Świtezianka (ballada)
Świtezianka – ballada Adama Mickiewicza, opublikowana po raz pierwszy w zbiorze Ballady i romanse, wydanym w 1822 w Wilnie jako część pierwszego tomu Poezyj. Świteziankami nazywano legendarne nimfy wodne, żyjące jakoby w wodach jeziora Świteź (obecnie na Białorusi).
Utwór opowiada o próbie, jakiej tytułowa świtezianka, występująca początkowo jako zwykła dziewczyna[1], poddaje zakochanego w niej młodzieńca. Ów chłopak, który zarzekał się, że nigdy jej nie zdradzi, zafascynowany urodą nieznajomej, zapomniał o swoich przyrzeczeniach. Wtedy jednak okazało się, że jego dziewczyna i świtezianka to ta sama osoba. Zdrada jednak została popełniona i młodzieniec został za nią ukarany wieczną tułaczką w miejscu jej popełnienia. Utwór został napisany strofą stanisławowską[2], składającą się z wersów dziesięciozgłoskowych i ośmiozgłoskowych, rymujących się abab. Składa się z trzydziestu ośmiu zwrotek[1].
Jakiż to chłopiec piękny i młody?
Jaka to obok dziewica?
Brzegami sinej Świtezi wody
Idą przy świetle księżyca.
Przypisy
- ↑ a b Świtezianka (A. Mickiewicz) (pol.). polski.opracowania.pl. [dostęp 2017-01-03].
- ↑ Wiktor Jarosław Darasz: Mały przewodnik po wierszu polskim. Kraków: Towarzystwo Miłośników Języka Polskiego, 2003, s. 139. ISBN 83-900829-6-9.
Linki zewnętrzne
- Adam Mickiewicz: Świtezianka. Ballada. literat.ug.edu.pl. [dostęp 2017-01-03].
Media użyte na tej stronie