Żebro (botanika)

Żebra w listkach płożymerzyka falistego

Ostrokrawędziste i niepodzielone żebra na pędzie kaktusa Echinocactus platyacanthus

Żebro – termin w botanice oznaczający:

W listkach niektórych mchów biegnącą centralnie wiązkę grubościennych komórek. Wiązka ta kończy się zwykle u nasady listka i tylko u płonnikowatych łączy z wiązka przewodzącą w łodyżce. Na końcu listka żebro może wybiegać w ość lub kończyć się na szczycie, ewentualnie przed szczytem^[1].
Podłużne wypukłości pędów roślin pełniących zwykle funkcję mechaniczną. Są charakterystyczne m.in. dla kaktusowatych (z wyjątkiem najstarszych linii rozwojowych obejmujących rodzaje drzewidło i opuncja)^[2], u których umożliwiają kurczenie lub zwiększanie objętości pędu składając lub rozchylając się harmonijkowato^[3]. Sposób wykształcenia (głębokość, kształt, liczba żeber) bywa istotną cechą diagnostyczną podczas oznaczania gatunków. Mogą być proste lub skręcone spiralnie, na przekroju ostre, zaokrąglone lub ucięte^[2]. U innych roślin żebrowanie łodygi usztywnia łodygi i często właśnie w żebrach biegną pasma tkanek wzmacniających^[3].

Przypisy

↑ Alicja Szweykowska, Jerzy Szweykowski (red.): Słownik botaniczny. Wyd. wydanie II, zmienione i uzupełnione. Warszawa: Wiedza Powszechna, 2003, s. 1052. ISBN 83-214-1305-6.
↑ ^a ^b Zdenek Fleischer, Bohumil Schutz: Kaktusy. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 1986, s. 30-31. ISBN 83-09-00896-1.
↑ ^a ^b Zbigniew Podbielkowski, Maria Podbielkowska: Przystosowania roślin do środowiska. Warszawa: Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, 1992, s. 154, 179. ISBN 83-02-04299-4.