Żółw błotny

Żółw błotny

Emys orbicularis[1]
(Linnaeus, 1758)
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	gady/zauropsydy
Rząd	żółwie
Rodzina	żółwie błotne
Rodzaj	Emys
Gatunek	żółw błotny
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2]
bliski zagrożenia
Zasięg występowania

Żółw błotny (Emys orbicularis) – gatunek żółwia z rodziny żółwi błotnych i podrzędu żółwi skrytoszyjnych. Jedyny gatunek żółwia żyjący naturalnie w Polsce. W środowisku naturalnym żyje kilkadziesiąt lat^[3].

Morfologia

Karapaks barwy oliwkowobrązowej, jest średnio wypukły, pokrywają go gładkie, regularne rogowe tarcze. Na każdej większej tarczy rozchodzą się promieniście od jednego punktu żółte kreski. Plastron pokryty dużymi nieregularnymi jasnymi plamami jest dobrze wykształcony, u samców środkowa część nieco wklęsła. Głowa, szyja i odnóża pokryte licznymi małymi żółtymi plamkami. Zdarzają się okazy czarne i bezplamiste. Źrenice oczu są okrągłe. Samce mają z reguły tęczówkę rudopomarańczową lub brązową, a samice mają oczy upstrzone żółtymi plamkami z niekiedy całkiem żółtą tęczówką. Palce spina błona pławna. Szczególnie u samców długie i ostre pazury^[4].

Rozmiary

• Długość karapaksu samic 17–19 cm (rzadko ponad 20 cm), samców 14–17 cm (rzadko ponad 18 cm)^[5].
• Masa ciała samic 0,8–1 kg (rzadko ponad 1,2 kg), samców 0,4–0,7 kg (rzadko ponad 0,8 kg)^[5].

Biologia i ekologia

Biotop

Żółw błotny jest gatunkiem nizinnym, a jego środowiskiem jest woda, którą opuszczają tylko samice dla złożenia jaj. Zamieszkuje nieduże, zarastające jeziorka, leśne oczka wodne, bagna, gęsto zarośnięte i trudno dostępne starorzecza, duże stawy oraz wolno płynące rzeczki z gęstą roślinnością.

Pokarm

Jest drapieżnikiem, poluje i odżywia się wyłącznie pod wodą. Zjada owady wodne i ich larwy, ślimaki, małże, kijanki, żaby, małe ryby. Nie gardzi też martwą zdobyczą. Mniejszą zdobycz połyka w całości, a większą chwyta szczękami i rozrywa pazurami.

Zachowanie

Większość czasu spędza w wodzie, ale oddycha powietrzem atmosferycznym za pomocą płuc. Pod powierzchnią wody może przebywać nawet do jednej godziny. Jest bardzo płochliwy, doskonale pływa, nurkuje, widzi oraz wyczuwa zbliżającego się intruza, stąd bardzo trudno go spotkać. Kiedy nie jest płoszony, lubi wychodzić z wody i wygrzewać się na słońcu. Zimuje zagrzebany głęboko w mule na dnie zbiornika wodnego przez około 5 miesięcy. Ze snu budzi się w kwietniu lub maju, w zależności od pogody.

Rozmnażanie

Gody odbywa od końca kwietnia do początku czerwca. Jaja najczęściej składa na przełomie maja i czerwca, w porze zakwitania kosaćca żółtego. Żółwica wychodzi wtedy na ląd, by szukać odpowiedniego miejsca do ich złożenia. Można ją spotkać nawet 4 do 5 km od macierzystego zbiornika. Gdy odnajdzie właściwe, odpowiednio nasłonecznione i suche miejsce, przystępuje do budowy gniazda. Tylnymi łapami kopie dołek w twardej ziemi, głęboki na 12–16 cm, który w swoim przekroju jest podobny do gruszki, o średnicy ok. 10 cm, z prowadzącym doń tunelem o średnicy 5 cm. Kształt komory, w której zostaną złożone jaja, swoim wyglądem przypomina gotyckie sklepienie. Wykopanie komory lęgowej zajmuje żółwicy co najmniej 2 godziny. Następnie wprowadza ona do tunelu łapę, po której staczają się jaja. Złożone jajo jest przesuwane do ściany komory, zanim zostanie złożone następne. Składanie jaj trwa kilkadziesiąt minut. Przeciętnie od 6 do ok. 16 jaj w cienkich wapiennych skorupkach o wymiarach ok. 2 × 3 cm. Po złożeniu jaj samica zasypuje i maskuje wejście do gniazda, po czym wraca do macierzystego zbiornika. Młode żółwie wylęgają się z końcem sierpnia, a w zimniejszych rejonach nawet dopiero na wiosnę. Młode po wykluciu mają długość około 2,5 cm i miękki pancerz nie zabezpieczający ich przed żadnym zagrożeniem. Po wydostaniu się z gniazda rozpoczynają wędrówkę do leśnych oczek, jezior i moczarów. W wędrówce tej narażone są na ataki jenotów, wydr, lisów i borsuków. Dopiero po upływie 6 lat pancerz na tyle twardnieje, że żółwie mogą czuć się bezpieczne. Samce dojrzałość płciową uzyskują po kilku latach, samice po kilkunastu^[5]. Niektóre źródła podają, że po 14-20 latach^[6]. Przyjmuje się, że różnice w wyglądzie zewnętrznym między płciami stają się wyraźne w wieku około 10 lat^[7].

Występowanie

Na świecie

Zasięg obejmuje południową i środkową Europę, zachodnią Azję i północno-zachodnią Afrykę. W Europie sięga na północy po Francję, Niemcy, Polskę, Łotwę. W kilku krajach europejskich uważany za wymarły m.in. w Belgii, Czechach, Danii, Estonii, Luksemburgu, Holandii, Szwajcarii. Reintrodukowany został do Czech, Danii, Szwajcarii i Wielkiej Brytanii^[8]. Północną granicą jego zasięgu jest 50°N. Na Krymie sięga do 800 m n.p.m.

W Polsce

Dawniej spotykany na terenie całej Polski, obecnie żółw błotny jest bardzo rzadki i występuje wyspowo.

Mapa występowania żółwi błotnych w Polsce (c) Karte: NordNordWest, Lizenz: Creative Commons by-sa-3.0 de 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50 51 52 53 54 Występowanie żółwi błotnych w Polsce[9]. Miejsca gdzie zaobserwowano żółwie błotne w środowisku naturalnym 1 - Bagno Całowanie 2 - rzeka Banówka 3 - Obszar Chronionego Krajobrazu Bory Niemodlińskie 4 - Poleski Park Narodowy 5 - Rezerwat przyrody Żółwiowe Błota 6 - Drawieński Park Narodowy 7 - Kozienicki Park Krajobrazowy 8 - Puszcza Augustowska 9 - Rezerwat przyrody Jezioro Orłowo Małe 10 - Park Krajobrazowy Puszcza Zielonka 11 - Puszcza Rzepińska 12 - Rezerwat przyrody Ostoja żółwia błotnego 13 - Rezerwat przyrody Borowiec 14 - Nadbużański Park Krajobrazowy 15 - Dolina Dolnej Tanwi 16 - Iński Park Krajobrazowy 17 - Dolina Małej Panwi 18 - jezioro Żukówko 19 - Dolina Wieprza i Studnicy 20 - Roztoczański Park Narodowy 21 - Cedyński Park Krajobrazowy 22 - Nadwieprzański Park Krajobrazowy 23 - rzeka Kosa 24 - Puszcza Notecka 25 - Wielki Bytyń 26 - Chełmski Park Krajobrazowy 27 - Lasy Bierzwnickie 28 - okolica wsi Goszcz 29 - Ostoja żółwia Baranowo 30 - Barlinecko-Gorzowski Park Krajobrazowy 31 - Jezioro Goczałkowickie 32 - jezioro Oświn 33 - Łomżyński Park Krajobrazowy Doliny Narwi 34 - Park Krajobrazowy Pojezierze Łęczyńskie 35 - Pawłowski Obszar Chronionego Krajobrazu 36 - okolica wsi Podebłocie 37 - Puszcza Białowieska 38 - Gryżyński Park Krajobrazowy 39 - Stawy Kiszkowskie 40 - Strzelecki Park Krajobrazowy 41 - Tenczyński Park Krajobrazowy 42 - Rezerwat przyrody Jezioro Wiejki[10] 43 - Rezerwat przyrody Olszyna Łęgowa w Kalnicy[11] 44 - Nadleśnictwo Krasiczyn[11] Placówki gdzie można zobaczyć żółwie błotne 45 - Ogród Zoologiczny w Warszawie 46 - Ogród Zoologiczny we Wrocławiu 47 - Stare Zoo w Poznaniu 48 - Ogród Zoologiczny w Zamościu 49 - Ogród Fauny Polskiej Zoo w Bydgoszczy 50 - Miejski Ogród Zoologiczny w Łodzi 51 - Ogród Zoologiczny w Krakowie 52 - Nadleśnictwo Siewierz 53 - Arboretum w Bolestraszycach 54 - Ośrodek Ochrony Żółwia Błotnego PPN w Urszulinie

Zagrożenia i ochrona

Gatunek pod ochroną, bardzo rzadki. Ścisłą ochroną został objęty w 1935 roku^[12]. W 1937 roku były podejmowane próby reintrodukcji tych gadów na bagnach w okolicy Kopanicy^[13][14]. Nie udała się próba restytucji tego gada w Puszczy Kampinoskiej, podjęta w 1956 r. przez prof. Augusta Dehnela^[15].

Wpisany do Polskiej czerwonej księgi zwierząt z kategorią zagrożenia EN, czyli gatunek bardzo wysokiego ryzyka, zagrożony wyginięciem. Od momentu wstąpienia Polski do Unii Europejskiej żółw błotny podlega dyrektywie siedliskowej numer 92/43/EWG w sprawie ochrony siedlisk naturalnych rzadkich gatunków oraz fauny i flory. Obowiązuje też zakaz fotografowania, filmowania i obserwacji mogących powodować płoszenie lub niepokojenie^[16].

Ścisła ochrona żółwia w Polsce owocuje również ochroną miejsc jego występowania (różne źródła podają, że około 335 ostoi zasiedlają żółwie). W środowiskach, w których bytuje żółw błotny, spotkać można takie rzadkie rośliny jak: widłak, rosiczka okrągłolistna, pływacz i storczykowate oraz zwierzęta: bocian czarny, strzebla błotna i lin.

W celu zachowania populacji żółwia błotnego w Polsce stosuje się akcje ochrony miejsc złożenia jaj oraz sztucznego wylęgu tych gadów w tych latach, w których lato jest zbyt krótkie i zimne. Po podchowaniu (przez pierwszą zimę) są one wypuszczane do naturalnego środowiska (w 2004 r. w województwie lubuskim wypuszczono 150 małych żółwi błotnych do rzeki Ilanki)^[17].

W czerwonej księdze IUCN wpisany w kategorii NT^[2].

Terminologia

W niektórych rejonach Polski żółw ten nazywany jest żelazną żabą^{[18][19][20][21]}.

Przypisy

Bibliografia

• Mitrus Sławomir, Zemanek Maria: Żółw błotny, „Parki Narodowe” nr 4/2000, s. 5–7.
• Młynarski Marian: Płazy i gady Polski, Wydawnictwo Szkolne i Pedagogiczne, Warszawa 1987, ISBN 83-02-03153-4.

Linki zewnętrzne

• Żółw błotny (Emys orbicularis Linnaeus, 1758) Wyczerpujący opis gatunku, sytuacja prawna