Świstowy Szczyt

Świstowy Szczyt
Svišťový štít
Ilustracja
Dzika Turnia i Świstowy Szczyt
Państwo Słowacja
PasmoTatry, Karpaty
Wysokość2383 m n.p.m.
Wybitność95 m
Położenie na mapie Tatr
Mapa konturowa Tatr, blisko centrum po prawej na dole znajduje się czarny trójkącik z opisem „Świstowy Szczyt”
Ziemia49°10′58″N 20°08′41″E/49,182778 20,144722

Świstowy Szczyt (słow. Svišťový štít, niem. Mittelgebirge, węg. Közép-hegység[1]) – trójwierzchołkowy szczyt w głównej grani Tatr pomiędzy Dziką Turnią (Divá veža) a Graniastą Turnią (Hranatá veža).

Szczytowa grań masywu Świstowego Szczytu zawiera trzy kulminacje, spośród których najwyższy jest południowo-zachodni Wielki Świstowy Szczyt. Środkowym wierzchołkiem jest Pośredni Świstowy Szczyt, od którego na północny zachód odchodzi Świstowa Grań. Tuż na wschód od niego znajduje się Mały Świstowy Szczyt. Przełączka między Wielkim a Pośrednim Świstowym Szczytem to Świstowa Szczerbina, natomiast Pośredni i Mały Świstowy Szczyt rozdzielone są Świstowym Zawracikiem[2].

Od Świstowego Szczytu odchodzą w kierunku dolin dwie, krótkie granie:

Od masywu Dzikiej Turni, w którym najbliższą turnią jest Czerwony Mnich, Świstowy Szczyt jest oddzielony Dziką Przełęczą (Predné Divé sedlo). Pomiędzy szczytami Świstowym i Jaworowym w głównej grani Tatr znajdują się kolejno m.in.:

Pierwsze znane wejście na szczyt: August Otto i przewodnik Johann Hunsdorfer (senior) 20 lipca 1897 r. Prawdopodobnie jednak na szczyt już wcześniej wchodzili kartografowie i myśliwi. Zimą jako pierwszy wszedł (na nartach) Gyula Komarnicki 16 lutego 1913 r.[2] Wejście na szczyt jest łatwe, a widok z niego rozległy, jednakże szczyt nigdy nie był popularny wśród turystów. Obecnie dla turystów jest niedostępny (nie prowadzą na niego szlaki turystyczne). Nazwa szczytu pochodzi od Doliny Świstowej. W literaturze szczyt wymieniany był jako Świstowe Turnie (1877), Świstowa (1886), Świstowa Turnia (1900 i 1903), Świstowy Wierch (1904), obecna nazwa występuje od 1912[1].

Przypisy

  1. a b Zofia Radwańska-Paryska, Witold Henryk Paryski: Wielka encyklopedia tatrzańska. Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2004. ISBN 83-7104-009-1.
  2. a b c d Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część XIV. Warzęchowe Turnie – Zawracik Rówienkowy. Warszawa: Sport i Turystyka, 1971, s. 160–182.

Media użyte na tej stronie

U+25B2.svg
Black up-pointing triangle , U+25B2 from Unicode-Block Geometric Shapes (25A0–25FF)
Dzika Przelecz.jpg
Autor: Rafik k, Licencja: CC BY-SA 4.0
Dzika Turnia, Dzika Przełęcz i Świstowy Szczyt, w dole Dzika Kotlina. Widok z Pawłowej Turni (zach. wierzchołek Staroleśnego Szczytu).