województwo bełskie od schyłku XIV do początku XVII w. Wrocław: 1991.
  • Aleksander Jabłonowski: Polska XVI wieku pod względem geograficzno – statystycznym tom VII cz.1 Ziemie Ruskie – Ruś Czerwona, [w:] Źródła Dziejowe, tom XVIII,) część pierwsza. Warszawa: Warszawska Drukarnia Estetyczna ul. Mazowiecka 2, 1902, s. 414.

Media użyte na tej stronie