Świrz
![]() Zamek w Świrzu | |||
| |||
Państwo | |||
---|---|---|---|
Obwód | |||
Rejon | |||
Populacja • liczba ludności |
| ||
Nr kierunkowy | +380 3263 | ||
Kod pocztowy | 81225 | ||
Położenie na mapie Ukrainy (c) Karte: NordNordWest, Lizenz: Creative Commons by-sa-3.0 de | |||
![]() | |||
Portal ![]() |
Świrz (ukr. Свірж, za II RP także Swirz) – wieś w rejonie przemyślańskim obwodu lwowskiego Ukrainy, nad rzeką Świrż.
Historia
Miejscowość wzmiankowana po raz pierwszy w 1422 roku podczas rozgraniczenia wsi ze Stokami i Lubeszką[1]. Wieś prawa wołoskiego, położona była w pierwszej połowie XV wieku w ziemi lwowskiej województwa ruskiego[2].
W 1428 r. Świrz odwiedził król Władysław II Jagiełło. W 1449 r. doszło do rozgraniczenia miasta i wsi o tych samych nazwach. W 1484 r. bracia Marcin i Świrscy ufundowali tu parafię i pierwszy drewniany kościół. Na jego miejscu w 1546 r. zbudowano w stylu renesansowym murowaną świątynię pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny[3][4].
Przez pewien czas podczas zaboru austriackiego jako miasteczko wchodził w skład obwodu, czyli cyrkułu brzeżańskiego[5].
W II Rzeczypospolitej miejscowość była siedzibą gminy wiejskiej Swirz w powiecie przemyślańskim województwa tarnopolskiego.
W latach 1943 - 1945 z rąk nacjonalistów ukraińskich UPA zginęło ok. 75 Polaków[6].
Położenie
Na podstawie Słownika geograficznego Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich Świrz albo Świerz z Świrzykiem: to miasteczko w pow. przemyślańskim, 10 km na zachód od sądu powiatowego w Przemyślanach, z urzędem pocztowym w miejscu. Na północ leży Kopań, na wschód Kimirz, na południe Niedziliska i Chlebowice Świrskie, na płd-zach. Podhorodyszcze i Romanów[7].
Zamek w Świrzu
Warownię wznieśli w XV wieku Świrscy[8] herbu Szaława z Romanowa[9].
Po śmierci w bitwie pod Zborowem rotmistrza Pawła Świrskiego[10] ostatniego z rodu, zamek przeszedł w ręce rodziny Cetnarów, wywodzącej się ze Śląska. W XVII wieku zamek został przebudowany przez kasztelana halickiego i chorążego podolskiego Aleksandra Cetnera. W pierwszej połowie istnienia II RP zamieszkiwał w nim gen. Robert Lamezan-Salins.
Urodzeni w Świrzu
- Alicja Grześkowiak – polska polityk, doktor habilitowany w zakresie prawa karnego, senator I, II, III i IV kadencji, marszałek Senatu IV kadencji w latach 1997–2001
- Tadeusz Lipski – polski dowódca wojskowy, podoficer AK, oficer partyzantki antykomunistycznej
- Tadeusz Wiktor - generał porucznik (dywizji) Wojska Polskiego[11]
- Józef Wyspiański - redaktor naczelny "Spotkań świrskich", autor książki "Żołnierze ze świrskiego lasu"[12]
- Andrzej Żaki – polski archeolog.
Związani ze Świrzem
- Marian Osiński - profesor architektury, autor inwentaryzacji polskich zamków kresowych m.in. w Świrzu.
- Hilary Treter - wspólnik fabryki krochmalu w Świrzu[13] [14]
Przypisy
- ↑ Смерека Б. Розмежування сіл у Руській землі у 1422 році // Український археографічний щорічник. Нова серія. – К., 2020. – Вип. 23/24. – С. 557–567
- ↑ Grzegorz Jawor , Osady prawa wołoskiego i ich mieszkańcy na Rusi Czerwonej w późnym średniowieczu, Lublin 2000, s. 212, 222 .
- ↑ ŚWIRZ. Dawny kościół p.w. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny (1546). Lwowski obw., Lwowski r-n (Przemyślanski r-n) | Kościoły i kaplice Ukrainy, rkc.in.ua [dostęp 2022-11-11] .
- ↑ Świrz, lwow.info, 18 listopada 2006 [dostęp 2022-11-11] (pol.).
- ↑ Galicya pod względem topograficzno-geograficzno-historycznym, skreślona przez Hipolita Stupnickiego: Z mapą. Lwów : Madfes i Bodek, 1869, s. 79—80.
- ↑ Henryk Komański , Ludobójstwo dokonane przez nacjonalistów ukraińskich na Polakach w Województwie Tarnopolskim 1939-1946, wyd. Wyd. 2., popr, Wrocław: Nortom, 2006, ISBN 83-89684-61-6, OCLC 156875487 [dostęp 2022-11-07] .
- ↑ Filip Sulimierski, Bronisław Chlebowski, Władysław Walewski: Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. XI. Warszawa: 1880–1902, s. 717.
- ↑ Tokarski J.,: Lwów i okolice. Bielsko-Biała: Wyd. Pascal, 2007, s. 317. ISBN 978-83-7304-776-1.
- ↑ Kacper Niesiecki: Herbarz Polski. T. VIII, s. 584-587
- ↑ Stanisław Nicieja , Kresowa Atlantyda, t. XVI, 2021, s. 137, ISBN 978-83-7395-911-8 .
- ↑ WIKTOR Tadeusz – Sączopedia [dostęp 2022-11-11] (pol.).
- ↑ Historie prosto z kresowego Świrza, Lubin Nasze Miasto, 3 stycznia 2008 [dostęp 2022-11-11] (pol.).
- ↑ Wspomnienie pośmiertne. „Dziennik Polski”. Nr 364, s. 2, 31 grudnia 1892.
- ↑ Historie prosto z kresowego Świrza, Lubin Nasze Miasto, 3 stycznia 2008 [dostęp 2022-11-11] (pol.).
Bibliografia
- Filip Sulimierski, Bronisław Chlebowski, Władysław Walewski, Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. XI, Warszawa, 1880–1902, s. 717.
Linki zewnętrzne
- Świrz, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XI: Sochaczew – Szlubowska Wola, Warszawa 1890, s. 717 .
- zdjęcia ze Świrza
- Zamek w Świrzu na filmie z drona, 2018.
Media użyte na tej stronie
Autor: RosssW, Licencja: CC BY-SA 4.0
Районы Львовской области с 17 июля 2020 года.
(c) Karte: NordNordWest, Lizenz: Creative Commons by-sa-3.0 de
Location map of Ukraine
Logo społeczności Wikimedia. Proszę zauważyć, że w przeciwieństwie do większości logotypów związanych z ruchem Wikimedia, to logo nie jest zarejestrowane jako znak towarowy.
Flag of Lviv Oblast (Ukraine).
Autor: Tomasz Leśniowski, Licencja: CC BY-SA 3.0
Fragment elewacji zamku w Świrzu na Ukrainie. Zamek stanowił pierwotnie własność książąt Świrskich, od XVII wieku należał do rodu Cetnerów, zniszczony podczas wojen kozackich w 1648, zdobyty przez Turków w 1672. Po pierwszym rozbiorze Rzeczypospolitej znalazł się na obszarze zaboru austriackiego. Ostatnimi właścicielami przed 1939 byli Irena z Lamezanów i jej mąż Tadeusz Komorowski, późniejszy dowódca Armii Krajowej i powstania warszawskiego
Autor: Tomasz Leśniowski, Licencja: CC BY-SA 3.0
Front zamku w Świrzu na Ukrainie. Zamek stanowił pierwotnie własność książąt Świrskich, od XVII wieku należał do rodu Cetnerów, zniszczony podczas wojen kozackich w 1648, zdobyty przez Turków w 1672. Po pierwszym rozbiorze Rzeczypospolitej znalazł się na obszarze zaboru austriackiego. Ostatnimi właścicielami przed 1939 byli Irena z Lamezanów i jej mąż Tadeusz Komorowski, późniejszy dowódca Armii Krajowej i powstania warszawskiego
Autor: Tomasz Leśniowski, Licencja: CC BY-SA 3.0
Wieża zamku w Świrzu na Ukrainie. Zamek stanowił pierwotnie własność książąt Świrskich, od XVII wieku należał do rodu Cetnerów, zniszczony podczas wojen kozackich w 1648, zdobyty przez Turków w 1672. Po pierwszym rozbiorze Rzeczypospolitej znalazł się na obszarze zaboru austriackiego. Ostatnimi właścicielami przed 1939 byli Irena z Lamezanów i jej mąż Tadeusz Komorowski, późniejszy dowódca Armii Krajowej i powstania warszawskiego
Autor: Petro Vlasenko, Licencja: CC BY-SA 3.0
To jest zdjęcie miejsca lub budynku wpisanego do Państwowego Rejestru Zabytków Nieruchomych Ukrainy pod numerem: 46-233-0009
Autor: Tomasz Leśniowski, Licencja: CC BY-SA 3.0
Dziedziniec zamku w Świrzu na Ukrainie. Zamek stanowił pierwotnie własność książąt Świrskich, od XVII wieku należał do rodu Cetnerów, zniszczony podczas wojen kozackich w 1648, zdobyty przez Turków w 1672. Po pierwszym rozbiorze Rzeczypospolitej znalazł się na obszarze zaboru austriackiego. Ostatnimi właścicielami przed 1939 byli Irena z Lamezanów i jej mąż Tadeusz Komorowski, późniejszy dowódca Armii Krajowej i powstania warszawskiego
Autor: Tomasz Leśniowski, Licencja: CC BY-SA 3.0
Dziedziniec zamku w Świrzu na Ukrainie. Zamek stanowił pierwotnie własność książąt Świrskich, od XVII wieku należał do rodu Cetnerów, zniszczony podczas wojen kozackich w 1648, zdobyty przez Turków w 1672. Po pierwszym rozbiorze Rzeczypospolitej znalazł się na obszarze zaboru austriackiego. Ostatnimi właścicielami przed 1939 byli Irena z Lamezanów i jej mąż Tadeusz Komorowski, późniejszy dowódca Armii Krajowej i powstania warszawskiego
Autor: Tomasz Leśniowski, Licencja: CC BY-SA 3.0
Tył zamku w Świrzu na Ukrainie. Zamek stanowił pierwotnie własność książąt Świrskich, od XVII wieku należał do rodu Cetnerów, zniszczony podczas wojen kozackich w 1648, zdobyty przez Turków w 1672. Po pierwszym rozbiorze Rzeczypospolitej znalazł się na obszarze zaboru austriackiego. Ostatnimi właścicielami przed 1939 byli Irena z Lamezanów i jej mąż Tadeusz Komorowski, późniejszy dowódca Armii Krajowej i powstania warszawskiego
Autor: Tomasz Leśniowski, Licencja: CC BY-SA 3.0
Ściana frontowa zamku w Świrzu na Ukrainie. Zamek stanowił pierwotnie własność książąt Świrskich, od XVII wieku należał do rodu Cetnerów, zniszczony podczas wojen kozackich w 1648, zdobyty przez Turków w 1672. Po pierwszym rozbiorze Rzeczypospolitej znalazł się na obszarze zaboru austriackiego. Ostatnimi właścicielami przed 1939 byli Irena z Lamezanów i jej mąż Tadeusz Komorowski, późniejszy dowódca Armii Krajowej i powstania warszawskiego
Autor: Tomasz Leśniowski, Licencja: CC BY-SA 3.0
Front zamku w Świrzu na Ukrainie. Zamek stanowił pierwotnie własność książąt Świrskich, od XVII wieku należał do rodu Cetnerów, zniszczony podczas wojen kozackich w 1648, zdobyty przez Turków w 1672. Po pierwszym rozbiorze Rzeczypospolitej znalazł się na obszarze zaboru austriackiego. Ostatnimi właścicielami przed 1939 byli Irena z Lamezanów i jej mąż Tadeusz Komorowski, późniejszy dowódca Armii Krajowej i powstania warszawskiego
Autor: Tomasz Leśniowski, Licencja: CC BY-SA 3.0
Zamek w Świrzu na Ukrainie. Zamek stanowił pierwotnie własność książąt Świrskich, od XVII wieku należał do rodu Cetnerów, zniszczony podczas wojen kozackich w 1648, zdobyty przez Turków w 1672. Po pierwszym rozbiorze Rzeczypospolitej znalazł się na obszarze zaboru austriackiego. Ostatnimi właścicielami przed 1939 byli Irena z Lamezanów i jej mąż Tadeusz Komorowski, późniejszy dowódca Armii Krajowej i powstania warszawskiego
Autor: Tomasz Leśniowski, Licencja: CC BY-SA 3.0
Bramka zamku w Świrzu na Ukrainie. Zamek stanowił pierwotnie własność książąt Świrskich, od XVII wieku należał do rodu Cetnerów, zniszczony podczas wojen kozackich w 1648, zdobyty przez Turków w 1672. Po pierwszym rozbiorze Rzeczypospolitej znalazł się na obszarze zaboru austriackiego. Ostatnimi właścicielami przed 1939 byli Irena z Lamezanów i jej mąż Tadeusz Komorowski, późniejszy dowódca Armii Krajowej i powstania warszawskiego