Świątynia Białego Obłoku

Świątynia Białego Obłoku w Pekinie

Brama wejściowa
Państwo	Chiny
Miejscowość	Pekin
Wyznanie	taoizm
Położenie na mapie Chin Świątynia Białego Obłoku w Pekinie
39°53′56″N 116°20′15″E/39,898889 116,337500

Świątynia Białego Obłoku (chin. upr. 白云观, chin. trad. 白雲觀, pinyin Báiyúngùan) – świątynia taoistyczna znajdująca się w Pekinie.

Historia

Początki świątyni sięgają czasów dynastii Tang. Wybudowana w 739 roku, nosiła wówczas nazwę Tianchang. Wewnątrz znajdował się posąg Laozi. Spłonęła w 1206 roku.

Po zajęciu Chin przez Mongołów odbudowana w 1224 roku z rozkazu Czyngis-chana^[1]. Zgodnie z przekazami mistrz Qiu Chuji z rozkazu mongolskiego władcy miał zostać przywódcą wszystkich taoistów w Chinach i rezydować w tej świątyni^[2]. Swoją obecną nazwę nosi od czasów dynastii Ming^[1].

Przechodziła trzykrotną przebudowę: w 1706, 1714 i 1886 roku^[3].

Zdewastowana w okresie rewolucji kulturalnej odgrywała rolę koszar^[4]. Odrestaurowana, obecnie ponownie pełni funkcje kultowe. Użytkowana przez Chińskie Towarzystwo Taoistyczne^[5], którego jest siedzibą^[2]. Obecnie mieszka w niej 30 mnichów^[4]. Znajduje się w niej bogata biblioteka pism taoistycznych^[1].

Architektura

Pawilon Lingguan

Świątynię ulokowano wzdłuż osi północ-południe, z bramami wychodzącymi w kierunku południowym^[1]. Zbudowana została na wzór typowej świątyni buddyjskiej. Składa się z trzech położonych równolegle części, w ramach których znajdują się dziedzińce przedzielane bramami i pawilonami kultowymi ze znajdującymi się wewnątrz posągami taoistycznych bóstw^[1], oraz ulokowanego na tyłach ogrodu^[3]. W różnych miejscach świątyni znajdują się trzy płaskorzeźby przedstawiające małpy; według legendy znalezienie wszystkich i potarcie ich ręką zapewnia szczęście^[1].

Główne zabudowania (50 budynków) znajdują się w zajmującej powierzchnię 2 hektarów części środkowej^[3]. Głowna brama o trzech wejściach, wybudowana w 1443 roku, ozdobiona jest wyobrażeniami chmur, żurawi i ptaków^[6][3]. Za nią znajduje się most Wofeng, który wiedzie do pawilonu Lingguan. Poświęcony jest on bóstwu o tym imieniu; wewnątrz pawilonu znajduje się jego posąg o wysokości 1,2 metra^[7]. Dalej znajduje się poświęcony Nefrytowemu Cesarzowi pawilon Yuhuang z 1,8-metrowym posągiem w środku^[8]. Towarzyszy mu 6 mniejszych posągów wyobrażających służbę, zaś ściany pawilonu pokryte są malowidłami z okresu Ming i Qing^[3].

Za pawilonem Yuhuang znajduje się wzniesiony w 1456 roku pawilon Laolü, w którym czczonych jest siedmiu założycieli Szkoły Doskonałego Objawienia (Quanzhen Dao)^[9]. Następny pawilon, Qiuzu, poświęcony jest założycielowi szkoły Longmen, Qiu Chuji^[3]. W pawilonie tym znajduje się wielka drewniana misa, podarowania przez cesarza Yongzhenga. Zgodnie z legendą, gdy mnichom będzie grozić niebezpieczeństwo, mają zanieść ją do pałacu cesarskiego aby uzyskać pomoc^[10].

Trójnóg przed pawilonem Sanqing

Ostatnim budynkiem środkowej części świątyni jest pawilon Sanqing. Jako jedyny z pawilon jest on dwupiętrowy^[3]. Na pierwszym piętrze oddaje się cześć czterem cesarzowym, zaś na drugim taoistycznej trójcy. Przed pawilonem umieszczony jest wykonany z brązu ogromny trójnóg ofiarowany przez cesarza Jiajinga, ozdobiony wyobrażeniami 43 smoków^[11].

W części zachodniej świątyni znajdują się pawilony Citang, Baxian i Luzu, zaś we wschodniej pawilony Sanxing, Cihang, Zhenwu i Leizu.

Przypisy