Śmierć w Wenecji
Śmierć w Wenecji (oryg. niem. Der Tod in Venedig) – nowela Tomasza Manna wydana w 1912 roku. Jest uważana za najważniejszą krótką formę Manna – również dlatego, że porusza homoseksualny wątek platonicznej miłości do młodego chłopca.
Opis fabuły
Nowela opowiada historię starzejącego się utytułowanego literata Gustawa von Aschenbacha, który udaje się w podróż do Wenecji, gdzie zakochuje się w polskim chłopcu Tadziu. Aschenbach spędza czas na plaży Lido i w hotelu, w pewnym stopniu śledząc chłopca i jego rodzinę. W momencie rozpaczy chce uciec z wydającej się mu duszną Wenecji – jednak przez przypadek zostaje. Okazuje się, że kufer z jego rzeczami zostaje wysłany przez pomyłkę niewłaściwym pociągiem. Wraca do Hotelu Kąpielowego. Ostatecznie pobyt w Wenecji doprowadza do jego śmierci, ponieważ wybucha epidemia cholery, na którą Aschenbach umiera, patrząc na bawiącego się z kolegami na plaży Tadzia. Uczucie do Tadzia przedstawione jest jako platoniczne uwielbienie dla piękna chłopca – które Aschenbach oddaje np. przez mityczne porównania chłopca do Feaka, Apolla.
Inspiracja
Tomasz Mann przebywał w 1912 roku z rodziną na wakacjach w Wenecji – gdzie, jak wspomina w pamiętnikach żona Manna Katja, zobaczył pierwowzór Tadzia. Prawdopodobnie był nim zmarły w 1986 roku Władysław Moes. Zmiana imienia miałaby być pomyłką Manna, który błędnie zinterpretował skrót imienia Władzio jako Adzio. Prototypem Gustawa von Aschenbacha był podziwiany przez Manna kompozytor austriacki i dyrygent, zmarły właśnie wtedy, Gustav Mahler. Pisarz zapożyczył od niego dla swej literackiej postaci imię oraz niektóre cechy fizyczne[1].
Odniesienia w kulturze
- W 1971 na kanwie książki powstał film Śmierć w Wenecji w reżyserii Luchino Viscontiego. W główną rolę wcielił się Dirk Bogarde. Fragment tego filmu został wykorzystany w polskiej komedii Chłopaki nie płaczą z 2001. Użyto sceny z Gustawem von Aschenbachem płynącym gondolą, zaś „gangsterzy” oglądający go spodziewali się filmu sensacyjnego, mając na uwadze sam tytuł filmu.
- W 1973 powstało libretto dla opery Śmierć w Wenecji autorstwa Benjamina Brittena.
Przypisy
- ↑ Bogusław Mucha, Tajemnica Śmierci w Wenecji, „Akant”, 1 sierpnia 2011.
Linki zewnętrzne
- Katarzyna T. Nowak, Tajemnica Tadzia – artykuł na temat inspiracji Tomasza Manna
- Tadzio. free.art.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2005-11-01)]. – strona poświęcona miłości Tomasza Manna do Tadzia
- Władysław Moes – zdjęcia dorosłego Tadzia, czyli Władysława Moesa
Media użyte na tej stronie
(c) «Wikimedia: Foto H.-P.Haack», CC BY-SA 3.0
Thomas Mann: München: Hyperion-Verlag Hans von Weber 1912, 99 Seiten; Erstveröffentlichung in einer Auflage von 100 Exemplaren (dreizehnter Hundertdruck des Hyperion-Verlages), Exemplar LXXI (Potempa E 26.1, Bürgin I 8, Haack * S. 49). Kleines Exlibris der Sammlerin Lucy Spiegel auf vorderem Spiegel. Gesetzt in der hier erstmals verwendeten Tiemann-Kursiv, gedruckt bei Poeschel & Trepte in Leipzig. Geripptes Bütten mit Hundert-Wasserzeichen. Goldener Kopfschnitt, sonst unbeschnitten. Dunkelblaues Maroquin, Lexikon-Oktav auf Bünden. Goldgeprägter Rückentitel. Zwischen den Bünden goldgeprägte Rechtecke. Buchdeckel mit rechteckig umlaufenden Goldfileten (vorn vierfach, hinten zweifach, auf den Einschlägen einfach). Vorderdeckel mit goldgeprägter Hundertdruck-Vignette des Hyperion-Verlags. Schmuckschuber (Kanten gefasst im Leder des Einbands) und Leseband, gefertigt von E. Ludwig Frankfurt am Main (goldener Prägestempel auf unterem Einschlag des Vorderdeckels). Es existiert eine gleichartige Einbandgestaltung von Carl Sonntag jun. Leipzig. Die Prägestempel unterscheiden sich minimal.