Żuawi papiescy

Ten artykuł od 2021-12 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł. Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do wiarygodnych źródeł. (Dodanie listy źródeł bibliograficznych lub linków zewnętrznych nie jest wystarczające). Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Bitwa pod Loigny według C. Castellaniego (1879)

John Surratt w mundurze żuawa papieskiego, którym był w latach 1865-1866. Został przyjęty na okres próbny do 9 Kompanii Żuawów Papieskich pod nazwiskiem "John Watson". (John Surratt zapisał się w historii Stanów Zjednoczonych Ameryki tym, iż wraz z Johnem Wilkesem Boothem planował porwać Abrahama Lincolna i wymienić go na tysiąc przebywających w niewoli konfederatów. Porwanie, do którego nie doszło, miało się odbyć 17 marca 1865 r., lecz prezydent zmienił plany podróży. 7 października 1866 Sturratta aresztowano i osadzono w lochach Watykanu, gdy rozpoznał go Henri Beaumont de Sainte-Marie i zawiadomił o tym władze watykańskie oraz ambasadora Stanów Zjednoczonych przy Stolicy Apostolskiej, gen. Rufusa Kinga. 23 października 1866 r. nastąpiła ekstradycja Johna Sturratta. Sąd amerykański warunkowo zwolnił go za kaucją wynoszącą 2500 dolarów)

Żuawi papiescy (łac. Zuavi Pontifici, fr. Zouaves pontificaux) – ochotniczy oddział lekkiej piechoty uformowany za czasów pontyfikatu papieża Piusa IX.

W 1860 wiceminister wojny Państwa Kościelnego Xavier de Mérode zwrócił się do twórcy żuawów francuskich generał-majora Christophe'a Léona Louisa Juchaulta de Lamoricière'a o pomoc przy utworzeniu sił zbrojnych mających na celu ochronę Państwa Kościelnego przed Wiktorem Emanuelem II, który dążył do zjednoczenia Królestwa Włoch pod swoim berłem.

Zreorganizowani przez papieskiego ministra wojny gen. Hermanna Kanzlera, wraz z francuskim korpusem ekspedycyjnym rozbili ochotnicze siły Giuseppe Garibaldiego w bitwie pod Mentaną^[1].

Po zdobyciu Rzymu przez Wiktora Emanuela w liczbie ok. 3 tysięcy zostali ewakuowani do Francji. Tam walczyli jako oddział Obrony Narodowej w wojnie prusko-francuskiej. Zostali rozwiązani w grudniu 1870 roku po bitwie pod Loigny-Poupry, w której ponieśli znaczne straty.

Żuawi papiescy bywają określani mianem ostatnich krzyżowców.

Louis de Becdelievre w styczniu 1861 objął dowództwo regimentu żuawów papieskich, który po bitwie pod Castelfidardo utworzyły niedobitki:

• irlandzkiego Batalionu Strzelców Wyborowych Świętego Patryka oraz
• francusko-belgijskiego Batalionu Strzelców Wyborowych.

Żuawami mogli zostać tylko mężczyźni wyznania rzymskokatolickiego, będący kawalerami. Formowano go z osób pochodzących z Belgii, Francji, Niderlandów, Bawarii, Włoch, a nawet Stanów Zjednoczonych i Kanady. Należeli do nich także Polacy.

Żuawi papiescy byli umundurowani na wzór żuawów francuskich. Nosili szare mundury z czerwonymi wykończeniami oraz czerwone kepi lub fezy.

Zobacz też

• Gwardia Palatyńska
• Gwardia Szlachecka
• Gwardia Szwajcarska

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Canadian and American Zouaves in the Papal Army, 1868-1870 by Howard R. Marraro, Ph.D.
• Zdjęcia i historia (wł.)
• Terç de suavos