Świadkowie Jehowy w Tunezji

Tunezja na globie ziemskim

Pismo Święte w Przekładzie Nowego Świata w języku arabskim wydano w 1998 roku (część) oraz w 2004 roku (całość)

Czy na tym życiu wszystko się kończy? w języku arabskim

Świadkowie Jehowy w Tunezji – społeczność wyznaniowa w Tunezji, należąca do ogólnoświatowej wspólnoty Świadków Jehowy^[1].

Społeczność Świadków Jehowy w Tunezji należy do zboru w Tunisie i prowadzących działalność kaznodziejską nieoficjalnie, ponieważ ich wyznanie jest w tym kraju niezalegalizowane – z tego powodu szczegółowa liczebność członków wyznania nie jest podawana do wiadomości publicznej. Działalność Świadków Jehowy w Tunezji koordynuje francuskie Biuro Oddziału^[2].

Według danych z lat 2005–2009 w kraju działało 50 głosicieli, z których połowa nie jest rodowitymi Tunezyjczykami^[3][4].

Historia

Początki

Historia działalności religijnej tego wyznania w Tunezji sięga roku 1952, kiedy oficjalne statystyki odnotowały pierwszego Świadka Jehowy. W ciągu dwóch lat liczba wyznawców wzrosła do 29 w jedynym zborze, a w roku 1955 – do 35^[5]. W 1956 roku pięcioosobowa rodzina Świadków Jehowy musiała opuścić Tunezję w obawie przed negatywnymi reakcjami na prowadzoną przez nich działalność ewangelizacyjną. Rodzina ta przeniosła się do Maroka, aby tam dalej głosić.

Na początku lat 60. XX wieku Annie Bianucci działała w Tunezji jako tzw. pionier specjalny. W tym okresie Tunezję odwiedzał misjonarz – absolwent Biblijnej Szkoły Strażnicy – Gilead – Emmanuel Paterakis, który był również nadzorcą strefy (przedstawiciel Biura Głównego Świadków Jehowy), nadzorującym działalność w 26 krajach północnoafrykańskich i Bliskiego Wschodu. W 1961 roku liczba głosicieli wynosiła 74 osoby.

Ograniczenia działalności

W 1964 roku Liga Arabska wydała dekret, według którego Świadków Jehowy uznała za syjonistów. Wielu ówczesnych cudzoziemskich wyznawców zmuszonych było do opuszczenia Tunezji – niektórzy z nich wyjechali do Francji i innych krajów.

W późniejszym okresie liczba wyznawców w tym islamskim kraju wahała się pomiędzy 30 a 60.

W sierpniu 2001 roku delegacja Świadków Jehowy z Tunezji uczestniczyła w kongresie międzynarodowym „Nauczyciele słowa Bożego” w Rzymie^[6][7], a latem 2009 roku w kongresie międzynarodowym „Czuwajcie!” w Rzymie^[8].

Świadkowie Jehowy wydają publikacje w języku arabskim, również w dialekcie tunezyjskim^[9]. W tym dialekcie dostępny jest także oficjalny serwis internetowy – jw.org^[10].

Ostatnie opublikowane oficjalnie sprawozdanie Świadków Jehowy z Tunezji pochodzi z 1993 roku. Obecnie sprawozdanie z działalności w tym kraju dołączane jest do ogólnego z 33 krajów, w których działalność Świadków Jehowy jest ograniczona prawnie lub zakazana.

Przypisy

Bibliografia

• Świadkowie Jehowy – głosiciele Królestwa Bożego, s. 475

Linki zewnętrzne

• Tunisia, continued..., adherents.com [zarchiwizowane z adresu 2008-04-10]  (ang.).
• MuhammadM. Harb MuhammadM., Abdul SamiA.S. Hrawi Abdul SamiA.S., GabrielG. Farah GabrielG., Global Freemasonry in the balance of Islam – Jehovah's Witnesses in the balance, Faculty of Theology in Cairo, (1407 AH / 1987), 1987  (arab.).
• International Religious Freedom Report: Tunisia, 2010  (ang.).
• Refworld/Religious groups: Jehovah's Witness  (ang.). – raporty dotyczące wolności religijnej w Tunezji gromadzone przez Urząd Wysokiego Komisarza Narodów Zjednoczonych do spraw Uchodźców
• United States Department ofU.S.D. State United States Department ofU.S.D., Bureau ofB. Democracy Bureau ofB., Human Rights andH.R. Labor” Human Rights andH.R., Annual Report on International Religious Freedom for 1999, jewishvirtuallibrary.org, 9 września 1999  (ang.).
• Rodney Stark & Laurence R.R.S.& L.R. Iannaccone Rodney Stark & Laurence R.R.S.& L.R., Why the Jehovah’s Witnesses Grow so Rapidly: A Theoretical Application, „Journal of Contemporary Religion”, Vol. 12, No. 2, 1997  (ang.).