Świątynia Białego Konia

Świątynia Białego Konia

白馬寺

Biały Koń przed świątynią
Państwo	Chiny
Miejscowość	Luoyang
Założyciel klasztoru	Kaśjapa Matanga
Materiał budowlany	drewno, cegła
Data budowy	64-68
Położenie na mapie Chin Świątynia Białego Konia
34°43′26″N 112°35′59″E/34,723881 112,599725

Posąg Buddy Siakjamuniego w świątyni

Świątynia Białego Konia (chin. upr. 白马寺, chin. trad. 白馬寺, pinyin Báimǎ sì) – świątynia buddyjska znajdująca się w mieście Luoyang w Chinach. Jest to najstarsza buddyjska świątynia w kraju^[1].

Historia

W roku 64 cesarz Ming z dynastii Han wysłał na zachód poselstwo celem zapoznania się z naukami buddyzmu. Wróciło ono do Chin trzy lata później, a wraz z nim przybyli dwaj indyjscy mnisi, Kaśjapa Matanga (chin. She Moteng) i Dharmaraksza (chin. Zhu Falan). Mnisi przyprowadzili z sobą białego konia, objuczonego torbami zawierającymi buddyjskie sutry i figurki^[2]. W 68 roku z rozkazu cesarza w Luoyangu (ówczesnej stolicy Chin) wzniesiono pierwszą w Chinach buddyjską świątynię, którą na pamiątkę białego konia towarzyszącego mnichom nazwano Świątynią Białego Konia; indyjscy mnisi zamieszkali w niej, tłumacząc święte teksty na język chiński^[3].

W IX w. opatem klasztoru był uczeń Nanquana Puyuana - Baima Tanzhao.

Świątynia w ciągu wieków przechodziła wielokrotne przebudowy; jej obecny wygląd został ukształtowany w czasach dynastii Ming i Qing^[3].

Architektura

Położona na obrzeżach miasta, około 12 kilometrów od jego centrum^[3] świątynia skryta jest wśród wiekowych drzew. Przed jej wejściem znajduje się ogrodzony płotem staw rybny^[2]. Cały kompleks obejmuje powierzchnię 34,000 m²^[3].

Świątynna brama posiada trzy wejścia^[3]. W czasach dynastii Song ustawiono przed nią dwa kamienne konie^[3]. Po jej bokach znajdują się groby She Motenga i Zhu Falana^[2]. Główne budynki usytuowane są wzdłuż biegnącej od bramy symetrycznej osi północ-południe. Pierwszym z nich jest pochodzący z czasów dynastii Yuan^[2] Pawilon Niebiańskich Królów, w których przechowywane są posągi czterech Niebiańskich Królów, Buddy Majtrei oraz Bodhisattwy Skandy^[3]. Za nim znajduje się Pawilon Wielkiego Buddy, najokazalszy w całej świątyni^[2]. Zbudowany w czasach dynastii Ming budynek wznosi się na metrowym tarasie i posiada podwójny^[3], bogato zdobiony dach^[2]. Wewnątrz niego umieszczono posąg Buddy Siakjamuniego z towarzyszącymi mu Kasjapą i Anandą^[2], a także ważący ponad 2 tony zabytkowy dzwon^[3].

Za Pawilonem Wielkiego Buddy znajduje się Pawilon Mahawiry, w którym znajdują się posągi trzech buddów: Siakjamuniego, Amithaby i Buddy medycyny, z towarzyszącymi osiemnastoma arhatami^[3]. Pawilon jest bogato ozdobiony malowidłami z czasów panowania mongolskiego^[2]. Czwartym z kolei pawilonem jest niewielki (najmniejszy w całej świątyni) Pawilon Porady, w którym oddaje się cześć Buddzie Amithabie^[2]. Pawilon Porady otoczony jest niewielkim laskiem bambusowym, za którym usytuowany jest ułożony z kamiennych bloków taras otoczony sosnami^[3], na którym znajduje się pawilon. Po obu bokach tarasu znajdują się dwa mniejsze pawilony, w których przechowywane są posągi założycieli świątyni^[3].

Niedaleko wschodniego krańca świątyni wznosi się 13-piętrowa pagoda o wysokości 25 metrów^[3]. Zbudowana w czasach dynastii Jin jest najstarszą pagodą w Chinach^[1].

Przypisy