Świtezianka (ballada)

Młody Adam Mickiewicz
Tablica upamiętniająca drukarnię, w której tłoczono Ballady i romanse Adama Mickiewicza
Pomnik Świtezianki na jeziorze Świteź

Świteziankaballada Adama Mickiewicza, opublikowana po raz pierwszy w zbiorze Ballady i romanse, wydanym w 1822 w Wilnie jako część pierwszego tomu Poezyj. Świteziankami nazywano legendarne nimfy wodne, żyjące jakoby w wodach jeziora Świteź (obecnie na Białorusi).

Utwór opowiada o próbie, jakiej tytułowa świtezianka, występująca początkowo jako zwykła dziewczyna[1], poddaje zakochanego w niej młodzieńca. Ów chłopak, który zarzekał się, że nigdy jej nie zdradzi, zafascynowany urodą nieznajomej, zapomniał o swoich przyrzeczeniach. Wtedy jednak okazało się, że jego dziewczyna i świtezianka to ta sama osoba. Zdrada jednak została popełniona i młodzieniec został za nią ukarany wieczną tułaczką w miejscu jej popełnienia. Utwór został napisany strofą stanisławowską[2], składającą się z wersów dziesięciozgłoskowych i ośmiozgłoskowych, rymujących się abab. Składa się z trzydziestu ośmiu zwrotek[1].

Jakiż to chłopiec piękny i młody?
Jaka to obok dziewica?
Brzegami sinej Świtezi wody
Idą przy świetle księżyca.

Przypisy

  1. a b Świtezianka (A. Mickiewicz) (pol.). polski.opracowania.pl. [dostęp 2017-01-03].
  2. Wiktor Jarosław Darasz: Mały przewodnik po wierszu polskim. Kraków: Towarzystwo Miłośników Języka Polskiego, 2003, s. 139. ISBN 83-900829-6-9.

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

Ballady i romanse tablica.jpg
Autor: Shalom, Licencja: GFDL
A plaque in Vilnius
Świtezianka1.jpg
Autor: MBi, Licencja: CC BY-SA 4.0
Pomnik Świtezianki na jeziorze Świteź