Żagnica sina

Żagnica sina
	Aeshna cyanea
	(O. F. Müller, 1764)
	; Samiec
	; Samica
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	stawonogi
Gromada	owady
Podgromada	uskrzydlone
Rząd	ważki
Podrząd	ważki różnoskrzydłe
Nadrodzina	Aeshnoidea
Rodzina	żagnicowate
Rodzaj	Aeshna
Gatunek	żagnica sina
Synonimy
	Libellula cyanea Müller, 1764; Libellula aenea Sulzer, 1761 (nec Linnaeus, 1758); Libellula anguis Harris, 1780; Aeshna maculatissima Latreille, 1805; Libellula varia Shaw, 1806 (nec Gmelin, 1788); Aeshna juncea Charpentier, 1840 (nec Linnaeus, 1758); Aeschna atshischgho Bartenev, 1929; Aeschna cyanea bicellulata Görtler, 1948;
	Libellula cyanea Müller, 1764; Libellula aenea Sulzer, 1761 (nec Linnaeus, 1758); Libellula anguis Harris, 1780; Aeshna maculatissima Latreille, 1805; Libellula varia Shaw, 1806 (nec Gmelin, 1788); Aeshna juncea Charpentier, 1840 (nec Linnaeus, 1758); Aeschna atshischgho Bartenev, 1929; Aeschna cyanea bicellulata Görtler, 1948;
	Kategoria zagrożenia (CKGZ)
	; najmniejszej troski

Żagnica sina, żagnica okazała, żagnica błękitna (Aeshna cyanea) – gatunek ważki z rodziny żagnicowatych (Aeshnidae). Występuje w Europie (z wyjątkiem kilku obszarów Europy Północnej), w północnej Afryce, na Bliskim Wschodzie i w zachodniej Azji, aż po Syberię. Przebywa wśród gęstej roślinności w pobliżu małych zbiorników wody stojącej, nierzadko przy oczkach wodnych. Dorosłe osobniki mogą pokonywać długie dystanse. Polując na owady mogą znacznie oddalić się od wody^[4].

Występuje w całej Polsce, również w górach, gdzie stwierdzony był do wysokości 1226 m n.p.m.^[5]

Żagnica sina ma długie smukłe ciało o długości do 70 mm, z czterema dużymi skrzydłami o rozpiętości 95–110 mm^[6], dwoje dużych, złożonych oczu i krótkie czułki. Na czarnym tułowiu dwa szerokie paski na segmentach brzusznych, u samców niebieskie, u samic zielone. W Polsce imagines pojawiają się od połowy czerwca do początku listopada^[6]. Larwy znoszą krótkotrwałe susze zakopując się w wilgotnych warstwach dna lub w zalegających je warstwach liści^[7].

Samiec
Samica
Samica składa jaja
Larwa
Samica zjada osę, Vespula vulgaris

Przeobrażenie żagnicy sinej

(godz. 9:36) Larwa wychodzi z wody i wspina się na liść kosaćca żółtego

(godz. 9:46) Pęka grzbiet larwy

(godz. 9:46) Przez pęknięcie na grzbiecie wysuwa się tułów i głowa imago

(godz. 9:49) Wysuwa się tułów, głowa, skulone skrzydła i nogi.

(godz. 10:06) Ważka prawie całkowicie wysunęła się z wylinki.

(godz. 10:11) Żagnica chwyta odnóżami oskórek larwy powyżej pęknięcia i wyginając się wyciąga odwłok.

(godz. 10:13) Oddycha już powietrzem atmosferycznym, przez przetchlinki umieszczone po obu stronach każdego segmentu ciała

(godz. 10:16) Następuje pompowanie limfy do skrzydeł poprzez żyłki. Skrzydła rozprostowują się.

(godz. 11:38) Skrzydła rozprostowały się, ciało nabiera barw i sztywnieje.

(godz. 11:41) Całkowicie przeobrażona ważka rozkłada skrzydła i odlatuje.

Zobacz też

ważki Polski

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h D. Paulson, M. Schorr & C. Deliry: World Odonata List. 2022-05-15. [dostęp 2022-05-21]. (ang.).
↑ Otto FriedrichO.F. Müller Otto FriedrichO.F., Favna insectorvm Fridrichsdalina, 1764, s. 61 (łac.).
↑ Aeshna cyanea, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species [online] (ang.).
↑ Goretti et al. Larval development of Aeshna cyanea (Müller, 1764) (Odonata: Aeshnidae) in Central Italy. „Hydrobiologia”. 457 (1–3), s. 149–154, 2001. DOI: 10.1023/A:1012227400613. (ang.).
↑ Ewa Miłaczewska: Żagnica sina Aeshna cyanea. [w:] wazki.pl [on-line]. [dostęp 2022-05-21].
↑ ^a ^b Władysław Strojny: Nasze zwierzęta. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 1981, s. 78. ISBN 83-09-00045-6.
↑ Paweł Buczyński. Najazd z południa i klęska Sybiraków – jak ocieplenie klimatu zmienia naszą faunę ważek. „Kraska - Biuletyn Towarzystwa Przyrodniczego „Bocian””. 15, s. 18–22, 2007. Towarzystwo Przyrodnicze „Bocian”. ISSN 1429-4990.

[Checklist-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h D. Paulson, M. Schorr & C. Deliry: World Odonata List. 2022-05-15. [dostęp 2022-05-21]. (ang.).

[oryg-2] Otto FriedrichO.F. Müller Otto FriedrichO.F., Favna insectorvm Fridrichsdalina, 1764, s. 61 (łac.).

[iucn-3] Aeshna cyanea, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species [online] (ang.).

[4] Goretti et al. Larval development of Aeshna cyanea (Müller, 1764) (Odonata: Aeshnidae) in Central Italy. „Hydrobiologia”. 457 (1–3), s. 149–154, 2001. DOI: 10.1023/A:1012227400613. (ang.).

[wazkipl-5] Ewa Miłaczewska: Żagnica sina Aeshna cyanea. [w:] wazki.pl [on-line]. [dostęp 2022-05-21].

[Strojny-6] Władysław Strojny: Nasze zwierzęta. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 1981, s. 78. ISBN 83-09-00045-6.

[7] Paweł Buczyński. Najazd z południa i klęska Sybiraków – jak ocieplenie klimatu zmienia naszą faunę ważek. „Kraska - Biuletyn Towarzystwa Przyrodniczego „Bocian””. 15, s. 18–22, 2007. Towarzystwo Przyrodnicze „Bocian”. ISSN 1429-4990.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

Navigation

Nawigacja

Portale tematyczne

Żagnica sina

Zobacz też

Przypisy

Media użyte na tej stronie