Święty Ludwik z Tuluzy koronujący Roberta Andegaweńskiego

Święty Ludwik z Tuluzy koronujący Roberta Andegaweńskiego
Autor	Simone Martini
Data powstania	1317
Medium	tempera na desce
Wymiary	256 (pradella 56 x 205) × 138 cm
Miejsce przechowywania
Lokalizacja	Museo di Capodimonte

Święty Ludwik z Tuluzy koronujący Roberta Andegaweńskiego – obraz włoskiego malarza Simona Martiniego.

Pradella z pięcioma scenami z życia św. Ludwika

Obraz został wykonany dla neapolitańskiego kościoła Sam Lorenzo, na zlecenie Roberta Andegaweńskiego, władcy Królestwa Neapolu i Sycylii. Panel miał na celu sławić dynastię Andegawenów.

Opis obrazu

Obraz przedstawia św. Ludwika z Tuluzy koronującego swojego młodszego brata Roberta Andegaweńskiego. Ludwik zrzekł się korony na rzecz swojego młodszego brata, przyjął święcenia kapłańskie i został biskupem Tuluzy w 1286 roku. Postać świętego majestatycznie siedzi na tronie na którym leży anatolijski kilim. Odziany jest w biskupią szatę (pluwiał) zapinaną na szyi ze srebrzystymi pieczęciami na tkaninie płaszcza zarzuconą na franciszkański habit. Z prawej strony klęczy jego brat w królewskich szatach koronacyjnych. Ludwik trzyma koronę nad jego głową co ma symbolizować nadanie władzy z rąk przedstawiciela Boga i kościoła. Obie postacie umieszczone zostały na złotym tle ze złotymi kwiatami lilii (fleurs-de-lis) będącymi heraldycznymi symbolami monarchii francuskiej. Te same emblematy znajdują się na niebieskiej ramie panelu. Złote tło i aureole są jeszcze pozostałością gotyckiego malarstwa tablicowego. Zindywidualizowana postać klęczącego Roberta, szata kardynalska a głównie mozaika na podłodze są pierwszą próbą perspektywicznego ujęcia przestrzeni a tym samym stanowią innowacyjność w technice malarskiej pojawiającej się po raz pierwszy w połowie XIV wieku w sztuce malarzy sieneńskich. Podobne ujęcie Martini wykorzystał w powstałych w tym samym czasie we freskach z dolnego kościoła w Asyżu pt. Sceny z życia św. Marcina.

W rzeczywistości koronacja Roberta przez Ludwika nigdy nie miała miejsca. Kanonizacja Ludwika była wynikiem starań młodszego brata, była podyktowana politycznymi pobudkami a zamówiony obraz miał usprawiedliwiać kontynuację władzy linii Andegawenów.

Panel osadzony był na predelli składającej się z czterech scen z życia św. Ludwika i z jednej sceny przedstawiającej cud po jego śmierci. Pierwsza scena przedstawia Akceptację urzędu biskupiego, następnie: Przyjęcie do zakonu franciszkanów i konsekracja na biskupa, Posługa wobec biednych i przyjęcie ich do własnego stołu, Śmierć Ludwika i złożenie go do trumny i Cud wskrzeszenia chłopca^[1].

Przypisy

Bibliografia

• Ilaria Giaccone: Wielkie Muzea. Museo di Capodimonte. Warszawa: HPS, 2007. ISBN 978-83-60688-47-2.
• Patrick de Rynck: Jak czytać malarstwo. Kraków: Universitas, 2006. ISBN 83-242-0565-9.