Żółw jadalny

Żółw jadalny
	Chelonia mydas
	(Linnaeus, 1758)
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	zauropsydy
Rząd	żółwie
Podrząd	żółwie skrytoszyjne
Rodzina	żółwie morskie
Rodzaj	Chelonia; Brongniart, 1800
Gatunek	żółw jadalny
Synonimy
	Testudo mydas Linnaeus, 1758;
	Testudo mydas Linnaeus, 1758;
Podgatunki
	Chelonia mydas mydas Linnaeus 1758; Chelonia mydas agassizi Bocourt 1868; Chelonia mydas japonica (Thunberg 1787); Chelonia mydas carrinegra (status niewyjaśniony);
	Chelonia mydas mydas Linnaeus 1758; Chelonia mydas agassizi Bocourt 1868; Chelonia mydas japonica (Thunberg 1787); Chelonia mydas carrinegra (status niewyjaśniony);
	Kategoria zagrożenia (CKGZ)
	; zagrożony
	Zasięg występowania

Żółw jadalny^[4]^[5]^[6], żółw zielony^[5] (Chelonia mydas) – gatunek żółwia z rodziny żółwi morskich. Nazwa żółw zielony pochodzi od koloru ich tkanki tłuszczowej. Często spotyka się go na pełnym morzu w stadach.

Dawniej w Polsce używana była też nazwa Szylkret olbrzymi^[7].

Opis: Karapaks jest silnie spłaszczony zwężający się w tylnej części. Głowa wąska mocno spłaszczona z boków pokryta regularnie ułożonymi tarczkami. Koniec pyska jest tępo ścięty i nie ma kształtu ptasiego dzioba. Kończyny przekształcone w płaskie i szerokie wiosła a na przedniej parze znacznie dłuższej od tylnej jest po 1 pazurze. Karapaks jest oliwkowo-zielony lub brunatny w żółte plamki lub smugi a plastron jednolicie jasnożółty lub biały.

Żółw zielony (Chelonia mydas) i jego całkowite wewnętrzne odbicie

Głowa żółwia zielonego – albinosa

Rozmiary: Karapaks do 140 cm długości.
Masa ciała do 500 kg.
Pokarm: Głównie roślinny: trawa morska i glony.
Rozmnażanie: Samce i samice dojrzewają płciowo pomiędzy 10 a 24 rokiem życia. Kopulacja może przebiegać pod wodą lub na jej powierzchni zwykle około kilometra od brzegu. Samce są w tym okresie bardzo podniecone i gryzą te, które akurat spółkują z samicami. Bywa, że samica ma dość spermy aby składać jaja kilka razy w roku. Ciąża trwa od 40 do 72 dni zależnie od rejonu. Np. żółwie zielone z Pacyfiku składają mniej jaj od żółwi zielonych z Atlantyku. Samice wychodzą na ląd w miejscu swego urodzenia tylko żeby złożyć od 100 do 200 jaj o średnicy ok. 5 cm w wykopanych przez siebie dołkach o głębokości ok. 20 cm za pomocą tylnych kończyn. Następnie przysypuje jaja piaskiem, który ochroni je od przegrzania w promieniach słońca i ukryje przed drapieżnikami. Może powtarzać tę czynność kilkakrotnie w jednym cyklu lęgowym, który przypada raz na 2 lub 3 lata.
Występowanie^[8]: Wszystkie ciepłe morza i oceany strefy równikowej. Osobliwym odkryciem było odnalezienie tych żółwi zimujących w stanie odrętwienia na dnie Zatoki Kalifornijskiej na głębokości 10 – 15 metrów przez kilka miesięcy^[9].

Przypisy

↑ Chelonia mydas, [w:] Integrated Taxonomic Information System [online] (ang.).
↑ Chelonia mydas (LINNAEUS, 1758). The Reptile Database. [dostęp 2010-09-06]. (ang.).
↑ Chelonia mydas, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species [online] (ang.).
↑ W. Juszczyk: Gady i płazy. Wyd. 2. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1986, s. 295, seria: Mały słownik zoologiczny. ISBN 83-214-0043-4.
↑ ^a ^b Praca zbiorowa: Zwierzęta: encyklopedia ilustrowana. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2005, s. 360. ISBN 83-01-14344-4.
↑ E. Keller (red.), J.H. Reinchholf, G. Steinbach, G. Diesener, U. Gruber, K. Janke, B. Kremer, B. Markl, J. Markl, A. Shlüter, A. Sigl & R. Witt: Gady i płazy. Warszawa: Świat Książki, 2003, s. 57, seria: Leksykon Zwierząt. ISBN 83-7311-873-X. (pol.).
↑ Witold Doroszewski: Szylkret. sjp.pwn.pl. [dostęp 2018-06-27]. (pol.).
↑ UNEP-WCMC - Species+. (ang.).
↑ Schmidt-Nielsen K., Fizjologia zwierząt – adaptacja do środowiska, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1997.

[itis-1] Chelonia mydas, [w:] Integrated Taxonomic Information System [online] (ang.).

[2] Chelonia mydas (LINNAEUS, 1758). The Reptile Database. [dostęp 2010-09-06]. (ang.).

[iucn-3] Chelonia mydas, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species [online] (ang.).

[Juszczyk-4] W. Juszczyk: Gady i płazy. Wyd. 2. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1986, s. 295, seria: Mały słownik zoologiczny. ISBN 83-214-0043-4.

[pwn-5] Praca zbiorowa: Zwierzęta: encyklopedia ilustrowana. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2005, s. 360. ISBN 83-01-14344-4.

[Keller&inni-6] E. Keller (red.), J.H. Reinchholf, G. Steinbach, G. Diesener, U. Gruber, K. Janke, B. Kremer, B. Markl, J. Markl, A. Shlüter, A. Sigl & R. Witt: Gady i płazy. Warszawa: Świat Książki, 2003, s. 57, seria: Leksykon Zwierząt. ISBN 83-7311-873-X. (pol.).

[7] Witold Doroszewski: Szylkret. sjp.pwn.pl. [dostęp 2018-06-27]. (pol.).

[8] UNEP-WCMC - Species+. (ang.).

[9] Schmidt-Nielsen K., Fizjologia zwierząt – adaptacja do środowiska, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1997.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

Navigation

Nawigacja

Portale tematyczne

Żółw jadalny

Przypisy

Media użyte na tej stronie