Świdrzyk lśniący

Świdrzyk lśniący

Cochlodina laminata
(Montagu, 1803)
Świdrzyk lśniący
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	mięczaki
Gromada	ślimaki
Podgromada	płucodyszne
Rząd	trzonkooczne
Rodzina	świdrzykowate
Podrodzina	Alopiinae
Plemię	Cochlodinini
Rodzaj	Cochlodina
Gatunek	świdrzyk lśniący

Świdrzyk lśniący (Cochlodina laminata) – europejski gatunek ślimaka trzonkoocznego (Stylommatophora) z rodziny świdrzykowatych (Clausiliidae). Żyje w lasach, gdzie chowa się w ściółce, pod korą i przy pniach^[1].

Schemat budowy klausilium świdrzyka lśniącego

Występowanie

Występuje niemal w całej Europie, choć w części zachodniej kontynentu rzadszy. Południowy zasięg wyznacza linia północnej Hiszpanii, Włoch i północnych krańców Grecji. Na północy sięga południowej Skandynawii, a na wschodzie sięga Kaukazu. W odpowiednich warunkach występuje bardzo licznie.

Wygląd

Jest to jeden z większych przedstawicieli świdrzykowatych, osiągający długość muszli 15-18 mm^[1], a szerokość 4 mm. Muszla wąska, wrzecionowata, lewoskrętna, o licznych skrętach. Muszlę zamyka, charakterystyczny dla tej rodziny nieregularny twór zwany klausilium, dzięki któremu ślimak chroni się przed niekorzystnymi warunkami atmosferycznymi i drapieżnikami. Kolor muszli brązowy, czasem z białym nalotem. Ciało ślimaka brązowe i lśniące.

Pożywienie i rozmnażanie

Świdrzyki lśniące preferują martwy pokarm roślinny, czasem zjadają też grzyby. Jak inne ślimaki są hermafrodytami. Gody odbywają się w sierpniu. Składają do ściółki 10-15, rzadziej 17 jaj barwy białej, o średnicy 2 mm. Młode wykluwają się w zależności od warunków pogodowych pod koniec września, lub na początku października. W pełni dorosłe są po dwóch latach. Dożywają, przynajmniej w hodowli, do lat pięciu^[2].

Zobacz też

• mięczaki Polski

Przypisy