Świat (1951–1969)
| ||
| Częstotliwość | tygodnik | |
|---|---|---|
| Państwo |  PRL | |
| Adres | Warszawa | |
| Wydawca | Robotnicza Spółdzielnia Wydawnicza „Prasa” | |
| Tematyka | polityczno-społeczna | |
| Język | polski | |
| Pierwszy numer | 1951 | |
| Ostatni numer | 1969 | |
| Redaktor naczelny | Stefan Arski | |
| Liczba stron | 24 | |
Świat – popularny ogólnopolski tygodnik ilustrowany ukazujący się w latach 1951–1969, przeważnie w objętości 24 stron, wydawany przez „RSW Prasa”. Siedziba redakcji mieściła się przy ul. Nowy Świat 58 w Warszawie.
Wydawany po II wojnie światowej, częściowo nawiązywał swą formułą do swego przedwojennego poprzednika, a częściowo do amerykańskiego tygodnika „Time”. Poświęcony był tematyce społeczno-politycznej, kulturalno-naukowej i ekonomicznej. Tutaj zamieszczali swe teksty wybitni reportażyści, m.in. Marian Brandys, Kazimierz Dziewanowski, Wiesław Górnicki, Krzysztof Kąkolewski, czy Lucjan Wolanowski.
Charakterystyczne cykle (stałe i okresowe) to m.in. „Świat-Nasza Kronika” Zbigniewa Mitznera (pod ps. „Jan Szeląg”), „Felieton krakowski” Stefana Otwinowskiego, „Notatnik zapaleńca” Józefa Hena, „Niebieskie kartki” Adolfa Rudnickiego, „Tylko dla kobiet” Anny Ziółkowej i in.
Na łamach pisma ukazywały się w odcinkach najważniejsze teksty literatury polskiej (m.in. pierwodruk Na wsi wesele Marii Dąbrowskiej, Przygody Pędrka Wyrzutka Stefana Themersona, fragmenty wydanej dopiero w latach 70. na emigracji powieści Leopolda Tyrmanda Siedem dalekich rejsów, opowiadania Wilhelma Macha) i światowej (np. Stary człowiek i morze Ernesta Hemingwaya w tłum. Bronisława Zielińskiego, czy opowiadania Jaroslava Haška w tłum. Stefana Dębskiego), ponadto m.in. sonety Janusza Minkiewicza, „Dziennik podróży” Mieczysława Jastruna, fraszki Stanisława Jerzego Leca i Tadeusza Fangrata, ilustracje, rysunki i historyjki obrazkowe znanych grafików, m.in. Jerzego Flisaka, Jana Lenicy, Zbigniewa Lengrena, Szymona Kobylińskiego, Antoniego Uniechowskiego, Ignacego Witza, czy Jerzego Zaruby i in.
Istotnym elementem każdego wydania były liczne czarno-białe fotografie (wśród fotoreporterów: Konstanty Jarochowski, Jan Kosidowski, Wiesław Prażuch i Władysław Sławny).
Na fali czystek politycznych po wydarzeniach marcowych w 1968 zlikwidowany; wkrótce w jego miejscu (i w tym samym budynku) powstał inny tygodnik „Perspektywy”.
Dziennikarze – zespół redakcyjny, fotoreporterzy i autorzy pisma (wybór)
|
|
Linki zewnętrzne
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).