Żagwin ogrodowy

Żagwin ogrodowy

'Dobromierz'
Systematyka[1][2]
Domena	eukarionty
Królestwo	rośliny
Podkrólestwo	rośliny zielone
Nadgromada	rośliny telomowe
Gromada	rośliny naczyniowe
Podgromada	rośliny nasienne
Nadklasa	okrytonasienne
Klasa	Magnoliopsida
Nadrząd	różopodobne
Rząd	kapustowce
Rodzina	kapustowate
Rodzaj	żagwin
Nazwa systematyczna
Aubrieta ×cultorum Bergmans Vaste Pl. Rotsheesters 97. 1924
Synonimy
Aubrieta leichtlinii hort. Aubrieta ×hybrida Ausskn.

Kwitnący żagwin

Żagwin ogrodowy (Aubrieta ×cultorum Bergmans), nazywany czasami obrecją ogrodową – mieszaniec powstały w wyniku skrzyżowania A. deltoidea z innymi gatunkami żagwinu.

Morfologia

Pokrój

Niska roślina darniowa tworząca szeroko ścielące się i gęste kobierce o wysokości do 10 cm.

Liście

Pojedyncze, matowozielone, grubo ząbkowane, owłosione.

Kwiaty

Drobne, różowo-fioletowe zebrane w krótkie grona. Kwitnie bardzo obficie od kwietnia do czerwca.

Zastosowanie

Jest uprawiany jako roślina ozdobna. Używany jest do obsadzania ogródków skalnych, murków i na rabaty. Efektownie wygląda, gdy jego pędy zwisają z głazów lub murów. Jest jedną z 5 podstawowych bylin wiosennych (pozostałe to ubiorek wiecznie zielony, gęsiówka kaukaska, smagliczka skalna i floks szydlasty).

Uprawa

• Wymagania. Wystarcza mu przeciętnie żyzna gleba, powinna być średnio wilgotna, przepuszczalna i mieć zasadowy odczyn. Wymaga słonecznego stanowiska. Jest wytrzymały na mróz, często jednak jego pędy uszkadzane są przez zimne wiatry i słońce. Na zimę najlepiej jest przykryć go gałązkami iglaków, nie należy natomiast przysypywać liśćmi i ściółką, gdyż powoduje to gnicie pędów.
• Rozmnażanie. Rozmnaża się go z sadzonek lub przez podział bryły korzeniowej. Najłatwiej ukorzeniają się pędy po przysypaniu ich ziemią.

Przypisy

Bibliografia

• Bolesław Chlebowski, Kazimierz Mynett: Kwiaciarstwo. Warszawa: PWRiL, 1983. ISBN 83-09-00544-X.
• Eugeniusz Radziul: Skalniaki. Warszawa: PWRiL, 2007. ISBN 978-83-09-01013-5.